A principio de tempada, Sergio Ramos dixo que “a ignorancia é moi atrevida”. Unha frase que, en boca do central merengue, pode ter máis dunha lectura. Elixamos o cariz que elixamos á frase, a cuestión é que esa foi a resposta que lle dedicou o camero a Antoine Griezmann, xa que o francés tivo o “atrevemento” de afirmar que, neste momento, sentaba na mesma mesa que Messi e Cristián, no referido ao plano individual do fútbol de cada un. Unhas palabras que, meses despois, e o día no que Messi vén de dar a súa enésima exhibición de fútbol ante o Manchester United, non fan máis que reafirmar ao rosarino e evidenciar que está por encima do resto. Moi por encima.

Non podo falar por boca de Cristián, hoxe fustigado por caer ante un Ajax sinfónico que resulta toda unha alegría para os sentidos, pero véxome con potestade para facer unha editorial sobre Leo por mor das palabras de Antoine, que aínda resoan na miña cabeza e na de moitos. Soamente porque, á fin e ao cabo, o meu fanatismo chegou un punto no que en ocasións podo predicir que vai facer ‘A Pulga’, aínda que resulte contraditorio cando é tarefa imposible adiviñar o que vai facer alguén empeñado en converter o extraordinario en algo cotián.

A xenialidade de Messi chegou a ser incluso anodina, e os seus fieis poden chegar a intuír en que está a pensar o Rosarino. Preocupa pensar que nos habituamos tanto á súa divindade que moitos agora repróchanlle ser mortal, como o resto dos terrestres. Ao colocar o balón nunha falta, vemos se ten intención de mandala ao pau do porteiro, por encima da barreira ou por baixo desta. Ao levantar a cabeza e otear o horizonte, telegrafía un pase raso e profundo para o desmarque dun compañeiro ou debuxa un cambio de banda que chega ao pié dun aliado. A cuestión é que aínda que sexa un libre directo ou un slalom, sabes o que vai facer, pero nunca como ou cando. Pregúntenlle senón a Fred, que aínda busca unha sotana que lle evite a humillación coa que lle fustigó Lio. Todo en Lionel é lóxico. Todo en Lionel é sorprendente.

Á mesa con Messi pódense sentar todos, porque hai cadeiras dabondo. Na súa mesa teñen sitio Griezmann, Hazard, Bale, Neymar, Coutinho, Benzema, Cristián…e na orde que queiran sentar. Pero se te sintas á mesa con papá, o primeiro en comer é papá. E para papá o filete máis grande. E unha vez terminase papá, e a condición de que non queira repetir, ou pedir sobremesa, ou tomarse un cafecito co seu bo chorrito de coñac acompañado dun purazo, só a partir de aí, os demais poden empezar a comer ante a atenta mirada do dez. E comen sóbralas, o que Leo permítelle aos demais.

Messi é a mesa. Messi é o prato, os cubertos, o vaso, o mantel e as xerras de auga e viño. Tamén é o teito, as paredes, as portas, as xanelas e as baldosas. Messi é toda a estancia. É o aire que se respira e a luz coa que se ve. Messi é á vez tortilla, ovo cocido, ovos revoltos, ovo cru e ovo frito. Messi é o sabor e Messi sabe a fútbol. Messi é todo. Menos o balón, o seu fiel compañeiro, aquilo que lle fai ser único, o pano co que executa todos os seus trucos de maxia. Messi é Messi grazas ao balón. E o balón pronto deixará de significar nada se non o conduce Messi.

A Messi, como ao balón, hai que botarlle de comer aparte.