Anciá hospitalizada, diagnostícanlle sarna, morre e DomusVi Monforte recoñece un brote semanas despois

Unha usuaria tivo que ser ingresada no hospital, onde lle diagnosticaron sarna e morreu, relata a súa familia a Galiciapress . Ocorreu en xullo pero non foi até varias semanas despois, en agosto, que o centro recoñeceu e a Xunta informou da existencia dun brote desta enfermidade moi contaxiosa. 

Desde a multinacional DomusVi aseguran a este diario que se seguiron os “estritos protocolos de hixiene e limpeza” e deixan sen contestar algúns das preguntas formuladas.

Isabel, filla da falecida, e outros membros da súa familia contan como aínda sofre as consecuencias da sarna tras visitar á anciá no hospital de Monforte. "É horrible. Desaparece e volve aparecer".

Nos últimos anos, e especialmente desde o estalido da crise sanitaria, foron moitas as denuncias referidas ás residencias de anciáns e á atención que dispensaban aos seus usuarios. Un dos casos máis polémicos foi o da residencia DomusVi de Monforte de Lemos, onde o Xulgado de Instrución número 2 de Monforte a decretou  a incoación de dilixencias previas por suposto delito de "neglixencia médica" con motivo da denuncia da familia dunha usuaria. As estremecedores imaxes das úlceras que sufriu a afectada e que acompañaban a denuncia deron a volta ao país. 

A calidade do centro de Monforte de Lemos, privado pero no que hai residentes financiados pola Xunta, volve estar en entreficho. Esta vez  por mor da denuncia dos familiares dunha usuaria que faleceu o pasado mes de xullo. Esta muller foi diagnosticada de sarna no hospital, non na residencia onde vivía.  Semanas despois deste ingreso, a Xunta confirmou un brote de sarna no centro, que afectou a varios usuarios e que motivou as denuncias de plataformas como REDE.

Isabel é a filla da falecida e aínda hoxe batalla para saber que é o que lle ocorreu á súa nai, dependente e residente do centro lucense desde xaneiro de 2022. Pasaron xa moitos meses e a dirección do centro cambiou desde a chegada da falecida até o día de hoxe, pero as trabas coas que se atopou Isabel son, di, sempre as mesmas. 

Non foi até a semana pasada que por fin puido falar persoalmente coa directora do centro para trasladarlle as súas queixas. “En xaneiro o director era un home, daquela unha muller e agora dinme que é esta moza”, relata Isabel. 

“Díxome: ‘Ten que comprender que as persoas que veñen aquí veñen morrer’. Sigo dándolle voltas”
 

A resposta da nova dirección é que “só leva un mes aí”, polo que se desentienden dos episodios anteriores á súa chegada. No entanto, non foi esa a única frase que destaca Isabel da súa conversación coa directora. “Díxome: ‘Ten que comprender que as persoas que veñen aquí veñen morrer’. Sigo dándolle voltas”. 
 

“CHEGOU A PESAR 20 QUILOS. ERA CASE TRANSPARENTE”

A Isabel non quedou máis remedio que levar á súa nai á residencia. “Non queremos desentendernos dos nosos maiores. É que non podemos atendelos como merecen”, lamenta. A súa nai, que pasou os seus últimos meses de vida encamada, precisaba duns coidados especializados e dun seguimento case constante. “Caía e abriuse dúas veces a cabeza en casa”, lembra a súa filla. 

Con todo, lonxe de mellorar a súa situación en Monforte, o estado da falecida empeorou de forma notable. “Estaba sempre moi empastillada. Adelgazou moito. Era transparente case. Dicíanme ‘É que non come’. Pois hai que porlle unha solución, porque a min tamén me custaba darlle para comer”, insiste Isabel. Un exemplo dese descoido son os “20 e pouco quilos que chegou a pesar”. “A médica dicíame que pesaba 40 QUILOS. Que me di? Pesábana coa cadeira de rodas”, reprocha. 

 “A médica dicíame que pesaba 40 QUILOS. Que me di? Pesábana coa cadeira de rodas”,

Por outra banda, Isabel fai especial fincapé en que a súa nai sempre tivo boas palabras para os traballadores e traballadoras do centro. “Sempre dixo que a trataban moi ben. O persoal moi ben. Sempre estaba coidada e aseada”, rememora. Unha atención que, cos protocolos actuais nos que os familiares teñen que avisar con antelación aos centros de que van visitar aos usuarios, pode estar “preparada”. 
 

INGRESO HOSPITALARIO E DIAGNÓSTICO DE SARNA

A situación da súa proxenitora empeorou até ter que ser ingresada nun centro hospitalario. Xa para entón estaba a ser tratada de “un sarpullido” que lle detectaron na residencia no mes de xuño. 

“O tratamento non funcionaba. Tiña a pel seca, compreille crema e boteilla por todo o corpo”, lembra. Mesmo cre que talvez puido ser contraproducente, pero que ela só quería aliviar á súa nai. 

De non ser tratada a tempo, a sarna pode derivar en complicacións moito máis lesivas que as que produce a nivel cutáneo, podendo ser responsable de cardiopatías ou insuficiencias renais. “Non sei como puido afectar á miña nai. Ata que ingresou no hospital non me dixeron que tiña sarna”.
 

