“Quero gozar máis; o ano pasado sufrín moito” ​Eduardo Iglesias, ás portas do seu segundo Dakar

A poucas semanas de viaxar a Arabia Saudita para sumar a súa segunda participación no Rally Dakar, o monfortino Eduardo Iglesias atende a Galiciapress para comentar como está a ser a súa preparación neste novo asalto unha vez que o ano pasado cumpriu o soño que estivera perseguindo toda a vida e que por momentos parecíalle imposible alcanzar.

Nun ano onde o coronavirus condicionou todo o proxecto, desde os adestramentos ata o proceso de financiamento, Iglesias volve subirse á súa moto para cruzar os máis de 7.500 km do Dakar, que arrinca o próximo 3 de xaneiro e que o enfrontará, durante 12 etapas, a algúns dos mellores pilotos do mundo desde Yeda ata as beiras do Mar Vermello. Pero o piloto galego ten claras as súas prioridades, que non pasan necesariamente por gañar: “Quero gozar máis; o ano pasado sufrín moito”.

O monfortino Eduardo Iglesias será a representación galega no Rally Dakar | Foto: @teammonforterally

Tirando do refraneiro, Eduardo Iglesias e o seu KTM 450 Rally Factory son a proba de que nunca é tarde se a dicha é boa. Con 40 anos e unha vida movéndose principalmente no circuíto amateur, a este piloto monfortino chegoulle a oportunidade da súa vida o ano pasado, cando cumpriu un soño que tiña desde que era un rapaz e sentaba ante a tele para ver como peregrinos do motor abríanse paso polo deserto e loitaban contra os elementos en etapas maratonianas e condicións extremas. En 2020 viu o seu desexo feito realidade e participou no Rally Dakar logrando o obxectivo: chegar á meta. Despois de terminar entre os 100 primeiros na súa estrea, o lucense volve cabalgar o seu infatigable KTM e regresa ás areas de Arabia Saudita para seguir escribindo historia do deporte galego.

Unha historia que, para Iglesias, aínda é toda unha sorpresa co seu segundo concurso nunha das probas máis esixentes do planeta ao virar a esquina. “Non contaba con repetir. O proxecto era tentar ir unha vez e acabar, pero ao final repetimos, talvez non coa ilusión da primeira vez, aínda que se cabe con máis. Sobre todo despois do que custou conseguir o financiamento”, asevera o piloto.

“Ao principio cando regresei do Dakar a idea era non participar máis, pero ao pouco a xente animoume, os patrocinadores estaban satisfeitos co conseguido e a repercusión e o que era un non acabou sendo un si”, comenta, mentres se prepara para volver facer as maletas.

Os patrocinadores, como a Xunta ou a Deputación de Lugo, foron fundamentais para Iglesias / Foto: Xunta

UN SOÑO DESDE NENO

Para entender o camiño que o levou Monforte de Lemos a Yeda hai que facer previamente unha parada en Marrocos e unha pequena escapada ao deserto do norte de África. Igleisas conta que os seus primeiro primeiros pasos foron no nivel amateur, pero que as lesións e a súa vida laboral terminárono apartando da súa paixón, que seguía practicando pero lonxe dos focos.

“Deixara de lado as carreiras, pero o Dakar, cando chegaba o Nadal, eran datas marcadas en vermello. Sempre me chamou a atención o deserto e os meus amigos propuxeron ir de excursión a Marrocos, pero como non se animaban dei eu o paso e funme practicamente só a ir en moto polas dunas”, narra Iglesias como os comezos dun deporte que acabou “enganchándoo” e levouno ata un dos eventos máis recoñecidos a nivel mundial.

Agora, cun Dakar xa ás súas costas, a cota que se fixa Iglesias segue sendo a mesma e non pensa en obxectivos máis ambiciosos, como superar os resultados de Francisco Gómez Pallas, o galego con máis percorrido na competición e un deportista que abriu camiño para unha xeración de amantes do moto na comunidade, pero tamén Marc Coma ou o sempiterno Peterhansen, “un referente” para Iglesias, como Jordi Arcarons, “que sempre estivo a loitar por gañar”. “Sempre houbo grandes pilotos españois”, considera o galego, que agora engorda esa lista.

“Fran -Gómez Pallas- competiu moitos anos, viviu a época de África… Agora é outro tipo de Dakar e non me marco un obxectivo máis aló de gozalo e volver acabalo. Pero, se se pode, mellorar o resultado e, sobre todo, quero gozar máis, porque o ano pasado sufrín moito”, recalca o lucense. Con todo, este ano a esixencia será, se cabe, maior, polas condicións extraordinarias que lles tocou afrontar a todos os pilotos e que trastornou os plans de case todos para lograr unha preparación optima para a cita.

