​A política española mercadería ou teatro?

Desde hai moitos séculos, hai quen considerou a política como un gran teatro no que os seus actores interpretan un papel diante do publico que asiste compracido ao espectáculo. Outros xustifican que a política é un gran mercado onde se compran e venden produtos ao mellor ofertante. Creo que as dúas -hai máis definicións- non son incompatibles, senón complementarias, porque os políticos actúan e ademais existe o mercadeo de votos para alcanzar os obxectivos sen impórtalles moitas veces a ética, nin o compromiso cos seus votantes. “Vive da política como profesión quen trata de facer dela unha fonte duradeira de ingresos”, Tería razón Max Weber con esta afirmación?.

 Os xiros políticos do goberno e os partidos víronse de novo co cambio de opinión de ERC respecto a a nova prorroga do estado de alarma polo coronavirus. Se na anterior votación de prórroga, os republicanos moi enfadados co goberno votaron en contra, agora, ante a última prorroga, segundo o presidente do goberno, ERC absterase como xesto de boa “vontade”.  A boa vontade tradúcese a “cambio “de varias concesións, entre elas o retorno da Mesa de Dialogo. Nada é gratis, nin sequera a saúde das persoas-ben común- que debería estar por encima dos intereses particulares dos partidos.  O mercadeo converteuse nunha das prioridades do goberno e as formacións políticas: uns para seguir gobernando sen importarlle o custo e outros para sacar rendibilidade aos seus votos.

O preocupante do tema é que, coas concesións do goberno, ábrese unha brecha entre comunidades autónoma, as que ven beneficiadas polo apoio dalgún grupo político ás propostas do goberno e as que quedan mirando a Pontevedra sen entender nada. Estas xogadas mercantilistas están a precipitar máis a España asimétrica que xera desigualdades é comprensible que isto o propicie partidos que se din de esquerdas?, pois parece ser que si.

 Afirmaba Weber que “desde a aparición do Estado constitucional e máis completamente desde a instauración da democracia, o demagogo é a figura típica do xefe político en occidente”.  

O demagogo ten ideoloxía concreta?, está demostrado que, aínda que como afirma o escritor Jorge Gonzalez Moore, “o progreso, a xustiza e a seguridade, aínda que son bens políticos, lonxe son de ser propiedade dun partido. Usualmente son os partidos demagogos quen demanda a súa autoría”.

Máis dun analista pensan que a demagoxia é unha dexeneración da democracia, a pesar de que os políticos demagogos chegan aos seus cargos a través das urnas. A elección dos candidatos, non o son polo seu programa electoral, senón por conseguir activar algún tipo de sentimento nos seus votantes. Iso quere dicir que a súa elección non é racional.

A demagoxia é a arma  que seguen utilizando os electos  para convence á cidadanía que as súas accións van  encamiñadas a mellora a vida das persoas, porque eles son os auténticos representantes nesta democracia  representativa na cal se toman máis atribucións das debidas  Quizais xa toca  deixar paso  á democracia directa, onde as persoas teñen unha participación  activa, é a hora da democracia social?. “Se as persoas soubesen cuán pouco cerebro goberna o mundo, morrerían de medo".  É o que adoitaba dicir o premio Nobel de literatura, o iugoslavo Ivo Andric .