A saúde mental tamén é un tema de país

Este venres o Parlament de Catalunya celebrou un pleno monográfico de saúde mental. Isto, en principio, é unha boa noticia. A enfermidade mental é unha das grandes esquecidas de todas as administracións. A pandemia e o confinamento fixo saltar as alarmas, porque a porcentaxe de depresións e outras alteracións creceron en número preocupante, sumado ao gran déficit de medios para atender aos enfermos que vén arrastrando desde hai anos.

Esta situación non é calquera cousa, porque unha persoa pode romper un brazo ou unha perna, se lle escaiola e ao cabo dunhas semanas pode andar ou utilizar o brazo danado. Unha persoa cunha enfermidade mental, grave ou leve, dependendo da mesma, necesita duns coidados especiais e a sanidade pública non está a responder como debería. As persoas que conten con recursos económicos, páganse os servizos e teñen a atención adecuada. A pregunta é: que sucede cos que carecen de recursos? Pois que están discriminados, deixados, e só os que teñen familia, son elas as que se ten que preocupar, ou mellor devandito, hanse de facer cargo destes enfermos que necesitan a atención de profesionais, terapias que lles axuden e as medicacións necesarias.

Diciamos que o pleno monográfico é unha boa noticia se non queda só nunha declaración de intencións para quedar ben e que a cidadanía pense nesta situación que viven miles de persoas en carne propia e as súas familias que ven desbordadas, senón que as propostas vaian poñer en práctica. E é que leva anos falando da saúde mental, os seus tratamentos, os novos proxectos, as comisións de expertos, pero a crúa realidade vívena os afectados e as súas familias que sente demasiado abandonados por todos ante a falta de recursos. Xa se poden aprobar miles de propostas que, se non se dotan de partidas orzamentaria, quedan en papel mollado. A saúde mental é un tema de país e como tal debería colocarse nas prioridades da axenda dos gobernos e coa complicidade dos partidos da oposición. Sen que se utilice como un debate ideolóxico, nin arma arreboladiza que produza discrepancias, senón que debería producir todo o contrario: consensos. Dicía o cantante Adam Ant que “a saúde mental necesita unha gran cantidade de atención. É un gran tabú e ten que ser encarado e resolvido”.

As familias dos enfermos mentais sempre se sentiron soas e coa sensación de que ninguén pon remedio. Son demasiados anos loitando sen que ninguén faga algo. As persoas afectadas en demasiadas ocasións tiran a toalla e só cando sae algunha nota de suicidios, ou incidentes protagonizados por un enfermo mental, que se fan eco os medios de comunicación, aparecen as lamentacións e os estigmas contra eles.

Boa parte das familias teñen a sensación de que só cando algún político ten algún familiar con enfermidade mental involúcrase e, se non é así, mira para outro lado .

Non hai que esquecerse que, en España, un 19% da poboación sofre algún tipo de enfermidade mental, en Catalunya a cifra elévase ao 23,68%. As enfermidades mentais supoñen a segunda causa de baixa laboral en España . Son unhas cifras que non deberían deixar a ninguén indiferente.  

Pacientes pendentes da primeira cita de saúde mental no SERGAS segundo un informe do MGSM