O Caudal Fest pídenos que bailemos, polo menos, unha vez máis...e é fantástico

Quisieramos que o verán durase cen anos máis. Polo menos, quédanos o Caudal Fest para despedilo como se merece, ao grande, en noites estivais que nos fan esquecer que xa estamos metidos de cabeza na volta ao cole e acompañados da mellor música, esa que nunca falta no festival lucense, que en menos unha década de percorrido xa se converteu nun imprescindible xa non só para os festivaleros, senón para os mellores artistas do país, que o recoñecen como un lugar ao que merece a pena volver. 

"HAI TRES COUSAS INCOMPATIBLES..."

O de Lugo é, con todo merecemento, a última festa do verán. Así se promociona e cumpre co que promete, pois os asistentes deixan claro desde o principio que asistir aos xardíns do Pazo de Feiras e Congresos é xa un ritual para dicirlle adeus á tempada estival e festivalera. Se damos a benvida a esta estación cunha fogueira en San Juan, agora o que queimamos son os últimos cartuchos de enerxía, ataviados desa camisa estival que devolveremos ao armario até o ano que vén ou desa camiseta de fútbol vintage que terá unha segunda vida útil como uniforme de ximnasia. 

En calquera caso, había ganas de volver ao Caudal, algo que se viu desde moi cedo, cun goteo de coches que colapsou o acceso ao festival. O día convidaba a facer pellas e ir a beiras do Miño, onde a calor apertaba para alegría dos presentes, que miraron con preocupación durante toda a semana a previsión do tempo, que mellorou sensiblemente a última hora, aínda que para o sábado, onde igual se aforran a tormenta, fará falta sacar a rebequita ou a trenca, dependendo do friento que sexa cada un ou o mal que se porte o río e a súa humidade que cala até os ósos.

Pero a cousa é que a inauguración desta VII Edición non podía pintar mellor sobre o papel, con Lisdexia cortando a cinta inaugural e Yarea coa súa particular dozura sendo a antesala dun clásico como Duncan Dhu, o primeiro prato forte do venres, tal e como constataron algo máis de 100 gaivotas reunidas a cantar os seus inmortais temas. 

Tampouco faltou Veiga á cita, contrapunto ideal, polo menos no que a estética se refire, a Santi Balmes, que tamén apostou por unha chistera para a súa outfit. O catalán e a súa banda, acompañados do cuarto de século de historia que levan ás súas anchas costas, son capaces tanto de meter baixo un volcán e que entre en erupción como de provocar un incendio na neve -que xa era o que lle faltaba a esta comunidade-.

Balmes tamén subiu a Rigoberta Bandini ao escenario, polo menos de forma virtual, e tivo un recordo para aqueles concertos da pandemia, co público sentado e cantando detrás dunha máscara. Con todo, a súa mensaxe máis profunda e valente chegou ao lembrar que "hai tres cousas incompatibles entre si: intelixencia, honradez e fascismo". "Quen é intelixente e fascista, non é fiucego. Quen é fiucego e fascista, non é intelixente. E quen é intelixente e fiucego, non é fascista", apuntou o fantástico vocalista de Love of Lesbian para lembrar que o que sucede en Gaza é un xenocidio, unha postura obvia pero difícil de proclamar no escenario lucense. 

UNHA JAURÍA EN LUGO

O capote a Palestina non foi o único da noite, pois tocou tourear na Wii e sumar ao club de fans de John Boy, aínda que o que máis fans aglutinou neste primeiro día do Caudal foi Dani Fernández. O de Alcázar de San Juan atraeu a lexións de seguidores de todas as idades, que se resistiron a ceder un metro de terreo para ter un bo sitio, aínda que iso significase para moitos renunciar a ver a Carlos Ares, un dos artistas que máis ha dado que falar este verán na escena galega e que máis alegrías vai dar no futuro. 

O ex de Auryn aterrou na cidade amurallada con jet lag, pero iso non lle restou nin un gramo de frescura. Coa súa enerxía característica malgastou entrega no escenario e puxo a todos a botar cunha selección de temas dos seus tres discos, aínda que talvez os de 'A Jauría', o seu último traballo, ese que o elevou por fin á categoría de superestrella desterrando a imaxe de produto dunha boyband, puideron ser os máis coreados da velada. 

'Clima Tropical', 'Sen Vergoña' ou o particular e habitual homenaxe a Supersubmarina non faltaron nun repertorio que pechou, enfundado nunha camiseta do Breo, co tándem que forman 'Bailemos' e 'Convidáchesme a bailar', dous temas tan diferentes e tan dentro dun mesmo universo que xa son como os packs de iogures do supermercado: indivisibles. 

Dollar Selmouni puxo os ritmos urbanos e Nena Polaca o rock alternativo. Precisamente, os madrileños foron talvez a gran sorpresa para algún descoidado que pasara por alto até agora a un dos grupos máis travesos e demandados polo gran público no último lustro. A única pega foi que, talvez, tratouse do concerto onde peor respondeu a técnica, con momentos nos que o son non era tan bo como o que se vía sobre o escenario, onde non faltaron temardos como 'Dores Raio', 'A morte de Mufasa', 'San Francisco Grande' ou 'Inverno de merda'. Imos considerar que, ás veces, simplemente hai días malos, pero que iso non nos impida pasar moito tempo con xente que queremos e facendo o que máis nos gusta. 

Os máis resistentes quedaron a botar a persiana con Kike Varela, mentres os demais enfilaron dirección á saída, conscientes de que estamos á metade dunha carreira de fondo, que o sábado será outro día e que, aínda que se termine, conta cunha memorable traca final. Non gardes o bañador aínda, que nos zambullimos xa mesmo na segunda parte da última gran festa do verán.