En O Son do Camiño está a chover e non importa

"Non me gusta nada esa nube", dixo alguén este xoves, asomando a cabeza da súa tenda de campaña ou nada máis subir as persianas. O ceo amenceu plomizo nunha Santiago de Compostela onde a súa cúpula gris é parte da súa idiosincrasia. Con todo, a mediados de xuño e cunha nova edición de O Son do Camiño asomando, as previsións de choiva non eran o mellor dos agoiros. No entanto, pouco importou o que dixesen Roberto Brasero ou Martín Barreiro, porque os camiñers, ataviados con sudaderas, ponchos ou chubasquero, encheron ou Monte do Gozo no pistoletazo de saída a unha nova edición do festival compostelán, que espera nada menos que uns 42.000 asistentes por día.

CANTANDO BAIXO A CHOIVA

Comezou a función con ameaza de choiva e hyperpop, que correu a cargo de Filloas, ao que non fixo falta impermeable contra os nuboeiros, só a súa clásica camiseta do Coruxo para comezar a quentar os motores do festival e deixar a pelota botando para que os ritmos urbanos de Dollas Selmouni e o eclecticismo de Paul Thin entrasen en ferro a rematar a xogada e enardecer o público antes da chegada de Nil Moliner, o primeiro gran nome da noite.

O de San Feliú de Llobregat foi o primeiro gran nome da xornada e o primeiro en sufrir as inclemencias do tempo, sobrepor ao ballón coa súa particular enerxía. O público, xa fose cun anorak fluorescente ou cun plástico que imitaba o estampado dunha vaca, púxose a saltar e a botar de punta a punta do recinto, sen importar que o vento e a choiva aumentasen. Con bo humor, o catalán defendeu a praza cos seus temas máis coñecidos, como 'Soldadito de Hierro' e 'Liberdade', talvez a máis coreada de todas. 

No entanto, non foi unha canción senón unha mensaxe o que levou máis aplausos: "Grazas por estar aquí apoiando a música en directo. Iso non quere dicir que esteamos a apoiar ningún xenocidio". Unha clara declaración de intencións á que se sumou Mikel Izal, que tamén tivo unhas palabras para "aqueles lugares onde chove bombas", chamando a "sentirnos afortunados" por non ter que vivir esa traxedia nas nosas propias carnes.

A do navarro foi unha actuación que transicionó desde o medo até o paraíso, fiel ao título do seu último álbum, o primeiro en solitario desde a disolución de Izal. Iso non impediu que non interpretase cancións como 'Copacabana', 'Que ben' ou 'O baile' ante de pechar con 'A muller de verde' e 'O Paraíso', onde deixou a todos os asistentes despois dun concerto cheo de emocións e mensaxes como o da súa curmá Izaskun, que se coou para sorpresa do intérprete a darlle agarimo en forma de mensaxe de voz. 

"E SE CHOVE..."

Dicía na súa canción de peche que "No paraíso non hai forma de saber / se fóra está a chover e non importa". En O Son do Camiño tampouco importou que, durante a quenda de Franz Ferdinand, a choiva fixese acto de presenza e acompañada de vento, facéndoa máis racheada e incómoda, o que non impediu que por miles se congregasen para ver aos escoceses, atopando o cenit do show durante 'Take me out', nin que varios miles máis acudisen a ver a Bryan Adams, que aos seus 65 anos demostrou estar nunha forma envexable, capaz de ser unha digno cabeza de cartel nesta posta de longo do festival santiagués.

Xa os que non tiñan que cambiar de calcetíns ou que non tiñan que madrugar o venres quedaron a ver a Duki, un namorado de Galicia e do público do Monte do Gozo -é a terceira vez en catro anos que acode ao Son-, e Galician Army, encargados de botar a persiana neste día un. Un terzo do festival cuberto. Quedan dous datas máis e a lección quedou apresa para a tomernta: "E se chove, que chova".