Din que os novos tempos traen novas ferramentas de comunicación e desenvolvemento das relacións humanas. Comentan que as tecnoloxías chegaron para quedar, si ou si. A presenza dos robots é xa unha realidade e, aínda que de momento sexan moi minoritarios, aumentarán, afirman. Que estarán para substituír ás persoas en moitas tarefas, traballos e até como asistentes persoais, din que así será Dá un pouco de vertixe? Sen dúbida. A sociedade nalgún momento pode estar dominada por eles? Serán capaces de pensar por si mesmos? Algúns científicos cren que si.

Aproveitando todos estes avances e a raíz do confinamento pola Covid, impúxose a cita previa en todas as institucións, servizos públicos e outras entidades privadas. Decisión que deixou a demasiadas persoas fóra de xogo, descolocadas e “encabuxadas”. É que iso de non ir pedir “hora”, esperar na cola, e de paso falar cos que están ao teu ao redor, non está feito para o ser humano que necesita o contacto persoal.

A cidadanía pensou que a imposición da cita previa era transitoria, aceptábaa de mala gana, non había máis remedio. As persoas adoitan ser obedientes, quizais demasiado. No entanto, á maioría ocorreulles que estiveron chamando para solicitar a súa “cita previa”, pasáronse un bo intre esperando a que lles atendan, e a “voz gravada” aconselloulles ou ben que sigan esperando - córtase despois a chamada- ou que o volvan a tentalo máis tarde. Con este panorama, máis dunha tirouse horas chamando sen conseguir o seu obxectivo, que non é outro que ser atendido. En demasiadas ocasións, ao final acaban enviando á “voz enlatada” a facer puñetas tras acordar previamente do familiar do político de quenda.

Este venres publicábase unha cifra que se pode aplicar a outros ámbitos: o 70% dos usuarios non conseguen cita previa na DXT, un dato moi alto. Non é unha broma, é un tema moi serio que debería facer reflexionar aos que gobernan. A cidadanía está que rabea: queren que a cita previa telefónica sexa opcional e prime a presencial. O mesmo que as visitas en centros de saúde, ou nos hospitais. As persoas están por encima das máquinas ou das operadoras de quenda que tratan de sacarllos de encima cando realizaron varias preguntas ante as dúbidas que teñen. É necesario falar con elas en vivo e en directo. O que prefira a cita previa telefonicamente ou a través da web está no seu dereito, o mesmo que ampara aos que a demandan presencial.

Nos centros de saúde as salas están buxán, a maioría das consultas médicas ou de enfermaría realízanse vía teléfono. É normal agora que non hai pandemia? Para o usuario non, para a administración sanitaria parece ser que si. Os enfermos necesitan ser atendidos/a por o seu médico de cabeceira, ao que respecta e inspíralle confianza. Cando se fará efectivo o cento por cento das visitas presenciais? Está a abusarse destas e outras medidas sen que haxa consecuencias.

Outro dos temas indignantes é que, para rexistrar calquera documento, que leva só uns minutos, téñase que pedir cita. Os vixiantes xurados, ou os policías que se atopan vixiando as estancias, na maioría dos casos fan de meros informadores - non é o seu traballo-, en lugar de que haxa un informador do servizo correspondente que axude, oriente ou informe aos usuarios que acoden.

O contacto persoal é moi importante, especialmente para as persoas maiores. As administracións e os servizos están deshumanizados, o que é un gran risco. Hai que facilitar os trámites a cidadanía, non porlles muros ao acceso aos servizos públicos que é o que está a ocorrer agora.