Que credibilidade teñen unha promesa electoral?

Xa se sabe que en campaña electoral os políticos adoitan facer todo tipo de promesas que, unha vez concluída a mesma, resulta que non se cumpren. Do devandito hai exemplos en todas as eleccións. Dicía Nikita Jrushchov que “os políticos son iguais sempre, prometen construír unha ponte mesmo onde non hai río”. Non esaxeraba o exlíder comunista da antiga Unión Soviética. 

Estes días posteriores ás eleccións do 28-M están a ser movidos para conseguir gobernar nalgúns concellos e comunidades autónomas, dado que os partidos que conseguiron máis concelleiros non chegan á maioría para gobernar. Faise necesario pactar con algunhas forzas políticas. Até aquí parece lóxico -as matemáticas mandan-, a pregunta vén cando os candidatos prometeron que non pactarán con tal ou cal partido. Que farán agora con esa promesa?

En Barcelona, hai outros lugares de Catalunya e España, que talles afirmacións seguen vivas na memoria da xente, non pasaron tantos días para esquecelas. O exemplo témolo na capital catalá onde todos os candidatos proclamaban por activa e por pasiva que non chegarían a acordos con Ada Colau. Todos a puxeron a caldo: desde Trías, pasando por Maragall, Alejandro Fernández e até o mismísimo Collboni, que mesmo chegou a dicir que se marcharía si non era alcalde.

Pois ben, despois dos resultados, nos que a primeira forza foi Junts, seguida de socialistas, Comúns, PP e Vox , agora resulta que os que afirmaban que non pactarían coa aínda alcaldesa -fóra de Trías-, esqueceron as súas palabras. Colau levouse un trompazo, aínda que non o recoñeza, e reclama un día si e outro tamén a formación “dunha maioría progresista forte e estable” de esquerdas, é dicir, Comúns, PSC, e ERC - Liderada por ela? -. De momento a cousa está complicada. Trías pode gobernar en solitario até despois das eleccións xerais, a partir do 23-J as cousas cambiarían. ERC está disposta – por iso de non abandonar o seu independentismo-  a apoiar a Trías e formar parte do seu goberno. Os socialistas pola súa banda  queren a alcaldía Colau tamén? Os republicanos de momento, néganse a darlle os seus votos aos socialistas. Mentres os populares se inclinan pola abstención e Vox en contra de todos 

Con este panorama, hai unha cousa que queda clara: a promesa de non pactar con Colau nalgúns casos non se vai a cumprir e queda manifesto o pouco que vale unha promesa. Adóitase dicir que non hai maior fraude que unha promesa incumprida.

Colau, nestes momentos, é un obstáculo para chegar a pactos. Debería marchar para facilitar un acordo Farao? Esa é a pregunta que só ela coñece. De todas as maneiras, temos dúbidas de que o faga, non é o seu estilo.

Como hai máis institucións en xogo os pactos van chegar, aínda que igual non gustan. ERC non quere que a tachen de traidora co independentismo, Junts, ata que non pasen as eleccións xerais, están a xogar ao descoido. Coñecen aos de Puigdemont e aínda non curar da ferida que lles produciu a marcha do goberno de Junts, as acusacións vertidas contra eles e non dar apoio aos orzamentos. Claro que a política non é como as matemáticas que dúas e dúas son catro. En política pode ser cinco ou tres, dependen de como importe cadrar as contas. Hai demasiados intereses en xogo como para dicir que están a facer unha cousa e a realidade é outra ben distinta. Non se quen dixo que “é curioso como a maioría da xente convértese en quen prometeu que nunca sería”. É a “grandeza” do teatro da política. A xente pregúntase: Que credibilidade ten unha promesa electoral?