Feijóo derrota con solvencia a unha esquerda manca polo desastre da coalición de Podemos

Histórica e incontestable vitoria persoal de Alberto Nuñez Feijóo. Histórica porque iguala o récord de Manuel Fraga, con catro maiorías absolutas seguidas. Incontestable porque a esquerda galega volve fracasar no seu enésimo intento de construír unha alternativa crible ao PP, pese ao gran resultado do Bloque.

Os conservadores levaron un susto ao principio da noite electoral. A enquisa da FORTA dáballes unha pinza de entre 37 e 40 deputados. É dicir, abría a porta de que, no peor dos casos, unha coalición de esquerdas botáraos de San Caetano. Ademais, esa coalición estaría liderada non por un socialista, senón pola nacionalista Ana Pontón.

Pouco tardou o susto en pasárselle ao PPdeG. Os primeiros resultados do reconto oficial foron espectaculares, aproximándose aos 50 escanos e moi por encima do 50% de todos os votos.

Como era de esperar, o cómputo de escanos conservador foi reducíndose segundo avanzaba o reconto e chegaban os resultados das mesas máis urbanas. Con todo, co 30% o PPdeG estaba aínda estaba con 45 deputados e xa podía cantar, outra vez, vitoria.

Os 42 deputados que lle outorga o reconto co 85% escrutado son produto de máis do 48% dos votos. Pode ser que o PSOE lle arrebate algún representante, sobre todo en Pontevedra, onde o último escano a repartir aínda se pelexa nuns centos de votos.

Con todo, Alberto Nuñez Feijóo pode sacar peito. Aguantar 11 anos no poder sen sufrir un desgaste electoral apreciable é algo do que moi poucos políticos poden presumir. O PPdeG volveu funcionar como a maquinaria electoral de precisión que é, unha verdadeira colleitadora de votos axudada nesta ocasión pola menor incidencia do coronavirus en Galicia respecto a a traxedia vivida noutras partes de España.

A CABALLERO PODEN EMPEZAR A MOVERLLE A CADEIRA

Usarán o coronavirus no PSdeG como argumento para xustificar os seus malos resultados? Porque as expectativas socialistas ao principio de anos eran outras moi diferentes. De feito, o PSOE viña de gañarlle ao PPdeG unhas xerais en Galicia en 2019 e de practicamente empatarlles nas seguintes, algo nunca visto.

Gonzalo Caballero empezou o ano pois con lexítimas expectativas de gobernar a Xunta. Ao final os cidadáns galegos non lle outorgaron nin a condición de líder da oposición. 

É certo que o PSOE suma un escano máis respecto a os pasados comicios. Tamén que a súa porcentaxe de voto aumenta, pero moi pouco, menos do 2%. Claramente insuficiente para cuestionar o liderado de Feijóo. Se a iso engadímoslle que o BNG adiantoulle e sácalle catro puntos porcentuais e probablemente  tamén catro escanos, Gonzalo Caballero faría ben en prepararse un argumentario contra as críticas internas, porque é probable que as escoite pronto.

Quen non oirá ningunha voz de reproche será Ana Pontón. #AnapresidentA tentaban viralizar os militantes nacionalistas ao principio da noite, cando a TVG atrevíase a darlles opcións de liderar un goberno de esquerdas en coalición.

O BNG CHEGOU A SOÑAR COA PRESIDENCIA DA XUNTA

Finalmente o BNG seguirá na bancada da oposición, pero triplicando, polo menos, os seus escanos. É certo que o Bloque navega con vento a favor hai anos, pero o resultado desta noite é, simplemente, espectacular.

Os nacionalistas convértense na segunda forza política de Galicia, algo que só lograran naqueles tempos nos que Xosé Manuel Beiras medíase con Manuel Fraga. O liderado de Pontón sae moi reforzado. Como reforzados saen a UPG, MGS e outros colectivos nacionalistas tras a travesía do deserto á que lles condenou a implosión do quintanismo , a fuga de Beiras e o temporal ímpeto das mareas.

PODEMOS E AS MAREAS GALEGAS CAMIÑO DA IRRELEVANCIA

Como é posible perder 250.000 votos, 19 escanos e máis de 15 puntos en só 4 anos? Nin tentándoo adrede parece a priori moi factible.

Pois ben, se a coalición electoral que o conseguiu ( En Marea ) acaba co rosario da aurora, a pancadas na asemblea e a denuncias nos xulgados iso axuda. Se a parte máis débil da escisión, En Marea, queda co nome e insiste en presentarse con outro nome tras ter uns resultados ridículos o ano pasado, iso tamén contribúe. Se os socios da parte máis forte (Podemos Galicia, Esquerda Unida, Anova e as mareas de Santiago e A Coruña) non son capaces de poñerse de acordo nun candidato ata o último minuto dando un espectáculo mediático de paso, pois o desastre xa parece menos imposible.

Porque o resultado para Galicia en Común non ten outro adxectivo que desastroso. Con máis do 96% escrutado non chegan ao 4% dos votos  a nivel de Galicia. Na Coruña os de Antón Gómez Reino andan polo 4,4% e se a iso puidesen sumar os votos de Marea Galeguista case estarían no 5% necesario para pelexar por un escano. 

O ETERNO VIACRUCIS DA ESQUERDA EN GALICIA

E se Galicia en Común lograse un escano pola Coruña o PPdeG quedaría con 40 escanos, a só dous de perder a absoluta. 

E se o PSdeG non pagase a desgaste da marca PSOE por un coronavirus que chegou antes a Madrid que a Galicia tería máis opcións.

E se os nacionalistas que se marcharon de ANOVA e aínda están en En Marea volvesen ao BNG, e se Compromiso por Galicia chegase a un acordo con o  Bloque como nas xerais, o BNG podería ter aínda máis escanos.

E así é a historia da esquerda galega. Unha sucesión case inenterrumpida de escusas, escisións e derrotas; incapaz de asumir que para ter sequera opcións de derrotar ao PPdeG resúltalle imprescindile que todos os socios cheguen en plena forma. A única vez que venceron enfronte tiñan a un Manuel Fraga case senil e golpeado polo Prestige.  Aínda así, un dividido Partido Popular de Galicia gañoulles as eleccións e quedou a un escano da absoluta.

FEIJÓO XOGA A CARTA DO VOTO SEGURO 

Consciente da debilidade de varios socios da potencial coalción de esquerdas, Feijóo presentouse como unha alternativa sólida, monolítica e previsible. Apostar polas alternativas de centro ou de dereita, Ciudanos ou Vox, equivalería a tirar o voto, díxolles aos galegos. 

Unha vez máis, os galegos apostaron polo que aparenta ser máis seguro. Á fin e ao cabo, a seguridade é un valor que  sempre está á alza ao comezo das crises como tamén o é, por certo, o nacionalismo.