Eu vin a Green Day no Son Do Camiño (agora, o que é ouvilo…)

Moitos nos espertamos este xoves como o irmán de Stuart Little ao berro de: “É hoxe! É hoxe!”. Un día ditoso para os festivaleros que, un ano despois, volviamos á terra prometida: O Son Do Camiño. 366 días lonxe do Monte do Gozo, o noso lugar na terra, onde sempre queremos regresar e de onde nunca queremos saír. O festival é unha das grandes citas do verán e a do xoves non era unha data baladí, xa que significa pór o pavillón ao grande para que os demais traten de manter o nivel nos días vindeiros. Con todo, a inauguración non foi tan ben como cabería esperar, a pesar dos moitos sorrisos que unha nova edición do Son, a V Edición para ser exactos, espertou nos rostros dos camiñers. 
 

O TEMPO ACOMPAÑOU Á ESTREA

A xornada non puido arrincar mellor, cun ceo encapotado á primeira hora que se abriu para goce dos festivaleros nunha tarde cristalina e cos termómetros á alza. Entre os que chegaban para pulserarse -esta mañá a cola en As Cancelas daba a volta ao centro comercial e saía pola porta-, os que aínda arrastraban a maleta camiño á zona de cámping e os que llas vían e traíanllas coas ditosas tendas de campaña, o día avanzou coa tranquilidade propia dos comezos.
 

Unha vez pertrechados coa pulseira que dá entrada ao paraíso, chega o primeiro mandoble de realidade: os prezos na barra volven dispararse. Un billete deses vermellos cun 10 debuxado é o que costa un cachi de cervexa, un prezo que non deixa de subir e que se corresponde co que sufrimos na cesta da compra. A calor aperta e ninguén lle di que non a unha ben fresquita, pero o certo é que cando chegue o domingo algúns miraremos a conta bancaria de esguello. 
 

En calquera caso, estamos aquí para a música. Amoebo foi o encargado de cortar a cinta inaugural. Ao artista local seguírono Hot Milk, Maryland e The Interrupters. Os británicos foron os primeiros en ver o recinto a unha capacidade estimable, xa que o público demorou a entrada e dedicou os primeiros compases do festival a fisgonear entre os moitos postos coas distintas actividades que ofrece O Son ou a pasear até o Escenario Son Electro, moito máis grande que o do ano pasado nun espazo ben dimensionado para os amantes da música electrónica.
 

Fernandocosta foi o primeiro en prender a mecha cando o Monte do Gozo empezaba a debuxar xa unha estampa propia do renombrado festival santiagués. O isleñó fixo gozar ao público con algúns dos seus temas máis coñecidos, sen necesidade de que Dollar Selmouni acompañáseo. As shorty e as panas vibraron ao ritmo que marcou o de Eivissa, o primeiro gran nome do día, ao que sucedeu Arde Bogotá, a gran revelación do panorama nacional.
 

Se alguén vira antes aos cartagineses sorprendéronse ao ver en O Son un show renovado, cunha nova orde pero sen renunciar ao seu estilo propio. Nun ambiente que non era o axeitado -un sol de xustiza e un horario que non era o ideal para Árdeos Bogotá-, Antonio e compañía ofreceron un concerto equilibrado, sen altibaixos, propio dun grupo que está na crista da onda e sábeo, polo que o seu estado natural é o de facer as cousas ben porque si. ‘Exoplaneta’, ‘La Salvación’ ou ‘Los perros’ foron algúns dos himnos que cantou todo o público a un tempo. 

A TÉCNICA XOGOULLA A GREEN DAY

Para sacarnos as cores aterrou desde Medellín J Balvin, un de reggaetoneros referencia do xénero. O do colombiano foi un concerto con dúas fases: unha na que ofreceu aos camiñers algúns dos seus clásicos; outra na que converteu o escenario nunha rave. Visto con perspectiva, quizais o do parcero tería que ser un dos últimos concertos da xornada, xa que a súa proposta animaba a seguir coas mans no aire. Este foi o primeiro debe do festival, xa que un cambio de orde na saída a escena dos artistas podería cambiar significativamente o devir do primeiro día.
 

Porque chegaron as 22:30 horas, e co sol xa totalmente escondido saíron a escena o frío e Green Day. Un grupo lendario, talvez dos máis grandes que pisaron o Monte do Gozo, fixo a súa aparición estelar cando o mercurio comezaba a descender e a xente sacaba a rebequita da mochila. No entanto, lou que deixou xeado ao anfiteatro foi o son: nunca tantas voces foron tan unánimes ao sentenciar que a técnica estaba a arruinar a actuación.

Mira que Billie Joe Armstrong e o resto de cincuentones con peiteados xuvenís de principios dos 2000 esforzáronse en manter o tipo, pero o son era como un ventilador, que che dá aire só cando enfoca na túa dirección, pero despois vírase e a brisa desaparece -e, aproveitando o simil, non, non foi só unha cuestión de que soprase o vento, que algo puido influír-. Pois así era o son en Green Day: subía, baixaba, desaparecía, volvía, ás veces moi alto, ás veces inexistente. Xente decepcionada porque durante preto de 40 minutos non se escoitaba nada e, o son que chegaba, escoitábase mal. Algúns enfilaron a saída antes de tempo, decepcionados porque o concerto estrela fose un bluf. Tamén Green Day foise antes do previsto, deixando 20 minutos de concerto no contador e a aniñada cara do vocalista gravada no recordo. 
 

Co paso dos minutos a cousa foise corrixindo e algúns miles -é certo que se botabas a vista atrás só vías cabezas- puidemos gozar de clásicos como ‘Boulevard of broken dreams’ ou ‘Wake me up when september ends’. Os de Berkeley non se deixaron nin un gramo de enerxía e parecían alleos ao descontento dunha boa parte da platea, que con todo non respondeu con apupos, senón con aclamacións e aclamacións a cada petardo que a pirotecnia disparaba sen orde nin concerto.
 

Os máis intrépidos alargaron con Mattn ou cos DJs da zona de música electrónica. Unha gran parte puxo punto e final á xornada tras os estadounidenses, sabedores de que mañá será outro día e que hai que gardar enerxías para o ecuador de O Son. O primeiro día foi feliz polo regreso pero decepcionante no seu desenvolvemento. Hai moito que puír e oportunidades para demostrar por que o de Compostela é un dos festivais mellor considerados do país. Quedan aínda dous días de música. Alá imos a polo segundo.