A vida está a encarecerse en Galicia aínda máis que en España cos alimentos crecendo a niveis récord

O encarecemento da vida afecta a case todos os ámbitos, salvo excepcións puntuais como as telecomunicacións. Especialmente preocupante para os máis pobres é o encarecemento dos alimentos, que encadean tres meses subindo a uns niveis non vistos en varias décadas. 

As medidas do Goberno de España lograron baixar a inflacción doutros gastos como a enerxía na primavera. Con todo, é evidente que nos últimos meses esas axudas están a resultar insuficientes para compensar a alza relacionada coa guerra de Ucraína.

A vida está moi, moi cara. Probablemente, esta afirmación non lle de ningunha información ao lector, porque todos notámolo. Podémolo ver nas facturas da luz e do gas, á hora de facer a compra -Quen non puxo 4 cousas no cesto da compra e quedouse ojiplático ao ver o prezo final por algo que, hai tempo, saíse moito máis barato?-, á hora de pagar o alugueiro ou no momento de encher o depósito de gasolina. 

Todo sobe -excepto os soldos, claro-. De feito, o Índice do Prezos de Consumo (IPC) disparouse neste mes de xullo e alcanzou xa o 10,8%, segundo o Instituto Nacional de Estatística (INE). Hai que remontarse a 1984 para ver un nivel de inflación tan elevado en España. 

Por aquel entón, entre 1973 e 1985, España estaba sumida nunha grave crise económica, cuxo inicio coincidiu, por certo, coa morte do ditador Francisco Franco. A economía española mostraba un atraso importante respecto a outras potencias europeas, a estrutura das industrias era demasiado anticuada e pouco competitiva, polo que se dependía en gran medida da exportación... e acabou desembocando nunha rápida elevación dos custos de produción, unha caída do investimento, unha redución das exportacións, un descenso dos ingresos externos... vaia, o que vén sendo unha crise económica en toda regra.  

Os historiadores fártanse de dicir que a historia é cíclica, e algúns dos puntos da crise de hai 40 anos están a producirse agora, como o prezo elevado dos custos de produción, aínda que neste caso veu provocado por unha pandemia a escala mundial. 

En calquera caso, o quid da cuestión é o mesmo: os prezos están polas nubes. A inflación encadea tres meses consecutivos de ascensos na súa taxa interanual: en abril estaba por 8,3%, en maio subiu ata o 8,7%, en xuño escalou ata o 10,2% e, en xullo, alcanzouse o 10,8%. Segundo o INE, esta escalada dos prezos débese, principalmente, á subida dos prezos dos alimentos e bebidas non alcohólicas, e da electricidade. 

Pedro Sánchez, o presidente do Estado, recoñeceu que é un "mal dato", e que a inflación "é a principal tarefa que ten por diante o Goberno de España". E xa está ben que o sexa, xa que os prezos que nos atopamos os cidadáns á hora de comprar ou pagar facturas fanse cada vez máis inasumibles. A teoría é "fácil" de entender -unha guerra que provocou escaseza nos alimentos e nos materiais de produción, coa subida de prezos que comporta segundo a lei da oferta e a demanda, etc.-, pero á hora da práctica, que un carro da compra que antes se enchía por 120€ agora énchase por 170€, costa de asimilar. 

Con todo, a parte boa é que o prezo dos carburantes diminuíu nas últimas semanas. Nalgunhas gasolineiras, aínda se alcanza a ver os 2 euros/litro, pero nalgunhas outras o prezo diminuíu (sen ir máis lonxe, unha servidora puxo gasolina esta semana a 1,749€/litro). Ollo, que segue sendo un prezo desorbitado, pero a capacidade de resiliencia (ou de estar atontados con outros temas, que tamén pode ser) que teñen os españois fixo que nos afagamos a deixarnos máis ou menos medio ril cada vez que temos que encher o depósito do coche. E é unha pena, pero así son as cousas, e así parece que seguirán durante un bo tempo.