A novela que lle gustaría escribir ao autor de Fariña chega a Galicia

«Esta é a novela que me gustaría escribir a min. Unha xoia» . Así define o prologuista Nacho Carretero, autor da famosa Fariña, o novo libro de José Manuel del Río, quen esta semana percorre Galicia para presentalo en varios actos. 

José Manuel Del Río

Non é o único que a aplaude. O xuíz Baltasar Garzón, protagonista daqueles tempos ao mando da Operación Nécora, refírese a ela como "unha brutal epopea que atrapa, insignia e fai pensar. Lectura obrigada do 2018".

A editorial, Edicións Carena, a cualifica de "trepidante thriller sobre o narcotráfico en Galicia". Con ela, o autor di saldar unha conta pendente coa Galicia de finais dos noventa. “Quería lembrar toda aquela época e facer algo que servise de homenaxe. Encher os ocos da miña vida, o que non me acordo”, relata. “E quixen contar o real a través do mito, utilizando moitos roles.”

PRESENTACIÓNES EN GALICIA

Del Río estivo onte en Fnac A Coruña e estará este artes 22 de maio, ás 19.30, na librería Soños de Papel (c/ Maria Castaña, esq. Augas Férreas, Lugo); o mércores 23 de maio, ás 19 horas, na librería Cronopios (c/ Alfredo Brañas, 24, Santiago de Compostela); o xoves 24 de maio, ás 19.30 horas, na librería Baroja (Rúa dúas Palamios, 9, Pontevedra) e o venres 25 de maio, ás 20.00 horas, na librería Librouro (Rúa de Eduardo Igrexas, 12, Vigo) .

Como adianto, a editorial difunde o prólogo de Nacho Carretero:

De crío lembro ir en coche co meu tío pola Ría de Arousa mentres nos facía un narcotour. «Esta casa é de narcos, ese hotel tamén, este pazo, aquela ferraxería non abre nunca e o seu dono conduce un Porsche…» Con 20 anos devoraba as noticias que aparecían no País e La Voz de Galicia se me falaban de axustes de contas, descargas aprehendidas ou planadoras do tamaño dun portaviones varadas nunha praia. Pola céntrica e coruñesa rúa Juan Flórez, mentres tanto, conducía a filla de Sito Miñanco un convertible branco que se detiña nas tendas ben para comprarse roupa. A miña cabeza acumulaba datos. E procesábaos de forma folclórica: «isto hai que contalo», dicíame. E non é que non estivese contado. Os xornalistas da costa galega foron premiados moitas veces por xogarse a vida fronte aos narcos. Pero faltaba, outra vez como unha folclórica, desatarnos sobre o escenario.

Por aquel entón xa coñecía a José Manuel (tamén chamado J. M., Pep e quizá algúns outros sobrenomes rueiros). Hoxe é o autor desta xoia que vostede, querido lector e querida lectora, está a piques de consumir. Estudamos bup xuntos, eu un curso por encima. E, aínda que entón non compartimos sensacións acerca da narcoatmósfera que respirabamos (fose como charlar sobre o incrible da choiva no inverno: a normalidade), algo me di que o seu cerebro, se seica involuntariamente, tamén estaba a procesar información. Só así se explica este libro, unha vomitona marabillosa de vivencias, recordos, información, curiosidade, imaxinación e olfacto narrativo que adquiriu forma de novela. De gran novela.

José Manuel e eu formamos parte dunha xeración que comprendeu mellor a singularidade do sitio no que creceramos precisamente cando nos largamos de alí. Os galegos levamos séculos largándonos de alí: habemos cuasicolonizado Cuba, Arxentina, Venezuela, Suíza e New Xersei. Pero en silencio. Se sobre os irlandeses de Boston, os italianos de Nova York e os xudeus de Brooklyn despregáronse quilómetros de cultura, os galegos desprezamos o lobby social e cultural afanados no noso minifundismo vital. Témome que José Manuel pertence á reacción: a primeira xeración galega emigrante que tivo tempo, recursos e formación para atender ao infinito e zumento da nosa identidade.

A min deume por escribir Fariña, levalo ao meu terreo, o xornalístico, e ordenar todo aquilo que vira, oído e lido. A José Manuel deulle por facer o propio con 'A marea vermella'. E no seu salto mostra a súa brillante forma de escribir. Ollo con isto porque non abunda. A min este libro lembroume ás mellores novelas rueiras de Irvine Welsh, á sensibilidade dos personaxes que logra David Trueba e ao escenario sociolóxico de fondo do mismísimo Richard Price. Case nada, pero valla a monstruosa comparación para sinalar ao lector cara a onde se encamiña: velaquí unha nova exploración dunha realidade (escura e dura) que o autor —galego— viviu e que plasma coa forma e as licenzas que outorga a ficción. Velaquí unha delicia que se suma, desde xa, á explotación cultural do galego.

E isto non fixo máis que empezar.

Gocen.