Jéssica Albiach xógalla ao PSC

Mentres que o goberno de Pedro Sánchez xa ten garantido a aprobación dos orzamentos tras os pactos que xa son coñecidos, en Catalunya, o executivo de Pere Aragonès teno máis complicado ao non conseguir os apoios parlamentarios que necesitan tras a ruptura coas súas xa ex socios de goberno, Junts. Aínda non hai votos suficientes para presentalos no Parlamento catalán.

Junts até a data rexeita dar o seu apoio ás contas do 2023. Pese ser o entón conseller, Jaume Giró, o responsable da súa elaboración- acordados con ERC-, agora afirma que non son os seus. As negociacións co #PSC, polo menos de face á galería, parece que non van por bo camiño, no entanto, nunca se pode dicir un ‘non’ rotundo. En moitas ocasións o que parece imposible ao final transformouse en posible.

Os únicos que de momento dixeron si tras negociacións co equipo de Pere Aragonés son os Comúns, que se vía vir que ao final sería así. Ese “triunfo” de Jéssica Albiach vendeuno de marabilla aos seus compañeiros de formación. Até cre que tamén aos seus votantes. Son tempos de eleccións e todo vale.

A estratexia, equivocada, de calquera político adoita ser non defender con argumentos as súas posicións, senón atacar ao contrario, que queda mellor e leva menos traballo. Iso é o que fixo a líder “parlamentaria” do partido de Colau cando, tras o acordo, - con foto incluída-, co presidente catalán, aproveitando o Consello Nacional de Catalunya do seu partido celebrado o pasado sábado, con auditorio rendido, daba “conta” superficialmente do acordo orzamentario alcanzado. A portavoz Albiach definíao nestes termos: "É un acordo no que perde Endesa, no que perde Foment e no que perde Blackstone". Que é Blackstone? Pois un fondo de capital risco estadounidense especializado en operacións inmobiliarias. Por si non fose suficiente, para xustificar o seu apoio, incidiu “que son os orzamentos que van na liña das necesidades que ten un país”. E quedouse mirando ao auditorio que aplaudía as afirmacións de Albiach, que estaba encantada de coñecer. Volveuse á vella teoría de que os empresarios son os inimigos dos traballadores? Pois parece ser que así é, polo menos por parte do partido que “lidera” a alcaldesa de Barcelona. Os empresarios, como outros sectores, teñen boa e mala xente, son xeradores de emprego e de riqueza para o país, non son os inimigos a bater. Pór etiquetas aos demais non é a mellor maneira de xerar bo clima. Nesta situación de confrontación que se xerou todos salguen perdendo, seguro. É patronal CCOO? Porque se non é así, como é posible que, como outros sindicatos chamados de clase, estean a despedir a traballadores, sen indemnización, porque non poden subir salarios? Así está a ser.
 

Os votos dos Comúns non son suficientes para a aprobación dos Orzamentos no Parlamento, é necesario que ben Junts ou o PSC se avengan a votalos. Nesa situación, para desacreditar aos socialistas, este domingo, no diario do Grande de España, declaraba que ve ao PSC “máis preto de Foment que do Goberno de coalición de Pedro Sánchez”. Unhas declaracións que evidentemente non sentaron nada ben aos afectados. Trátase de descualificar para sacar rédito electoral: eles son responsables e apoian os orzamentos, mentres que os outros son os malos. É unha vella historia coñecida, cuxa argucia non cambiou co tempo. Dicía un dos máis grandes directores de todos os tempos, Wilder Billy, que “algunhas persoas só guiñan os ollos para poder apuntar mellor”.