Beautiful Beings: o mellor retrato da dureza da vida

Crueldade, violencia, agresividade... Son algunhas das palabras coas que definiría a última película de Guðmundur Arnar Guðmundsson. Ten unha tónica e unha ambientación semellante ao resto de filmes deste director, unha sordidez que nos reflicte as vidas máis duras do noso século.

En Beautiful beings acompañamos a varios mozos adolescentes na súa complicada vida e na dureza de converter en adultos. Adii, Balli, Konni e Siggi aprenderán neste filme o que significa a amizade, o amor, a empatía e a lealdade, aínda que non será fácil para eles.

Este director islandés preséntanos unha película que presenta os males do noso século: o abuso, a marxinación social, o abandono por parte das súas familias, a pobreza... Balli é o primeiro personaxe que coñecemos, vítima continuada dun acoso escolar brutal, agredido polos seus compañeiros, quen lle golpean, róubanlle tabaco e a comida, rin del e humíllanlle. Ademais, non só iso. Pasa moitas horas só na súa casa con pouco ou nada que comer, no medio do lixo e a sucidade. O seu pai faleceu, o seu padrasto está no cárcere e a súa nai desaparece de casa durante moitos días. É entón cando Balli comeza a integrar no grupo de amigos de Addi, un mozo da súa idade tamén un tanto peculiar, pois a súa nai é vidente e é capaz de presaxiar males a través dos soños, algo que o seu fillo pronto aprenderá tamén a facer. O grupo empeza a pasar cada vez máis horas en cada de Balli, pois a súa nai nunca está, o que o levará a pór en perigo. Xuntos probarán drogas, meteranse en pelexas e serán mesmo vítimas de abusos sexuais.

Trátase dunha historia moi ben narrada, de maneira moi orgánica, na que aos poucos se nos vai presentando a realidade na que viven estes nenos, que están a piques de converter en mozos adultos.

Se teño que recoñecer outro traballo é a súa fotografía. Talvez podería retrata a paisaxe á perfección. A auga, a noite, o día, as nubes... Tamén os interiores están perfectamente logrados: cada un dos detalles ao redor dos personaxes axudan a contar perfectamente a historia. A sucidad, a desorde, a vellez do moviliario, as roturas... Callan todo coa historia.

Unha película recomendable, gañadora ao premio a Mellor Dirección 2022 do Toronto International Filme Festival e, ademais, —un punto que me gusta darlle ao seu favor a moitas cintas, e trátase quizá dun capricho persoal que para nada a fai mellor nin pero— non é demasiado longa.