O limbo sanitario dos afectados polas secuelas do Covid

Cada día a xente está pendente da información que lle chega, por varios medios, sobre o covid, as súas variantes, tratamentos e defuncións. É normal, as persoas non queren morrerse. Pero mentres o foco está posto agora nos cidadáns/as que van recibilas, está a deixarse de lado outras patoloxías: operacións cirúrxicas, visitas aos especialistas e distintas probas están a facer que as listas de espera sexan cada vez máis longas para desesperación dos afectados.

A máis diso as patoloxías de sempre, as secuelas que deixa o Covid naquelas persoas que tiveron a desgraza de sufrilo son importantes, e noutros non. O problema cos máis afectados son os coidados e tratamentos. Aí hai un gran baleiro de atención: Os médicos afirman que non saben como tratar o conxunto de enfermidades que lles quedaron. Só os gravísimos son atendidos nesas unidades, poucas, por certo, que creou a Conselleria de Saúde da Generalitat de Catalunya. O resto quedáronse nas pavías sanitario.

Coronavirus @ep

Nesta situación coñecemos varios casos -- son moitos máis dos que contan-- que ilustran o que está a ocorrer. Con estes enfermos que sofren cansazo, dores de cabeza, dificultade para respirar --moita, ata faltarlle o aire-- dores abdominais e uns cuantos síntomas máis, o médico de cabeceira remíteos aos seus colegas de medicina interna dos hospitais. Empezan as probas, tres ou catro. Cada unha delas tarda como mínimo tres meses. Cando chegan as últimas, dinlles aos afectados que non saben a orixe destes síntomas e non acertan cos tratamentos. Indícanlles que deben facerse unha resonancia, Solicítana e en reprogramación danlles a cita para dentro de tres meses e quedan tan tranquilos. Non importan que protesten: ”Isto é o que hai”, respóndenlles aos que sofren en carne propia eses efectos. Mentres, os afectados seguen cos mesmos dores, sen forza, sen poder respirar e, sobre todo, sen poder ser tratados. Un panorama digno dun goberno incompetente que loita por repartirse os cargos, pedir a independencia, e que lles importa un bledo as persoas como se está comprobando.

Pero o despropósito non termina aí, Se un cidadán/para vai un día laborable a urxencias, --neste caso ocorreu no hospital de Mar-- porque ten varios síntomas da herdanza covid e atópase fatal, recoméndanlle que ten que facerse unha resonancia, pero que non lla poden facer por como están as urxencias. Á vez dinlle que é importante que lla faga, e que se ten unha mutua que acudan a ela porque lla farán máis rápido. Na sanidade pública con isto do covid tardarán moito máis. Aconséllanlle que vaian ao día seguinte porque non son boas os sinais que teñen. Ante esta situación grave de como está a sanidade, ou a xente contrata un seguro privado, ou a deixan morrer porque está todo colapsado. É dicir, as persoas con poucos ou ningún recurso son os que teñen todos os números para morrerse, polo feito de ser pobre.

Neste punto, vénme á memoria unha frase de Confucio: “Se un paxaro diche tolo, debes estalo, os paxaros non falan”. Así senten as persoas que están a vivir este calvario, igual que sucedeu na primeira onda, onde moita xente sufriu en carne propia o covid sen ser diagnosticados e, sen ser atendidos polos seus médicos --o 112 que tomaban nota ata 12 veces, e nunca devolveron as chamadas... Agora estase na primeira onda dos afectados polas secuelas covid e a situación é a mesma: non se lles atende, non hai unidades específicas e os profesionais ven desbordados.. E os enfermos máis ante un problema de saúde que lles afecta gravemente para levar unha vida laboral e social o máis normal posible. Decatáronse os gobernantes deste país do que está a ocorrer ou seguen co mercadeo de cargos políticos e de cargos de confianza? Pero non son primeiro as persoas? Está claro que non.