“Este ano deu ao traste un pouco coas ideas que tiña en mente. Sabiamos despois da primeira experiencia o que tiñamos que puír e a idea era correr en maio unha carreira e facer unha preparación ordenada todo o ano para chegar a xaneiro mellor preparados”, afirma Iglesias. Con todo, e como todos sabemos, 2020 tiña outros plans e a pandemia obrigou a paralo todo. “Todo foise ao traste”, lamenta.

CAMBIOS NO DAKAR E PROTOCOLO COVID

Aínda con todo, os adestramentos non pararon e Iglesias preparouse no ximnasio para lograr estar a punto fisicamente ademais de seguir coa preparación sobre a moto. “Este ano estivemos a adestrar nos Monegros con Joan Pedrero aspectos como a navegación ou coas condicións do terreo que che permite facer algunha cosilla ao ser o máis parecido que temos en España para poder prepararnos”.

Agora o futuro máis inmediato, se todo permíteo, volverá levalo a Marrocos, onde espera poder seguir coa posta a punto e rodar durante uns días nun terreo máis favorable para ultimar todo. “Non é a preparación ideal, pero como eu está todo o mundo”, subliña Iglesias, que con todo parte cunha lixeira vantaxe, xa que ao rodarse en Marrocos, pola composición do terreo, terá unha mellor adaptación ao que se atopará na península arábiga ao tratarse dun elemento coñecido para el.

“En Arabia as dunas non son tan esixentes ou co grao de altitude que si tiña o Dakar en Sudamérica, pero cada Dakar, sexa onde sexa, é moi duro”, argumenta Iglesias. Con respecto ás diferenzas entre o percorrido do ano pasado coas etapas que presentou a organización para esta nova edición, o de Monforte de Lemos explica que espera que sexa aínda “máis duro” e que as etapas, ao reducir a velocidade nalgúns tramos como medida de seguridade, provocará que estas sexan “máis lentas e machaconas, con máis esixencia física”.

Ademais da velocidade, esta nova edición estrea algunhas novidades como a entrega do roadbook con só 20 minutos de anticipación, unha medida que Iglesias tacha de “beneficiosa” xa que fai que sexa “igual para todo o mundo” ao non dar tanto tempo como en anos anteriores para estudar o percorrido e “evitar truques ou as trampas das que sempre se falan”.

Doutra banda, coa incorporación da obrigatoria e polémica chaqueta con airbag, aínda que Iglesias cre que é un sistema que é “benvido” para os pilotos de moto, os máis expostos no Dakar, pero cre que é unha decisión “precipitada”. “Este ano non houbo carreiras, as marcas non están ás fornecer a tempo e a metade de pilotos ou máis chegarán ao Dakar sen probar ese sistema”, critica. “Cunha carreira de tantos días e tantos quilómetros calquera cousa que non teñas un pouco controlada sempre che xera dúbidas. Ademais é un sistema no que, aínda que necesario, hainos algúns que funcionan mellor, outros peor… Aínda está un pouco verde”, lembra.

A gran e inevitable novidade, con todo, virará ao redor dos protocolos sanitarios, unhas instrucións coas que a organización está a bombardear de forma constante aos pilotos. “Todos os días temos información variada. Temos varios protocolos: o xeneral do Dakar e o protocolo propio do equipo”, explica Iglesias. Nese sentido, as medidas inclúen contar cun PCR negativo con máximo 48 horas de antelación, un confinamento dun par de días nun hotel de Arabia Saudita nada máis chegar e un novo test. “Todos iso marcará o comezo, de modo que se se dan casos positivos non poderán participar”, advirte Igleisas, que á vez cre que no día a día estableceranse grupos burbulla nos equipos e manteranse as distancias de seguridade e o uso de máscaras.  

LA CARRERA DO PATROCINIO

Aínda que o panorama que pinta Iglesias é realmente intimidante, a realidade é que o traballo máis difícil xa está feito. Para participar no Dakar os pilotos necesitan dun gran respaldo económico, que no caso do piloto de Terra de Lemos chegou grazas ás axudas da Xunta de Galicia, a Deputación de Lugo, o Concello de Monforte, empresas de construción ou do mundo do motor entre moitos outros.

“A carreira dos patrocinadores é moi dura. O ano pasado foi difícil porque non me coñecían e non tiñan referencias. Este ano, despois do logrado e a repercusión, pensabamos que sería máis fácil, pero a pandemia fíxoo aínda máis complicado. Era difícil concertar reunións, todo alongouse no tempo, as decisións tardaban en tomarse e ás empresas custoulles moito dar o seu apoio pola crise…”, relata Iglesias, aínda que finalmente logrouse o obxectivo “un pouco tarde, mal e arrastro, pero conseguimos estar en Arabia que é o que conta”. E como isto empezou tirando do refraneiro, insistiremos en que non hai dous sen tres, aínda que Iglesias resístase a anticipar unha terceira participación no Dakar: “Imos a por leste e despois xa se verá”.