"Morreu Roube Iniesta". A noticia faima saber a miña dona nada máis espertarme, como quen comunica a morte dun familiar ou un ser querido. Paseime a noite roncando e negándolle o soño á contraria, de forma que ela tivo máis tempo para aterrar unha perda que a min cáeme en picado antes do primeiro café do día.

O que escribe estas liñas é un privilexiado, porque podo presumir de habelo visto en directo. Tiña 17 anos, acababa de empezar 2º de Bacharelato e escapeime "" cos meus amigos Lois e Álvaro a ver o concerto de Extremoduro no Coliseum da Coruña. Era outono, quedamos no piso da irmá maior de Álvaro e apenas recordo moito do concerto que vivimos a pé de pista con motivo da xira 'Roubando perchas do hotel'. Recordo máis e mellor os momentos previos, cantando himnos de Robe a todo pulmón con outros fans mentres faciamos botellón e cola á entrada do recinto para pillar sitio diante, e os momentos posteriores, cando nos despedimos das amizades feitas ese día e tentamos seguir a festa pola cidade herculina, sen moito éxito ao negarnos as portas a entrada aos garitos, porque o rosto barbilampiño de Lois delataba a nosa minoría de idade.

Son honesto, e a pesar de que a súa morte me entristece, admito que Roube nunca foi o meu artista favorito nin ocupa un posto privilexiado no meu Spotify Wrapped, pero hoxe penso na sorte de poder vivir ese e outros momentos aínda que cos anos despegoume máis da súa figura e traxectoria. Repaso mentalmente ese e outros concertos. O primeiro de todos, xunto ao meu irmán Roberto, na Capitol de Santiago para ver a SFDK sen saber se nos permitirían entrar, porque en 3º da ESO talvez non tiñamos idade para unha experiencia que gardarei no meu corazón ata que me morra, como gardo a letra de 'Onde Está Wifly', que entoei cando o Zatu púxome o micro na cara.

Lembro un diluvio en Valladolid xunto á miña noiva de poucas horas -hoxe é a miña prometida- para ver a Marea e como o chuvieiro nos permitiu a uns cantos chegar até a primeira liña do escenario. Recordo tamén choiva para ver ao Gran Adhesivo en Albacete e un frío de collóns para ver a Berri Txarrak. Lembro o cheiro a porro antes do concerto de Dobre V, o sabor a tequila antes de ver a Kase-Ou con Jazz Magnetism e non lembro nada da primeira vez que vin a Viva Suecia. Choiva e máis choiva con Arde Bogotá na Coruña, coa Orella de van Gogh en Valladolid, con Vinte e un en Vilalba, con Sebastián Yatra en Portas... Serei eu que convoco á tormenta?

Vin a Camelos nun soto, a Juan Magán na Praza Maior de Salamanca e a Mikel Izal nun teatro. Chorei con Siloé e rinme con BB Trickz. Vin a Ska-P e a Luz Casal o mesmo verán. Bailei con Rosalía, con C.Boureo, con Amaral, con Aitana, con Bad Gyal, con Estopa, con The Rapants, con Amaia ou con Iván Ferreiro. Atopei lentes de sol con DJ Tiësto, con Alesso, con Green Day, con The Black Eyed Peas, con Die Antwoord, con Foals, con Duki, con Maluma ou con Bastille. Vivín decenas de concertos e gardo miles de instantáneas na miña cabeza que só se me irán a golpe de pogo. Fun moi afortunado e feliz gozando de concertos desde Vilaxoán até Villarrobledo.

Supoño que digo todo isto para presumir, si, pero tamén para reivindicar a música en directo e as experiencias que trae consigo. Para lamentar que unha entrada valla o que un soldo e, sobre todo, que xente como Roube Iniesta ou Jorge Ilegal, tamén desaparecido esta semana, non sexan eternos. Por sorte, as súas letras e leccións si son inmortais. Que os recordos, aínda que fugaces, resulten felices. E si non nos acordamos de na', ter por seguro que todo era de cores.