O Celta de Giráldez fai de Balaídos o seu fortín, onde non sabe perder, e mantense en postos europeos

Moito cambiou a cara dos afeccionados celestes en cuestión dun ano. Se a pasada tempada ir a Balaídos era practicamente unha visita de 90 minutos ao purgatorio, neste curso 24/25 o coliseo celtiña é un parque de atraccións. O Celta de Vigo mantén o seu idilio cos afeccionados vigueses, que non viron caer aos seus no que vai de curso e que contan de tres en tres os puntos logrados en casa, onde os de Claudio Giráldez fortalecéronse. 

De feito, e aínda que a vitoria por 3-1 deste domingo ante o Real Valladolid volve demostrar que na parcela defensiva aínda hai moito que traballar -o Celta non mantén a súa portaría a cero desde o 31 de marzo e é, tras os valisoletanos, o equipo máis goleado da categoría-, en Vigo están moi contentos co acerto dos pupilos de Giráldez -é, despois do Barça, o equipo máis realizador con trece dianas-. 

O gran éxito de Giráldez foi reconectar de novo coa afección, que o ano pasado durante a etapa de Benítez despegouse até certo punto do equipo pola nula sintonía dos incondicionais coas propostas do técnico madrileño. Así as cousas, Giráldez non sabe o que é perder cando xoga en Vigo: tres vitorias esta campaña en tres partidos, máis outras tres vitorias -As Palmas, Vilarreal e Athletic de Bilabao- e dúas empates -Raio Vallecano e Valencia- adornan a folla de servizo do técnico como local. 

Peor balance ten como visitante, sendo ante Sevilla, no seu debut o 17 de marzo, e en Granada , contra un equipo xa descendido, as únicas veces que o Celta plantou a súa bandeira en campo visitante con Giráldez como adestrador. En calquera caso, o seu número seguen sendo mellores que os de Benítez, especialmente neste arranque de curso e no referido á súa formulación ofensiva. A Celta suma e segue. Todos en casa están contentos. Con Giráldez é outra cousa.