Que alcalde do Baix Llobregat igualará a Franco gobernando?

Estamos a catro meses de que se celebren as eleccións municipais que os partidos políticos tomáronse como o termómetro nacional para coñecer a predilección dos votantes, nunha etapa complicada a nivel nacional: moitas medidas gobernamentais discutidas que puxeron á cidadanía en situación “preventiva”, por non utilizar outro vocábulo.

Nunca a expectación nuns comicios fora tanta como agora. Isto fai que as formacións tenten pór a aqueles candidatos/as que maiores votos poidan atraer. Suponse que os que aspiran a manter ou conseguir a alcaldía deben ser persoas formadas, competentes, os mellores que poidan proporcionar os partidos. Esta é a teoría, a práctica é ben distinta. Non sei quen dixo que “a política é a arte de ejemplarizar”. de verdade que iso dáse? Esquécense que os cidadáns teñen dereito a contar cos mellores candidatos posibles e o deber dos partidos é o de proporcionalos.  

Algúns ditadores en Latinoamérica -outros países tamén-  aplican a consolidación total do seu réxime mediante unhas mal chamadas eleccións cuxos resultados se saben de antemán. Entre elas destacan:  Venezuela, Nicaragua e sen disimulo electoral Cuba, co dominio aínda da familia Castro.

Nalgúns países verdadeiramente democráticos están limitados os mandatos dos candidatos, en España non. Iso converte a demasiados aspirantes en “políticos profesionais” que non coñecen outro traballo fóra da política e que se eternizan nos gobernos: municipais, autonómicos ou outros cargos nas distintas administracións.

Un caso palpable de persistencia democrática, sen substitución  dáse no municipio de Viladecans, Barcelona, onde o seu actual alcalde, Carles Ruiz, será de novo cabeza de lista despois de 18 anos de alcalde, 8 de rexedor de cultura, mocidade e deportes e 10 de tenente de alcalde de Ordenación Territorial, é dicir, urbanismo e deseño urbanístico da cidade. En total, até o 28 de maio, a cifra nos distintos cargos municipais suma 36 anos e só ten 61. É dicir, entrou con 25 anos sendo educador de rúa nun municipio veciño.  Da súa etapa anterior a este traballo nada explica no seu currículo.

Se volve gañar as eleccións do 28 de maio – parece ser que si segundo as enquisas- ao termino do seu renovado mandato estaría no concello de Viladecans 40 anos. Esa cifra iguala a Franco, que estivo 40 anos no cargo .Algúns dirán que non é o mesmo, claro que non: Franco era un ditador e Carles Ruiz é elixido nas urnas. Pero pode un demócrata pasar 40 anos vivindo do cargo? Pode, pero non debería, por moitas razóns. Unha delas que ten que dar paso a xente preparada, novas ideas. Segunda, despois de 36 anos a súa formación é a dun graduado cando empezara varias carreiras, sen terminar ningunha. Ten formación? Non. Ten unha gran virtude, a capacidade de controlar todo: partido e concello, onde colocou o seu garda pretoriana e puxo en práctica o clientelismo político que tan bos resultados deulle até agora. Iso si que é un mérito, ao que hai que engadir que a oposición é moi bamba, mellor dito, flojisima.

Carles Ruiz, ostenta múltiples cargos, con esa capacidade de estar en todas partes con responsabilidades Chega a todo? Pódenllo imaxinar. Hai un refrán español que di: “Quien moito abarca pouco aperta “, pois iso.  Onde si chega é no económico, sendo o alcalde da comarca do Baix Llobregat que máis cobra, e iso que non é a cidade con máis habitantes. Hai que aclarar que do Concello non cobra soldo, senón outros conceptos, pero si o cobra da Deputación de Barcelona onde é responsable de Recursos Humanos, Facenda e Servizos Internos cun soldo importante, máis que o de alcalde. Cos 36 anos que leva no concello - outras institucións tamén-, segundo consta na súa declaración de bens, non ten ningunha vivenda en propiedade, polo menos ao seu nome. Posúe dous vehículos dos anos 2003 e 2007. Todo un exemplo de “austeridade” dun político que fala de que co Proxecto Roca, de transformación  desa zona- nós cualificámolo como “o Pelotazo Roca”- serán o centro da construción sostible. Unha decisión que a máis dun arríncalle unha gran gargallada.

Viladecans converteuse na capital do tocho, como o demostra a construción dos edificios de Vilamarina. o edificio da vergoña. e a actual construción dun novo hotel que é unha homenaxe ao disparate urbanístico, o equilibro e a sustentabilidade da que tanta fala o candidato.

Viladecans tamén é “sostible” co Caso INIPRO, aínda baixo segredo de sumario que se prorroga - até canto? - porque o ministerio fiscal ha solicitado unha pericial económica. Así que o xuíz está á espera de recibila para seguir a súa “tramitación”. Este caso deu máis voltas de xulgados que una peonza. Esperarán a que pasen as eleccións para levantar o segredo?, Algunha vez terano que facer, non?

Cando Carles Ruiz termine o seu mandato - se é que o termina- alá polo 2027, cumpriranse dúas cousas: que terá os 65 anos, a idade de xubilación, e que igualaría a triste cifra de 40 anos que até agora ostentaba Francisco Franco, e iso sen ser militar. Toda unha marca a sumar.