Vídeo | O Celta empata ante o Oviedo nun encontro case relaxado

 O Celta de Vigo despediu o ano competitivo cunha exhibición de resistencia e pragmatismo no Carlos Tartiere. Nun duelo marcado por fatígaa acumulada, as baixas e a falta de lucidez ofensiva, o equipo vigués confirmou a súa metamorfose: daquel equipo que prefería "gañar 5-4" pasouse a un bloque que se goberna con man de ferro nos resultados curtos.

Un muro contra o "plan Almada"

O guion do Real Oviedo estaba anunciado. O equipo de Almada, un técnico fiel ao integrismo do centro lateral, buscou castigar ao Celta pola vía aérea. Con Fede Viñas de inicio e a posterior entrada de Rondón, o Oviedo colgou balóns sen descanso. Con todo, o que antes era un "terror favorito" para a zaga celeste, hoxe é un territorio conquistado.

Carl Starfelt e Marcos Alonso, gardados celosamente por Giráldez para esta cita, xustificaron a súa titularidade cunha actuación impecable. Nin un titubeo, nin un descoido na marca. Xunto a eles, Ionut Andrei Radu volveu ser o seguro de vida que o Celta necesitaba. Aínda que non tivo que realizar intervencións milagrosas, o porteiro romanés dominou as saídas e o xogo de pés, confirmando que é a fichaxe máis rendible da tempada. Con este, xa son tres os partidos oficiais (Real Madrid, Athletic e Oviedo) sen encaixar un só gol.

A nada co balón

Se a defensa brillou, o ataque foi a outra cara da moeda. Ao Celta apagáronselle as luces cada vez que tivo que armar unha posesión. Co equipo espremido polo calendario, a gripe e as lesións, a circulación foi lenta e previsible. Fran Beltrán e Miguel Román víronse superados pola presión dun Oviedo que, aínda que limitado en recursos, competiu cunha vontade encomiable.

A frustración tivo nomes propios:

Ferran Jutglà: O dianteiro catalán atravesa un bloqueo evidente. Víuselle torpe, distraído e superado pola situación, pedindo a berros o parón do Nadal.

Williot Swedberg: Desubicado na banda dereita, non logrou entrar en xogo.

Bryan Gil: Apareceu só a contagotas, cun par de envíos e un disparo afastado que Escandell resolveu sen excesivos apuros.

Reacción tardía cos cambios

No tramo final, o partido pareceu axitar coa entrada dos refrescos. O Oviedo encomendouse aos quilos de Rondón e á eterna calidade de Santi Cazorla, quen, con todo, atopouse demasiado só para xerar perigo real.

Por parte celeste, a entrada de Iago Aspas, Ilaix Moriba e Javi Rodríguez deu outro aire ao equipo. O Celta recuperou algo de enerxía e presenza en campo rival, pero non foi suficiente para desfacer o agravio. O conxunto vigués decidiu, con intelixencia ou por puro esgotamento, deixar pasar o tempo e dar por bo un punto que lle permite marchar ao parón con 19 goles en contra en 17 xornadas (unha media de 1,1 por partido).

O Celta vaise de vacacións aprendendo a sufrir, unha "traizón histórica" ao seu estilo alegre que, de momento, está a permitirlle sumar en escenarios onde antes adoitaba saír derrotado.