Un Día da Constitución con demasiada tensión política

Cada 6 de decembro celébrase en España o Día da Constitución, unha xornada que para moitos - quizais a maioría-  é un día de lecer que, sumado ao día da Purísima, supón unha ponte longa, neste caso un acueducto, para aproveitar e dar algún capricho en formato de viaxe.

Pero isto que parece un feito festivo non caeu do ceo, se non que foi froito da chegada do sistema democrático que foi ratificado en referendo por máis do 88% do electorado votando a favor da Constitución, que significaba o seu compromiso co cambio, a transición que deixou atrás as corenta décadas de represión da ditadura de Francisco Franco. A Constitución significou o consenso de todas as forzas políticas da época. Deuse un paso moi importante a unha nova etapa onde a liberdade, a pluralidade e a tolerancia foi posible grazas á Carta Magna que se plasmou grazas á xenerosidade e grandeza das forzas políticas que todas cederon nalgunhas das súas conviccións. A renuncia ideolóxica e a xenerosidade de todos fixeron  posible a liberdade das que todos gozamos, grazas ao que algúns chaman o réxime do 1978, que uns cantos queren borrar. A Constitución española de 1978 serviu de modelo a seguir para outras moitas democracias occidentais polo seu espírito inclusivo e reconciliador.

Xa se sabe que nada é eterno, que as novas xeracións que non viviron, por sorte, a guerra, a posguerra e a ditadura de Franco, pódelles parecer que, como eles non a votaron, hai que cambiala, coma se fose unha peza de vestir que cando se proba e non quedan satisfeitos, van e cámbiana. 
Para esas persoas novas - e non tanto- que queren cargar a Constitución dunha plumada, por antiga, habería que lembrarlles que a Constitución de Estados Unidos foi aprobada en 1787, e até a data só realizáronse 27 emendas. O primeiras dez delas foron ratificadas simultaneamente e son coñecidas como a Carta de Dereitos.

Adaptar aos tempos actuais a Carta Magna é evidente que hai que facelo. Iso debería ser co consenso de todas as forzas políticas, aplicando a mesma xenerosidade que os políticos do 78, cousa que non ocorrerá dado o clima político de enfrontamento que se vive no chamado “templo representativo do pobo”, que é o Congreso dos Deputados. Sen o consenso de todos, enterrouse o espírito democrático e tolerante do 78. Pero é que ademais para aprobar as modificacións é necesario contar coa aprobación da maioría de tres quintos de cada unha das Cámaras. Se non houbese acordo entre ambas as Cámaras, sería necesario a creación dunha Comisión paritaria de deputados e senadores, que serían os encargados de elaborar un texto que tería que ser votado polo Congreso e o Senado. Se tampouco se aprobase - cousa que parecería previsible-, sempre que o texto obtivese o voto favorable da maioría absoluta- pouco probable tamén- do Congreso, por maioría de dous terzos, sería posible a súa aprobación. Se toda esa hipótese fose posible, a reforma tería que someter a un referendo, dentro dos 15 días seguintes á súa aprobación.

A Carta Magna debería pór punto e final ao debate das dúas Españas, pero non foi así, é máis, atreveríame a dicir que volveu a rexurdir con demasiada virulencia e palabras como vermellos, fachas, comunistas ou fillos de franquistas volven ás bocas de demasiados políticos de todas as ideolóxicas. Fano nas tribunas, nos medios de comunicación e alí onde consideren que poden sacar rédito, sen importarlles as consecuencias. Os políticos de agora deben facer un esforzo para destensionar o momento actual. Que mellor ocasión que este día 6 no que se celebra a aprobación da Constitución, para reflexionar e rectificar sobre todo o mal que o están facendo e sobre o exemplo que están a dar. Dicía Sócrates que “a Constitución é a alma dos Estados “, e a alma non se mata, cóidase.