En Galicia faltan 15.000 prazas en residencias de anciáns para cubrir correctamente o cociente asistencial aos maiores

Faltan máis de 70.000 prazas en residencias para persoas maiores en España, segundo a Asociación Estatal de Directoras e Xerentes de Servizos Sociais, unha cifra da cal case 15.000 prazas pertencen a Galicia, a terceira comunidade con máis déficit para lograr a cociente de 5 prazas por cada 100 persoas maiores que recomendan os organismos internacionais.

Segundo advirten, a poboación maior de 65 anos aumentou de 8 millóns de persoas en 2010 a 9 millóns en 2019 mentres que as prazas residenciais incrementáronse en 12.353 no mesmo período de tempo.

En consecuencia, a cociente de prazas residenciais por cada 100 persoas maiores reduciuse pasando de 4,56 a 4,21, o que a afasta do obxectivo do 5 por cento. Isto evidencia un déficit de 70.000 prazas en termos absolutos, segundo advirten desde a Asociación de Directoras e Xerentes.

Ademais, sinalan que as prazas de financiamento público, que son as que garanten o acceso a este servizo de todas as persoas que o necesiten, só constitúen 2,5 por cada 100 maiores de 65 anos, é dicir, a metade da cociente aconsellable.

En concreto, lembran que unhas 100.000 persoas que teñen recoñecido actualmente grao II e III de Dependencia, están á espera de recibir algunha das atencións ás que teñen dereito.

Os principais déficits de prazas residenciais, para alcanzar polo menos a cociente de 5 prazas por cada 100 maiores de 65 anos son Andalucía (onde faltan 27.981 prazas para alcanzar ese cociente), Comunidade Valenciana (cun déficit de 20.844), Galicia (14.858), Región de Murcia (8.364), Cataluña (8.038), Comunidad de Madrid (7.479), Canarias (7.364) e País Vasco (6.063).

Só cinco comunidades --Castela e León, Castela-A Mancha, Estremadura, Asturias e Aragón-- alcanzan ou superan a cociente de cinco prazas por cada 100 persoas maiores de 65 anos, e só una delas, Castela e León, alcanza tamén esta cociente con prazas de financiamento público.

PRAZAS DE FINANCIAMENTO PÚBLICO E PRIVADO
As diferenzas tamén alcanzan á proporción entre prazas de financiamento público e as de financiamento privado, segundo sinalan, destacando nestas sentido comunidades como Aragón, Comunidad de Madrid ou Asturias, onde existe un maior número de prazas residenciais de financiamento privado que pública.

Tamén apuntan que existen grandes diferenzas nos prezos e contías que abonan os usuarios nas prazas residenciais de financiamento público, tanto en centros propios como nos concertados, nunha pinza que vai desde menos de 7.000 euros anuais en comunidades como Valencia, A Rioxa, Andalucía, Madrid ou Cataluña, ata máis de 8.000 euros en Aragón, Región de Murcia, Navarra ou País Vasco; nestas dúas últimas Comunidades con contías que superan os 10.000 e os 11.000 euros respectivamente.

Teniendo en cuenta que a pensión media en España non alcanza os 1.000 euros mensuais (1.140 euros a de xubilación e 713 a de viuvez), a asociación pon de relevo que nalgunhas comunidades os usuarios abonan máis do 40 por cento do prezo das prazas públicas, mentres que noutras apenas superan o 30 por cento, incluso unha delas, A Rioxa, o 25 por cento.

OBRIGADOS A ABANDONAR O MEDIO RURAL
Outro debate pendente, segundo indican, é a localización das prazas residenciais no territorio, xa que a súa carencia céntrase nas grandes urbes, mentres que, nos medios rurais, en ocasións excedentarios en prazas, non se adecúan ás características e necesidades destes territorios e dos seus habitantes de máis idade, constituíndo "un factor que agudiza o baleirado destes territorios, e o sufrimento de quen a unha idade moi avanzada ven obrigados a abandonalos".

Tamén consideran "imprescindible" debater sobre as cocientes de persoais coas que contan os centros residenciais de maiores, especialmente na necesidade de incrementar a cociente gerocultores; pero, sobre todo, sobre o modelo residencial, para "superar o modelo asistencialista e sobreprotector que aínda impregna estes centros, avanzando cara a modelos que ofrezan contornas íntimas, evitando a masificación e facilitando a convivencia e o desenvolvemento do proxecto vital de cada persoa".