Para a familia de Isabel, o diagnóstico foi xa moi tardío. Para entón, polo contacto coa falecida, moitos membros da súa familia, incluída ela, víronse afectados pola enfermidade. “Estivemos todos con sarna. Até o meu neto”, denuncia Isabel. A sarna é altamente contaxiosa e aínda que existen tratamentos efectivos para combatela, o seu rastro é moi difícil eliminar. 

“Un familiar afectado en Madrid, outro en Lanzarote, os meus tres irmáns, a miña filla, a súa parella, o meu neto… Todos con sarna. Pasaron tres meses e a miña irmá tivo que volver comprarse a crema hai uns días. É horrible. Desaparece e volve aparecer”, explica Isabel. O rastro dos ácaros que causan a sarna pode permanecer en sabas, mobles, alfombras… A calor mata os ácaros, por iso hai que lavar as pezas afectadas a alta temperatura, algo que tamén resulta beneficioso para a pel, xa que mellora cunha exposición controlada ao sol. 

“MÁIS TRANSPARENCIA, QUE NON VOLVA A PASAR”

“Cando fun ao centro a preguntar por que non diagnosticaran á miña nai uns traballadores admitiron que había uns residentes que se rascaban”, recoñece. A súa nai faleceu en xullo, pero non foi até agosto que o centro confirmou os casos de sarna entre os seus residentes. Isabel marca distancias entre o de Monforte e o DomusVi de San Lázaro, que tamén coñece ben porque alí reside o seu pai. “As instalacións de Santiago son moito mellores, e a comunicación coa familia infinitamente mellor. Eles tiveron un brote de sarna e o primeiro que fixeron foron avisar ás familias, tanto dos afectados como dos que se atopaban ben”, apostila. 

Vai denunciar a DomusVi? Isabel cre que non ten moito ao que #agarrar. “Como o vou a demostrar? Non teño acceso ao historial médico da miña nai. Até as fotos que lle saquei ás erupciones para ensinarlle ao meu médico e ver si podíame dar unha segunda opinión borreinas”. Tamén queda pendente saber que foi do teléfono móbil da súa nai, desaparecido desde o seu ingreso no hospital. “Na planta da miña nai non puido roubalo ningún residente, porque todos son dependentes como ela”. 

A afectada reclama que se cambien as cousas e que é fundamental “promover a transparencia”. “Non pasa nada se hai un brote de calquera enfermidade. leva aos residentes a Urxencias e que os vexan”, pide Isabel para todos eses usuarios que pagan a súa praza pública, moitos dos cales, como a súa nai, “teñen que afrontalo coa súa pensión”. 

VERSIÓN DE DOMUSVI

Galiciapress contactou con DomusVi para coñecer a versión do centro sobre este caso. Desde a firma de xeriátricos sostén que se seguiron os “estritos protocolos de hixiene e limpeza”, ademais de contar “co persoal requirido para poder afrontar as funcións e medidas necesarias ante os casos de escabiosis sufridos estes últimos meses, ademais de pór a disposición os produtos necesarios para asegurar estes labores”.
 

“O Departamento Médico do centro estivo en todo momento en contacto co

servizo de epidemiología e de inmediato púxose en marcha o protocolo establecido

para estes casos, así como en constante comunicación coas familias dos usuarios e os traballadores, a quen agradecemos o seu esforzo tamén durante todo o proceso”, subliñan, en contraposición coa denuncia de Isabel, moi dirixida á suposta pobre comunicación do centro cos familiares. 

No entanto, e a pesar de ser cuestionados sobre este punto en concreto, desde DomusVi non precisaron cantos traballadores ten neste momento en persoal o centro monfortino nin cantos usuarios están a ser atendidos nunhas instalacións que dispoñen de 180 prazas. Tampouco aclaran si houbo cambios na dirección do centro nos últimos meses .

No momento do brote, o sindicato Comisións Obreiras alertou da falta de persoal e medios e  a "pasividade" da actitude da empresa para facer fronte a esta situación.
 

No entanto, si recalcan que suman xa once semanas “sen un caso activo” despois do brote de sarna declarado no centro no mes de agosto, aínda que a denunciante refire que á súa nai, usuaria do centro, foi diagnosticada con sarna en xullo. 

Domus Vin: “recibiu sempre o mellor trato e os servizos médicos correspondentes, nun momento ademais no que non había ningún caso de escabiosis no centro”

Sobre a morte desta usuaria, e aínda que ningunha das cuestións deste diario eran dirixidas a este caso concreto, DomusVi recalca que “recibiu sempre o mellor trato e os servizos médicos correspondentes, nun momento ademais no que non había ningún caso de escabiosis no centro”. “A muller, que sufría unha enfermidade dexenerativa grave, foi trasladada ao hospital cando empeora debido a unha insuficiencia respiratoria derivada do seu estado xeral e dunha infección, onde lamentablemente faleceu”, conclúen. 
 

“Non podes esperar algo así cando ingresas ao teu pai ou á túa nai nunha residencia. Se denuncio isto é para que non lle pase a outras persoas. Eu non tiña nin idea, confiaba e non actuei no momento. Fágoo para que as persoas que levan alí aos seus familiares poidan actuar”, gabia Isabel, que espera que ninguén teña que pasar polo mesmo.