(VÍDEO) Jorge Andrade, lenda do Dépor, explica por que é un club distinto: "Perdemos 8-3, e ao chegar á Coruña..."

Na memoria de todo deportivista hai un pequeno espazo reservado para unha pedra. Unha roca no sentido máis amplo da palabra, porque Jorge 'A Roca' Andrade era, nos seus bos tempos, un futbolista marmóreo, impenetrable, capaz de secar ao mellor dos dianteiros. Ese ladrillo era parte da composición do muro branquiazul que integraban Naybet, Scaloni, Coloccini, Manuel Pablo, Capdevila, Romeu ou Mauro Silva. Durante anos defendeu as cores do Deportivo da Coruña antes de marchar á Juventus e ser perseguido polas lesións que o retiraron definitivamente fai máis dunha década. Con todo, ese recordo colectivo de Andrade ten a outra cara da moeda, a da consideración que ten o propio exfutbolista sobre os seguidores deportivistas, aos que ten en moi alta estima. 

UNHA INCHADA DIFERENTE

Unha anécdota do defensor, que compartiu no podcast 'Pod Calhar', reflicte a dimensión daquel Deportivo, o SuperDépor, e da afección do cadro herculino. Hai que ir até a fase de grupos da Champions League 2003/2004, campionato no que, curiosamente, coincidiron dous clubs galegos: o Dépor, un habitual eses anos da Copa de Europa, e o Celta de Vigo, na súa única participación no campionato das estrelas. É neste torneo onde o Deportivo queda encadrado coas Mónaco, #PSV Eindoven e AEK de Atenas, un grupo da morte que deixou un partido de lenda. 

Trátase do enfrontamento entre os do principado e os coruñeses no Stade Louis II o 5 de novembro de 2003, un día no que o Dépor, como lembra Andrade, non ía de branquiazul. "O uniforme era laranxa, azul e branco", di o defensa, mentres o entrevistador tacha a esa casaca mítica de "horrible". 

"8-3. Foi a peor derrota da miña vida. Nin sendo canteirán. Foi incrible aquel partido", lembra Andrade, que puntualiza que xa no descanso o correctivo era de 5-2. "No vestiario Molina dinos: 'Pido desculpas, estou mal do estómago, non me atopo ben, teño que saír'", dando entrada a Munúa . 

Ese foi parte da serie de catastróficas desdichas daquela liña defensiva: Andrade acababa de ser pai de xemelgos e case non pegaba ollo, Naybet, marroquí e musulmán, estaba en pleno Ramadán, Romeu atravesaba problemas familiares... Todo isto relátao o propio Andrade que admite que, nesas circunstancias, "estabamos todos vendidos". 

Con todo, a súa sorpresa chegou na volta a casa, tras encaixar 8 goles, a que era, até entón, a maior goleada na historia da Champions. "Chegamos á Coruña e todo o mundo aplaudía ao equipo despois de recibir 8 goles. Dicíannos: 'Ánimo! Ánimo!'. Ánimo? Pegádeme! Pegádeme que nos meteron 8! 'Non, non, non o fixestes mal. Ímonos a recuperar, é só un partido'. Aquilo era apoio positivo que non tiña lóxica, porque cando perdes por tanto a resposta do público é a contraria", rememora. 

EXPULSIÓN CONTRA O O Porto

Aquel episodio puido afundir ao Dépor, que con todo saíu segundo de grupo e callou unha campaña sensacional, con vitoria ante a Juve e unha remontada de imposible contra a #AC Milan, alcanzando as semifinais contra o O Porto de Mourinho, exequipo de Andrade que se embarcou nas filas deportivistas xusto antes da mellor etapa da historia do club luso, cando gañou, consecutivamente, Copa da UEFA e Champions, precisamente contra o Mónaco e tras eliminar ao Dépor en semis. 

Aquelas semis teñen tamén un recordo amargo para Andrade, expulsado na ida contra o O Porto nunha acción inxusta e mal interpretada polo árbitro. "Foi con Deco", explica, recalcando que se trata dun bo amigo seu co que compartiu vestiario. "Por aquel entón a todos os que caían e pedían falta dáballes un golpecito co pié e dicía: 'Levanta!'. Entón caeu e fun facelo. Deco caeu e pegueille co pé. E xa vexo ao árbitro coa vermella na man...", lamenta Andrade, que pon o punto cómico alegando que el é "medio daltónico: "Mirei o cartón. É laranxa, é vermella...?". 

"É o meu amigo, it's my friend", dicíalle Andrade ao colexiado que non atendía a explicacións. O partido acabou en empate pero o defensor perdeuse a volta, sendo o seu substituto o responsable do penalti que Derlei transformou en Riazor e que deu o pase ao O Porto de Mourinho á final que gañaron 3-0 con Deco, McCarthy, Ricardo Carvalho, Aclamación Baía, Maniche ou Paulo Ferreira. 

MAURO SILVA E RONALDO

A entrevista deu para moito máis e repasar a súa relación con dúas figuras como Mauro Silva e Ronaldo Nazario. Do histórico 6 e capitán do SuperDépor Andrade desfaise en eloxios. "Era un xogador incrible. Xogaba por diante da defensa e nunca xogaba cara atrás. Nunca", valora 'A Roca'. "Como é posible para un centrocampista dar pases sempre cara a adiante? Nunca me pasou unha soa pelota! Pero sempre tiña esa esperanza", di Andrade dun "crack" como Mauro Silva.

De Ronaldo, en cambio, lembra un episodio que tivo lugar nos enfrontamentos contra o Real Madrid, un período no que para o equipo branco ir a Riazor era igual que ir ao dentista: case dúas décadas sen gañar no coliseo herculino. Nun partido contra o Madrid de' Ou fenômeno' Andrade soubo, a posteriori, que Ronaldo e Djalminha fixeran unha aposta sobre quen faría máis caños ese día.

"A min podíasme tirar un caño que eu ía recuperar a pelota", reta un Andrade que recibiu o caneo no Bernabéu. A cousa cambiou no seguinte enfrontamento entre ambos. "Na Coruña, no primeiro balón aéreo, Ronaldo vai controlar e fun a por el con todo", narra sobre un lance no que R9 "voou, caeu ao solo e díxenlle: 'Se te levantas e vés a por min aínda te levas outra'. E caeume unha amarela", comenta o bo de Andrade, á vez que apostila que, no que restou de partido, Ronaldo preferiu encarar ao outro central. "E gañamos ese partido", gabia.