Miguel Loureiro permítese soñar con debutar en Primeira no equipo máis humilde de Segunda

A principio de tempada as quinielas dos ascensos e descensos en Segunda División adoitan ir parellas ao poder económico de cada club. É fácil pensar que os que menos teñen serán os que compren máis papeletas para perder a categoría, mentres que os que contan con máis músculo económico aspiran a dar o salto a Primeira División. Pero as previsións están para rompelas e a SD Huesca, o equipo co prespuesto máis baixo da división de prata, fixo da humildade a súa fortaleza, cun esquema sólido no que destaca un galego como nos tempos de gloria de David Ferreiro e Pablo Insua.

O LONGO CAMIÑO

Trátase de Miguel Loureiro, un dos sobreviventes á reconstrución obrigada que teñen que facer os oscenes cada tempada. Este ano a situación era especialmente delicada, pois a viabilidade do Huesca estaba en dúbida e especulouse coa súa entrada en concurso de acredores. As perdas económicas, cifradas en máis de 5 millóns de euros, provocaron un ERE no outono no conxunto altoaragonés e o cambio de propiedade, que pasou de mans da Fundación Alcaraz, que levara o club á elite en dúas ocasións, a un grupo estranxeiro liderado por Kronos.

A inestabilidade financeira non se notou no campo, onde Antonio Hidalgo fixo moito con moi pouco. Capaz de espremer zume das pedras, Hidalgo transformou aos azulgranas, sólidos atrás e certeiros en ataque. O mellor exemplo é o galego Miguel Lourerio, que está a vivir a súa mellor tempada no que talvez sexa o mellor momento da súa carreira.

O camiño non foi sinxelo. Tras despuntar no Pontevedra chegoulle a oportunidade de debutar en Segunda da man do Córdoba, onde foi de menos a máis, pasando de descarte a fundamental, aínda que nunca logrou facer cun oco fixo nos verdibrancos. Baixou de novo ao fútbol de bronce para tomar impulso en Andorra e, de alí, pasou por Rancig de Ferrol e Lugo, escuadras nas que foi intocable, pero onde viviu momentos amargos no deportivo. 

NOIVAS EN PRIMEIRA?

A oportunidade de recalar en Huesca presentóuselle en 2023 e desde entón é un fixo en cada aliñación e mellorando os seus números cada ano. Se o ano pasado fixo tres goles en 40 partidos, este curso xa suma o mesmo número de tantos en só 24 choques -só perdeuse nove encontros por lesión e, salvo contra o Deportivo que entrou a falta de oito minutos, xogou sempre desde inicio e só foi substituído unha vez, na goleada por 4-0 ao Catagena-, ademais de servir unha asistencia. 

Que Loureiro vexa porta é sinónimo de vitoria, pois sempre que ha embocado o Huesca gañou pola mínima, ás veces cun gol temperán, como contra o Castelló, outras sobre a bucina, como na estrea contra o Elxe.

Da forma que sexa, as súas prestacións permitiron ao seu equipo pelexar polo ascenso directo. O domingo deron un golpe na mesa ao gañar ao Sportig despois de tres derrotas consecutivas. O de Cerceda mantén vivas as esperanzas de debutar en Primeira coa súa Huesca, que está a só cinco puntos do ascenso directo e metido de cheo no playoff. Con todo, se non é no Alcoraz, ten moitas opcións de probar a elite, pois equipos como o Osasuna interesáronse pola súa situación, aínda que a súa renovación parece encamiñada para velo de azulgrana, polo menos, unha tempada máis.