Os traballadores non poderán ter segunda vivenda: máis impostos, menos goce

O tema da vivenda é un problema, pola escaseza que hai das mesmas. Os prezos de compra soben, o mesmo que os alugueres, que están polas nubes. Esta situación case ninguén a nega. Como solucionala? Hai varias formas que as distintas administracións deberían pór sobre a mesa: dedicar terreos públicos a construír vivenda pública de aluguer, unha parte, e de compra, outra. Outra opción é chegar a acordos coas empresas privadas, pór en práctica a colaboración público-privada en condicións especiais. Controlar a venda a grandes tenedores, a fondos voitre, non dar nacionalidade aos estranxeiros que compran vivendas…

En demasiadas ocasións as administracións recorren á fórmula máis fácil para elas, pero non tanto para os cidadáns traballadores que, co seu esforzo, conseguiron comprar varias vivendas, algunhas delas como segunda residencia para poder pasar as vacacións, ou como investimento. É un crime facelo? Pois algo parecido pode parecer despois das medidas que o Goberno decidiu pór en práctica dentro de poucas datas. A intención é aplicar unha maior carga tributaria ás vivendas buxán no IRPF, que podería ir entre o 1,1 % e o 2 %. Non contentos con iso, Facenda (que non somos todos) indicará aos concellos que “completen” a subida —que lles parece pouca— cun incremento do IBI a este tipo de vivendas. Por que? O obxectivo é que haxa máis vivendas no mercado de aluguer.

A ministra de Vivenda explicábao este xoves. Como non quere que sexa unha proposta do Goberno de coalición, será o partido do presidente, o PSOE, quen presente a proposta no Congreso, segundo a ministra, para axilizar o trámite. Será tamén para que Sumar non se colgue a medalla, como está a facer ultimamente. A decisión do Goberno pode caer como un xerro de auga fría para quen posúen máis dunha vivenda. Son case tres millóns de familias as que posúen unha segunda residencia, segundo o Instituto Nacional de Estatística. O 60 % dos españois viven nunha vivenda da súa propiedade, e deles, o 80 % é propietario dunha soa. O 16 % dispón de dúas vivendas e un 4 % conta con tres ou máis. Son ricos os que teñen segunda residencia? Ou os que contan con tres? Creo sinceramente que non, que os que puideron adquirilas téñenas como froito do seu traballo, do seu aforro, pensando na vellez ou en deixarlles aos seus fillos unha propiedade.

A proposta que presentarán os socialistas e que quere impor o Goberno representa atornillar cada vez máis ás persoas traballadoras que invisten, que se sacrifican, e cuxo “premio” é unha subida de impostos, intervencionismo, e aplicación de políticas que para nada son socialistas. O problema da vivenda necesita un enfoque global: controlar a especulación inmobiliaria, pero tamén abordar a falta de solo, que ademais é caro. Que as administracións se impliquen de verdade, garantindo tamén aos propietarios que alugan as súas vivendas que non lles suporá gastar un dineral cando un inquilino se marche e déixea esnaquizada.

O problema da falta de oferta non se soluciona nun ano, senón en moitos. Un pacto de Estado é necesario para que se impliquen todas as partes afectadas. Subir impostos non é a solución ao problema da vivenda. Hai demasiados impostos. Resulta que, se uns pais queren ceder unha vivenda a un fillo, ambas as partes deben pagar unha cantidade moi importante de impostos. Por que non facilitan estas operacións quitando eses impostos? Sería unha maneira de facilitar o seu uso. Pero non. Pode chegar a pagar até 40.000 euros.

Cando a proposta socialista chegue ao Congreso, que partidos votarán a favor de subir eses impostos? Faltan poucas datas —primeira quincena de xuño— para coñecer a postura das formacións políticas. Resulta que un traballador que posúe unha segunda residencia terá que vendela e quedar sen vacacións. Iso é a protección ás familias? Debe de ser á familia de Facenda, que cada día se comproba que non é a de todos.