Carta de amor ao meu exmozo, Leo Messi

Rodrigo Brión Insua

Querido Leo,

 

Escríboche porque pensarche faime mal e necesito ordenar as miñas ideas dalgunha forma. O primeiro que me sae dicirche é…de que vas? Que é iso de que si volvemos que se non? Estamos xuntos outra vez ou non estámolo? Sabes que fixeches? Volviches a demostrarme agora, vale?, que cha pela todo. Que cha pela TODO. Estou encabuxado. E segues sen dicirme nada. Que cha pela absolutamente todo, vale?, todo. Co cal, estás a me responder con tres frases de merda, vendo como estou, sabendo que o fixeches ti mal, pedazo de imbécil! Que non o fixen eu, que o fixeches ti! No canto de chamarme e no canto de pedirme perdón as veces que faga falta ou dicirme algo me dis 'voume a Miami non se que...' Vasche a… Uf... Non, disculpame, foi un arrebato infantil. Non quería porme Laura Escanes.
 

É que son moitas cousas, Lio, querido. Por que me fas isto? Dous anos sen saber de ti e agora ameazas con volver. Sabes canto sufrín? Canto tardei en esquecerche? Non, ti que vas saber. Non estabas. Fixéchesche ao carón, como DiCaprio, e eu quedeime flotando á deriva nunha táboa desvencijada mentres ese transatlántico de luxo afundíase. Aínda non tocou fondo. Dicía a miña avoa que a pena non é dos que se van, senón dos que quedan. E eu quedeime. Quedei nun fogar buxán, coa única compañía do eco que repetía o teu nome. “Meeeeessi, Meeeeessi…”. Que felices fomos. 
 

Só quedaron os marcos e os álbums de fotos, cheos de recordos, como de copas as vitrinas. Dan para unha vaixela enteira. A primeira vez que nos coñecemos, alá por 2004. Eras un neno. E eu máis. Parecías tan tímido, tan fráxil, e á vez tan bravo e botado palante, con esa melenita. Vinche crecer -aínda que non ao alto- e facerche un home: pelo curto, barba, tatuaxes…que macarrilla. Até che tinguiches! Tíñasme tolo. A min e a todos. A 90.000 gargantas cada sábado rendidas aos teus pés, como os defensores rivais. Pero nunca me importou que che desexasen os demais. Sabes que eu non son celoso.

 

Tampouco me importou que tiveses muller e tres fillos nin as túas leas co fisco. “O meu Leo? Non, o meu Leo non. Enganárono. El non o faría”, repetía, proclamaba no alto a túa inocencia ante o poster xigante detrás da porta do meu cuarto. Non hai máis cego que o que non quere ver. E con todo, marcháchesche a París, onde todo empezou. Acórdasche aquela noite de 2006 en Saint-Denis? Co que chovía. Claro que che acordas. A nosa primeira vez; o noso primeiro climax; a nosa primeira orejona. Xurámonos amor eterno, pero eramos novos, lozanos, e estabamos borrachos. Borrachos de éxito. Tantas e tantas copas…Ti convidabas a todas. 


Cantas noites soñándoche, espertando en metade da noite ao berro de “Leo, volve!”. O outro día pensei moito en ti. Chris Martin tocou a nosa canción. Sendo sinceros, nunca esquecinche. Como esquecerche? Que? O mozo ese con o 10 dis? Si, é máis novo…pero non es ti. Tentámolo, pero non pode substituírche. É bo, gústame as cousas que fai, pero non é como ti. Ti…ti es ti. Ti es único. Cal? O canario? Bo…si, un descoido teno calquera. Poida que algunha vez grite o seu nome e chegado ao orgasmo. Xa sabes. Messi. Pedri. Si son case as mesmas letras. Pero non estamos a falar de min! Estamos a falar de ti e desas leas que che me traes por Miami, unha cidade que parece empeñada en afastarme do amor. Que ten Miami que non che poida dar, que sei eu, Vigo? Ademais, que ese rosa non síntache ben.  
 

Agora fasme isto. A min, que me entreguei a ti en corpo e alma. Daríacho todo. Que cona…cho dí todo! Hipotequei a miña vida por ti! Tantas cousas ás que renunciei por verche, aínda que fose alén da pantalla. E ao final te marchas, por que? Por diñeiro? Abrazarache o diñeiro polas noites? Preguntarache ‘Que tal che foi o día’? Dirache ‘Quéroche’? Aínda lembro aínda que dicías que sen min ti non es ti.

 

Non, non podo permitirme outra despedida no aeroporto, outra rolda de prensa traumática nin máis titulares anunciando que quedas ou que regresas. “É que eu quero pero non podo. Non son eu, es ti”. Basta. Vivir así é morrer de amor. E por iso vaiche. Esquece o meu nome -eu lembrarei sempre o teu, como retabas nos comerciais-, a miña cara, a miña casa… Pero que saibas que ninguén che quererá como eu. Ninguén che cantará como eu cántoche. Rompéusenos o amor de tanto usalo. O que non pode ser non pode ser e ademais é imposible. Quéroche tanto que teño que deixarche.

 

P.D: Devandito isto, que se me dis ‘Ven’ déixoo todo…pero dime ‘Ven’. 
 

xxx 
Sempre teu, un culé.

Sen comentarios

Escribe o teu comentario




He leído y acepto la política de privacidad

No está permitido verter comentarios contrarios a la ley o injuriantes. Nos reservamos el derecho a eliminar los comentarios que consideremos fuera de tema.

Máis opinión
Opinadores

Galiciapress
Praza da Quintana, 3; 15704 Santiago de Compostela
Tlf (34)678803735

redaccion@galiciapress.es o direccion@galiciapress.es
RESERVADOS TODOS OS DEREITOS. EDITADO POR POMBA PRESS,S.L.
Aviso legal - Política de Cookies - Política de Privacidade - Configuración de cookies - Consello editorial - Publicidade
Powered by Bigpress
CLABE