Posible oferta privada para salvar o Centro Galego

Novidades na agonía do Centro Galego de Buenos Aires. Un novo operador privado sanitario arxentino, BASA Saúde do Grupo Olmos, parece estar interesado en facerse coa sede dunha das institucións máis importantes da historia de Galicia.

Unha pasada acampada da traballadores fronte ao Centro Galego

OU HAI OFERTA FIRME, OU O PRESIDENTE NON TOMA POSESIÓN

Segundo confirmou o presidente electo, Ramón Suárez,  "trataríase dunha proposta de xerenciamiento presentado por un grupo empresario arxentino, tal ofrecemento incluiría unha solución inmediata para as penurias económicas dos traballadores e a simultánea posta a disposición, para a atención dos nosos socios, da rede hospitalaria que xa posúe tal investidor".

Suárez fala en condicional porque aínda non recibiu a oferta por escrito. De paso, advirte que se a oferta non é firme e sufiente para pagar aos traballadores e salvar a quebra, non aceptará ser nomeado presidente. Debera tomar posesión na asemblea que a xerencia -controlada polo Goberno de Arxentina- convocou para o 29 de decembro. 

O xornalista argumenta que "ser ou non ser Presidente do Centro Galego, só será importante se antes logramos normalizar a situación salarial dos traballadores e a atención sanitaria a perpetuidade dos asociados". A única solución para conseguilo sería a venda, que a xerencia incluíu na Orde de o Día da Asemblea, ou a chegada dun investidor.

CACELORADA PARA SALVAR O HOSPITAL

Mentres, os traballadores que quedan  sofren anos de falta de pagamentos e levan meses de mobilizacións. De feito, para este mércores convocaron unha protesta fronte ao histórico edificio, na céntrica esquina de Belgrano e Pasco.

INTERESES POLÍTICOS

Segundo explica Leo Vellés en España Exterior, Buenos Aires Servizo de Saúde  (BASA) é parte do conglomerado Grupo Olmos. Corporacion que ademais de intereses nos ámbitos farmaceuticos e sanitario, ten unha importante presenza nos medios de comunicación e, por tanto, é un actor político relevante en Arxentina. Son moitos os que culpan aos políticos arxentinos de empeorar a drede a situación do Centro durante estes anos de intervención, primeiro disparando o cadro persoal e agora baleirándoo de servizos.

A suposta oferta de BASA serviría para dar prestación sanitaria para atender aos 3.000 socios, aproximadamente, que mantén un Centro que chegou a ter máis de 100.000. Pero que pasa co importantísimo patrimonio pictórico e bibliográfico que atesoura a máis importante das institucións da emigración galega?

O ano pasado houbo unha oferta por parte doutro grupo que garantía o mantemento da actividade cultural. Con todo, a proposta de Ribera Salud non saíu finalmente adiante, en parte porque a masa social do Centro está moi dividida en diferentes agrupacións con distintas afinidades políticas. Está por ver que sucede o día 29, pero polo comentado por Suárez e outras agrupacións, a oferta de BASA ten que concretarse máis se quere recibir luz verde dos socios.

A XUNTA E O ESTADO PASAN 

E mentres se xoga o futuro dunha peza crave da historia de Galicia, tanto o Estado como a Xunta seguen mirando cara a outro lado. A este lado do oceáno parece que importa salvar o patrimonio cultural, pero non o hospital  onde morreu Castelao.

Así, os continuos chamamentos de Suárez para que as administracións reincorporen ao Centro ao padroado de Ospaña non teñen resposta. Ospaña é a alternativa asistencial lanzada desde Madrid para os españois en Arxentina e ten músculo suficiente para salvar a situación. Pero nin o Estado nin a Xunta parecen dispostos a gastarse máis diñeiro nun Centro que leva anos intervido por Arxentina e ao bordo da quebra.

O envurullo de actores involucrados explícao ben Ramón Suárez O Muxo nesta reflexión: "Sempre fun consciente das circunstancias que me rodeaban e rodearían como Presidente do Centro Galego. Nun escenario de poderosas trincheiras, a miña é minúscula e moi vulnerable. Na trincheira de OSPAÑA, está a Xunta de Galicia e o estado español, na trincheira da intervención está o estado arxentino e o sindicalismo, na trincheira dun eventual investidor están os millóns indispensables para rescatarnos da inexorable quebra. A miña trincheira é pequena, non acubilla poder nin valores económicos, pero que ninguén se confunda, os valores morais xamais serán resignados nin negociados".