Dani Méndez, publicista: "BROaching son eses mozos clónicos nos seus obxectivos e na forma de conseguilos"

-Como defines o “BROaching” e de onde sacaches o termo?

Pois a verdade, dun tempo para acó, non sei si é que teño algún problema de percepción social pero desde fai tres ou catro anos, hai como unha especie de invasión en todas as redes sociais, especialmente por Instagraman e X (antes Twitter), vaias por onde vaias, os "bro" están por todos lados. O de “BROaching” é un xogo de palabras a partir da contracción “bro” (de “brother”), un termo co que se adoitan dirixir uns a outros. Por iso, o “broaching” vai moito máis alá de personaxes como (Amadeo) Llados, é unha evolución dentro do capitalismo que está a afectar, sobre todo, á xente máis nova. Esta é unha evolución entroncada coa mercadotecnia ou máis aínda, coa nova mercadotecnia. Neste último, xa non falamos de vender un produto senón de como o vendes: o “por que” desprazou ao “que”. É máis importante o produto que a función dese produto, importa máis como o vendes que o que vendes. Estes “gurús” están a facerche promesas continuamente pero non dinche como facelas realidade. É o que fai Llados, ser un “vendehumos”, porque ninguén sabe exactamente o que vende. Ofrecen eses eslóganes: “consegue o teu primeiro millón”, “gana os teus primeiros 10k”, ou che falan directamente de “liberdade financeira”, con todo, como se fai iso? Todo cho presentan cos seus coches e vivendas de luxo ou se alugaron un piso en Dubay. Creo que a esta xente nova están a borrarlle a última físgoa de liberdade que nos quedaba a todos que é o concepto da felicidade. Todos estes mozos acaban facendo o mesmo porque non só son clons nos obxectivos que teñen e na forma de conseguilos.

-E todo isto afectando a raparigos e raparigas que se cadra non teñen case nada, invísteno en “mentorías” sen dar conta de como está a súa vida. Como calou tan profundamente este comportamento?

Falaría de mercadotecnia pero máis que iso falaría de capitalismo porque estamos a falar todo o tempo de marca persoal e estes raparigos e raparigas son sensibles á súa marca persoal. Con todo, se o pensamos non é tan diferente a como era antes. Nike non diche que se non adestras vasche a converter en “croissant”, Apple non diche que sexas diferente por comprar os mesmos produtos que outras persoas ou non cómprasche un coche de alta gama para que o teu veciño non véxache como un perdedor. Esta xente non inventou nada novo. Todo isto estase aproveitando de que a capacidade crítica está baixo mínimos, quizá por unhas leis educativas onde priorizaron a competencia: converterche nun ser produtivo de nove a sete sen desenvolver outro tipo de capacidades. No currículo escolar desaparece filosofía, a ética e outras materias que na nosa época tampouco calaron moito. Logo están os perigos que comentaba no fío de X: o acceso a estes contidos por parte de menores de idade. 

-Esa é outra cuestión. Se se está buscando a forma de que os menores non accedan a contidos pornográficos na Internet, deberíase facer o mesmo co contido “broaching”?

Non creo que exista unha necesidade real de impedir a menores de dezaoito anos a Internet a través de smartphone, a única necesidade é puramente capitalista. O feito de limitar a entrada a contido pornográfico por parte de menores paréceme unha excelente medida, e é que os nenos están a aprender sobre a vida sexual a través do porno, con todo o que iso leva. Con todo, ninguén se expón cortar o acceso a mensaxes tan perigosas con só dúas clicks e onde atopamos elevados compoñentes de misoxinia e unha forma de expor a vida de forma totalmente materialista. Sobre os pais, creo que todo isto colleunos co pié cambiado e non saben onde estanse metendo os seus fillos. 

-Un dos vídeos que aparece no fío de X que creaches, mostra a unha moza explicando que tomar un café de 5€ en Porto Banús é unha forma de investimento porque podes facer contactos. En ningún momento esa moza aparece en Porto Banús, só aparece dentro do seu coche. Os mozos que ven estes vídeos non se dan conta de que en realidade son unha montaxe?

Creo que non teñen as ferramentas críticas suficientes para dar conta. Aquí temos unha falta de perspectivas vitais combinada con algo que nós non podemos entender. Digo isto último porque somos unha xeración que non nos criamos con pantallas dixitais, por iso creo que faltan ferramentas para ser críticos. Os pais poden axudarlles e si non son eles existen outras vías para axudar aos mozos. O que me sorprende de todo isto é que en ningún país do mundo ninguén expuxo algún plan de actuación ante os problemas de ansiedade, insatisfacción e frustración que nuns anos aparecerán por culpa destas mensaxes e as persoas detrás deles. Lin na prensa que canto máis pobre é un neno, máis tempo pasa diante dunha pantalla. Pola contra, as clases máis podentes gastan diñeiro e tempo en experiencias fóra das pantallas co que aquí estamos ante unha cuestión de clase.

-É como querer levantar muros entre as persoas, non só entre clases, senón entre as propias persoas.

Iso está moi relacionado coa “marca persoal” porque este concepto se autorregula moi ben para crear esas diferenzas, como manter a chusma ao carón e ti no outro. É unha sociedade dividida en dúas castes onde “nunha estou eu e na outra os demais”. Entre outros elementos para facer isto podemos ver como algúns gurús insultan ás persoas que van ás súas “mentorías” porque non poden comparar co líder. Tamén están os ingresos mensuais (quen gana máis e quen menos), as estatísticas de vendas que son falsas. E por outra banda, a marca persoal, que debería ser un elemento para autoafirmarse, en realidade é un elemento moi homogeinizador e reforza o proceso de estafa. Tamén se vende o de que “tes que traballar máis”, algo fácil de vender porque as pantallas están abertas as 24 horas do día. 

-Noutros vídeos obsérvase a persoas de clase traballadora que desprezan á xente que é igual a eles. Como se pode xerar tal autodio cara a un mesmo e aos seus semellantes?

Así se consegue eliminar calquera pulsión por exporche o mundo, é un problema sistémico e iso a determinados sectores vénlles moi ben. A xente traballadora antes vía os problemas en xefes déspotas, soldos infames pero agora o problema está “na xente como eu, que é como eu e non quero ser”. Crear unha sociedade con individuos que se odian a si mesmos é unha sociedade que non ten moito futuro. Ao final, é converter aos pobres nun público rendible. Nuns anos daranse conta do que fixeron e do diñeiro que perderon. Insisto, converteuse en produtivo aos que menos teñen, algo que me parece cruel.