Teño un xeonllo amolado, menos pasta da que me gustaría admitir na carteira e un sorriso que non se me quita da cara. Van xa dous días desde que O Son Do Camiño baixou o pano e a recuperación está a ser lenta, pero o paciente xa está en planta e fóra de perigo. É o que ten meter tres días de música entre peito e costas en Santiago de Compostela para dar a benvida ao verán. Desde as 16 horas até as mil, calor, po, escaleiras arriba, escaleiras abaixo, que se un grolo, que se un xogo, que se agora imos ao outro escenario, "perdón, desculpa, perdón, de verdade que non me quero coar, só busco aos meus amigos, perdón, en serio desculpa"... asegúrovos que dei máis voltas que a nora do festival.

Quéixome de vicio, porque o Monte do Gozo é unha visita obrigada cada ano. É un lugar onde te reencontras cos "amigos de festival" que en realidade son os teus irmáns, pero tamén un lugar onde descobres que talvez é hora de darlle unha oportunidade a Santi Balmes, ou que se cadra A Orella de van Gogh sen Amaia tampouco está tan mal, ou que cando BB Trickz di que é “a máis mala de España” é con coñecemento de causa. Nun festival descobres máis de ti mesmo, os teus praceres culpables, as túas cancións que crías esquecidas, os pasos prohibidos que che gardaches para pavonearte diante da moza que che gusta -cunha discreta porcentaxe de éxito-.

Tamén descobres que, efectivamente, es máis vello que un bosque. Agora miras os prezos da cervexa desde detrás das túas anteojos e pescudas por que o retorno económico do evento supera os 20 millóns de euros. Agradeces chegar a casa e descalzarte e, sobre todo, agradeces que a cita sexa na túa cidade, porque para ti os tempos de meterche nunha tenda de campaña coa solana a pasar a resaca termináronse, e que Deus bendiga ao inventor do colchón. Tamén calculas cando será o teu último Son. Fíxasche nos chiquillicos que corretean entre as 40.000 persoas que abarrotan o recinto cada día. A quen veu a ver esa nena? Terá máis de 10 anos? O cartel de Ana Mena delátaa. E ese mozo? Non lle saíu nin o bigotillo, pero perrea con Mike Towers que dá gusto velo. Traería eu ao festival ao meu pequeno de dous anos como ese pai? Viría co carriño de bebé como esa nai? En O Son cabemos todos, aínda que talvez non sexa axeitado para todos.

No medio da cavilación levantas a vista e pensas que ao cantante de Pet Shop Boys non lle vai mal. O bo de Neil Tennant frisa os 70 e aí telo, dándoo todo en Compostela. Si, queda cronista para longo, aínda que algún día me saltarei os DJs porque non quero pillar atasco e o pixama está a chamarme. Foder, talvez este festival deixoume máis secuelas emocionais que físicas. Xa non son o que se pegaba aquelas viaxes até Albacete para ir ao seu primeiro Viña Rock, pero levo as mesmas camisetas de fútbol baltroteiras como o resto de pibardos, eses a os que recoñeces o seu bo gusto mentres encomias a súa camiseta vintage do Ajax de Bergkamp, mentres o teu interlocutor fai o propio coa túa raída do extinto Compos. Cousas da masculinidad fráxil, que tamén aflora nestes festivais, onde tanto nos coamos no pogo como soltamos unha lagrimilla con ‘Rosas’. Merda, si segues botando en falta a Amaia Montero.

Ao final, os teus tenis poeirentos e ti enfilades a rúa dás Estrelas de volta a casa, nese paseo longo de madrugada no que recompilas todo o vivido mentres che zumban os oídos, árdenche as plantas dos pés e maldische por non meter a camiseta térmica que agora che protexería dun frío do demo. Outro ano máis e outro Son superado. Outra muesca na culata dun festivalero empedernido, que xa pensa no seguinte. Menos mal que isto é Galicia, que o verán non fixo máis que empezar e que as opcións son moitas e moi variadas. Estamos xa recuperados para os que nos boten. Ata que o corpo aguante e o meu autoengano sobre que sigo sendo o mesmo jovencito do seu primeiro festival siga vixente. A resaca dura máis, pero, coma O Son, sempre se supera. Camiñers somos e no pogo atoparémonos.