“Unha noiva morta, unha noiva menos” e outras pílulas de Albert Pla contra o correcto e o pretensioso
Houbo un tempo onde alguén podía consolidar a súa carreira no mercado español cantando “un policía morto, un policía menos”, “un político morto, un político menos” ou “unha noiva morta, unha noiva menos”? En certa maneira hóuboo, aínda que non idealicemos o pasado; Albert Pla estaba por entón, nos 90, e segue agora, nos 20, nas marxes da industria do espectáculo e sufriu a censura por letras como, precisamente, esta. Con todo, hai que recoñecelo, o contraste entre a corrección política e o elitismo que hoxe asfixian á esquerda e a moitos artistas e gozar onte na Sala Capitol é abismal, refrescante e moi necesario.
Xa é complicado que un artista tire dos seus grandes éxitos de hai décadas -pois iso é a xira Rumbagenarios, uns grandes éxitos noventero con algunhas creacións máis recentes- e a sala non apeste a naftalina. Pla lógrao disfrazando os temas con máis impacto comercial da súa longa carreira nun pastel sonoro de rumba -a esencia- e máquina, que non tecno, a vestimenta.
O resultado é divertidísimo e a recado que este concerto no Festival Cantos na Maré, ao que asisten moitos programadores, serviulle para lograr máis birlos. O músico tivo na súa man ao público desde o inicio desde as recente “Bombas en Madrid” e até o himno republicano “Cartas ao rei melchor” travestido de rap, quizá o tema cuns arranxos máis forzados. Como primeiro bis, unha sublime “Sofre como eu”, que escapou do disfrace maquinero e mantivo o seu cariz de rancheira. Polo medio caeron as famosas versións de "Son Rebelde", "Walk on the wild side" ou "Pepe Botika (Onde están os meus amigos)". Por caer, até caeu "Bailarei sobre a túa tumba", que cantou Julián Hernández antes de facer de Muguruza, Kabezabolo e Roube en "Veintegenarios".
Máquina, rumba e rancheira son tres xéneros propios das clases populares en Cataluña e España. Un dos moitos méritos da carreira de Pla é derrubar prexuízos ao redor deles. Canto lle debe Estopa ao camiño que el abriu? Que artista pode pór a bailar rumba a unha audiencia de maduritos e velleiros nunha cidade tan pouco flamenca como Compostela, parte do previo goberno nacionalista da cidade incluído?
O difícil papel de teloneira nun festival tan ecléctico como Cantos na Maré tocoulle á galega Azul Ferreira, unha completa descoñecida para a inmensa parte dos asistentes. Sería de agradecer que o público que non quixese descubrila gardase silencio ou se fose ao recibidor, porque o balbordo resultou por veces ofensivo. Ferreira logrou contaxiar certa melancolía coa súa proposta ochentera e intimista pero claro, despois chegou o interno Pla coas pastillas que roubara do botiquín e borrou calquera indicio de melodrama, que boa falta facía.
Escribe o teu comentario