A Xustiza condena a Abanca tras unha ciberestafa estafa informática a un cliente da Coruña

O Xulgado de Primeira Instancia número 1 da Coruña emitiu unha sentenza que condena a Abanca a reintegrar máis de 5.000 euros, xunto cos intereses legais, a un cliente que foi vítima dunha estafa informática en marzo de 2021. O caso pon novamente no foco a responsabilidade das entidades bancarias fronte a operacións sospeitosas.

O incidente ocorreu cando o afectado foi enganado por falsos técnicos de Microsoft nunha chamada telefónica. Os estafadores lograron acceso remoto ao computador do cliente e efectuaron unha transferencia internacional de 5.000 euros cara a unha conta en Reino Unido. Aínda que o banco bloqueou unha segunda operación fraudulenta de 2.500 euros, non reverteu a primeira transacción, o que levou ao afectado a recorrer á vía xudicial.

Responsabilidade bancaria baixo escrutinio

A sentenza considera que Abanca non logrou demostrar unha neglixencia grave por parte do cliente, un requisito necesario para exonerarse de responsabilidade segundo a lexislación vixente. Ademais, o tribunal subliña que a operación era atípica tanto polo seu importe como polo seu carácter internacional, factores que deberon activar controis adicionais por parte do banco antes de aprobala.

O fallo tamén destaca a obrigación das entidades financeiras de actuar con dilixencia para protexer aos seus clientes fronte a operacións inusuais. Con todo, a resolución aínda non é firme e Abanca xa anunciou a súa intención de presentar un recurso de apelación, defendendo que a demanda debería ser desestimada.

A obrigación das entidades financeiras de protexer aos seus clientes fronte a operacións inusuais

As entidades financeiras teñen o deber de actuar con dilixencia extrema para garantir a seguridade das transaccións e protexer os fondos dos seus clientes fronte a operacións fraudulentas. Este principio, apoiado por normativas nacionais e europeas, establece que os bancos deben implementar medidas de seguridade robustas e supervisar continuamente as transaccións para detectar actividades sospeitosas.

En casos de fraudes electrónicas, como o phishing ou transferencias non autorizadas, a lexislación esixe aos bancos garantir a autenticidade das operacións. Isto inclúe sistemas avanzados de autenticación, como a dobre verificación, e protocolos para alertar aos clientes ante movementos inusuais. A falta destas medidas pode derivar en responsabilidade bancaria, obrigando ás entidades a restituír os fondos subtraídos, salvo que demostren neglixencia grave por parte do cliente.

Un réxime de responsabilidade cuasiobjetiva

O marco legal actual impón un réxime de responsabilidade cuasiobjetiva, o que significa que os bancos son responsables das perdas sufridas polos seus clientes, salvo excepcións específicas. Este enfoque busca equilibrar a relación entre consumidores e entidades financeiras, considerando a asimetría en coñecementos e recursos. Ademais, obriga aos bancos a actuar proactivamente na detección e mitigación da fraude, establecendo controis adicionais ante operacións inusuais ou complexas.

As sentenzas recentes reforzan esta obrigación. Por exemplo, tribunais condenaron a entidades por non adoptar medidas suficientes para previr fraudes, destacando que non basta con advertencias xenéricas ou sistemas básicos. Os bancos deben aplicar tecnoloxías avanzadas e realizar un seguimento exhaustivo das transaccións para evitar danos aos seus clientes.

Protección do consumidor como prioridade

Ademais de previr fraudes, os bancos teñen a responsabilidade de implementar medidas correctivas tras incidentes para evitar a súa repetición. Este enfoque non só protexe ao consumidor, senón que tamén fortalece a confianza no sistema financeiro. A normativa subliña que as entidades deben asumir un papel activo na loita contra a fraude, garantindo que as operacións sexan seguras e axustadas ao perfil do cliente.