O hostaleiro que botou a israelís do seu restaurante de Vigo non delinquiu (vídeo)

O maxistrado considera que non existen indicios suficientes para soster que a actuación do hostaleiro tivese por obxecto promover a hostilidade contra o pobo xudeu nin que pretendese incitar ao odio ou á violencia. Segundo o auto, os feitos producíronse no contexto de “un conflito pola prestación do servizo de hostalaría” e non como unha acción dirixida contra as vítimas “por razón da súa pertenza a un determinado colectivo”.

A investigación iniciouse de oficio, a raíz do vídeo difundido en redes sociais no que se vía parte da discusión entre o hostaleiro e os clientes. Durante a instrución escoitouse a Slim e á única testemuña presencial dos feitos. O xuíz subliña que “o único certo é que, por razóns que se descoñecen, e en apenas un par de minutos, houbo un incidente verbal entre os clientes e o dono do restaurante”.

Na súa análise, o maxistrado apunta que “nunca é descartable unha motivación secundaria allea a unha intencionalidade de odio”, e lembra que para considerar un delito de odio é necesario acreditar que o ataque se producise por motivos de pertenza a un grupo étnico, relixioso ou nacional e que, ademais, teña carácter público.

O xuíz detalla que o vídeo non permite determinar a orixe do conflito nin se houbo expresións que vaian máis aló dun enfrontamento verbal puntual. Tampouco se atoparon elementos que evidencien unha actitude ou manifestación destinada a ofender ou humillar ás vítimas pola súa relixión ou procedencia.

O auto recolle referencias á recomendación número 9 (revisada) da Comisión Europea contra o Racismo e a Intolerancia (ECRI), que define o antisemitismo como “certa percepción dos xudeus que pode expresar como odio cara a eles”. O xuíz sinala que o propio documento advirte do risco de ampliar indebidamente esa definición para estigmatizar ou deslegitimar críticas lexítimas cara a Israel ou as súas políticas, pois iso debilitaría a loita contra o antisemitismo real.

Baixo esa formulación, o maxistrado conclúe que os feitos “teñen difícil encaixe no discurso de odio penalmente punible”, e que a reacción do hostaleiro, aínda que discutible desde unha óptica profesional ou ética, non encaixa nos supostos previstos polo Código Penal para este tipo de delitos.

A resolución xudicial pon de relevo ademais a complexidade de aplicar o delito de odio en casos nos que o contexto pode estar condicionado por factores culturais, políticos ou persoais non directamente vinculados á discriminación cara a un colectivo.

Dificultades na instrución e falta de colaboración

O Tribunal Superior de Xustiza de Galicia (#TSXG) precisou que a causa se abriu sen denuncia nin querela previa, xa que este tipo de delitos son perseguibles de oficio. Con todo, o avance do procedemento viuse obstaculizado pola imposibilidade de tomar declaración aos turistas israelís afectados, debido, segundo o xuíz, á “falta de colaboración das autoridades de Israel” para facilitar a súa localización e citación.

Esa circunstancia, combinada coa falta de máis testemuñas presenciais e coas lagoas do vídeo difundido, limitou as posibilidades de esclarecer completamente suceder aquela tarde de xullo. Esta situación reforzou a decisión xudicial de arquivar provisionalmente a causa, aínda que o auto non é firme e cabe interpor recurso.

O incidente, amplamente difundido en internet, xerou un intenso debate en redes sociais e na opinión pública de Vigo, onde se cruzaron acusacións de antisemitismo e defensas do hostaleiro baseadas no seu dereito a decidir sobre a atención no seu establecemento. Samir Slim, orixinario do Líbano, declarou ante o xuíz que os feitos non tiveron nada que ver coa relixión ou nacionalidade dos clientes, senón cun malentendido no servizo que derivou nunha discusión e a posterior decisión de pedirlles que abandonasen a terraza.

O caso enmárcase nun contexto internacional especialmente sensible polo conflito en Oriente Próximo, o que, segundo o auto, podía influír na interpretación pública do suceso. No entanto, o xuíz insiste en que ningunha das probas dispoñibles permite inferir unha intención de discriminación ou de incitar ao odio relixioso ou étnico.

A decisión xudicial reforza o criterio de que os delitos de odio requiren unha intencionalidade acreditada. Para que exista responsabilidade penal, non abonda con que haxa unha controversia con persoas pertencentes a un colectivo protexido; é necesario demostrar que a acción se realiza precisamente por esa pertenza.

O auto tamén invoca a necesidade de preservar o equilibrio entre sancionar condutas de odio reais e evitar o uso abusivo do concepto en disputas que non alcanzan o limiar penal, advertindo que o uso inapropiado do termo “antisemitismo” como etiqueta xeral pode debilitar os mecanismos de protección fronte á discriminación auténtica.