Ana Gabriel está en Suíza para investigar contas

Suíza, un dos paraísos fiscais, líder incuestionable na xestión de fortunas privadas de estranxeiros, copa o 25% da cota mundial deste negocio, segundo datos da Asociación Suíza de Banqueiros.

O mercado financeiro contribúe o 9,3% do PIB suízo e o sector xera preto de 167.000 postos de traballo. Xestiona fortunas por un valor de 6,1 billóns de euros, a metade deles proceden do estranxeiro.

A xente con diñeiro ten as súas contas neste país, sinxelamente, porque os bancos non revelan nin ao titular, nin o contido, nin os movementos do capital. Ademais, por ese diñeiro, os titulares non tributan ás facendas dos seus países. Un negocio redondo.

O malo do asunto é que neste 2018 as Facendas doutros países xa non terán que cursar solicitudes específicas sobre contas dos seus cidadáns en Suíza, senón que a información será entregada anualmente de forma automática, cunha excepción: a Confederación Helvética segue -polo menos de momento- negándose a cooperar en base a datos roubados.

Moitos ricos viven en Suíza onde a máis diso ter a recado as súas fortunas, adoitan pasar desapercibidos nas súas pequenas chabolas.

Outros en cambio escóndense alí por outros motivos . “Viáxase non para buscar o destino senón para fuxir de onde se parte” dicía Miguel de Unamuno.

Este domingo saltaba a noticia: Anna Gabriel, a cupaira foise a Xenebra, para "preparar" a súa comparecencia ante o maxistrado do Tribunal Supremo, Pablo Llarena, onde foi citada este mércores para ser interrogada sobre a súa participación no contubernio do procés. E foise precisamente a este país de pobres, despois de pasar, iso din, por Venezuela. Envexa de Urdangarin? Quen corre cos gastos da súa estancia? Terá unha conta alí? Ou iría a desestabilizar o sistema bancario e político?

A fuxida de Gabriel non é propia dos antisistemas que adoitan dar a cara -e algún que outro manporrazo–  e afrontar as consecuencias dos seus actos e bótanse ao mundo por monteira. A súa viaxe ao paraíso fiscal e a súa entrevista cun avogado que defendeu a colaboradores de ETA -coñecidas son as relacións da ex deputada cupaira cos etarras- é moi ilustrativa. Quen pagará os honorarios a este letrado, que non adoitan ser pequenos?

Igual as informacións son erróneas e o que fixo Gabriel é ir investigar o nome dos patriotas españois e cataláns que teñen as súas fortunas nesas entidades "transparentes". Ou quizais queira pescudar de quen é os 4.000 millóns de dólares de contas abandonadas que manteñen os bancos suízos e cuxos titulares poderían ser algúns oficiais nazis xa falecidos que quedaron co diñeiro dos xudeus que levaron ás cámaras de gas.

O que non está claro é que este mércores Gabriel viaxe a Madrid a visitar á súa señoría. Se finalmente decide volver, que non se esqueza de traerlles aos seus colegas algunhas tabletas do estupendo chocolate suízo, polo menos aproveitaría a viaxe.

“Ninguén pode fuxir do que lle ha de vir”, dicía alguén.

Artigo orixinal publicado en catalunyapress.es