Taxa turística para Santiago: Así son as de España e Europa que marcarán a negociación de PP e PSOE

Alfonso Rueda modificou a postura tradicional da Xunta sobre os impostos específicos para turistas. O que sempre foi non rotundo, agora é un 'non negamos a estudalo'.

O cambio produciuse tras #reunir a semana pasada tras #reunir co alcalde de Santiago. Iso si , a Xosé Sánchez Bugallo reclamoulle que concretase quen e como ía pagar a nova taxa turística.

É o mesmo que viñan pedindo desde o #PP de Santiago, concreción. Así, os conservadores evitan dar un xiro de 180 graos, non se enfrontan aos cada vez máis numerosos composteláns molestos pola avalancha de viaxeiros e, á vez, despexan a pelota e embárcana ao tellado do #PSdeG.

Bugallo xa anunciou a convocatoria dun órgano Cabildo Da capital, que non se reúne desde 2009. Dá a sensación que, vista a proximidade das eleccións e o impopular que pode ser un novo  imposto entre algúns sectores influentes -como os hostaleiros-,  o debate pode ir para longo. É probable que os políticos prefiran non enfangarse cunha nova taxa e haxa que esperar a despois das eleccións para ver resultados concretos. 

Outra opción que teñen os políticos composteláns para gañar tempo é copiar, ou polo menos imitar, algúns dos modelos de taxas turísticas que xa existen en España e en Europa. 

Barcelona debería ser, en principio, o primeiro caso a estudar. Á fin e ao cabo, é a única cidade española cunha taxa específica. As outras en España son de ámbito autonómico. 

Na capital catalá, é de 2,25 € por persoa e noite para hoteis de 5 estrelas. O mesmo en apartamentos turísticos, foco das iras de parte dos veciños e dos hostaleiros barceloneses e tamén composteláns. Máis barato noutros negocios,  só 1,10 € para aloxamentos de 4, 3 e 2 estrelas. 

Estes prezos difiren do resto de Cataluña, onde son un pouco máis baratos. Na taxa autonómica, un hotel de cinco estrelas custa 2,25 €, o de catro carga 1 € e un hotel de dous ou tres estrelas só 0,50 €.  

A outra autonomía que xa ten taxa turística vixente é Baleares. O seu modelo tamén é variable, en función da categoría do establecemento. Os de cinco estrelas en Eivissa, Mallorca,  Formentera e Menorca custan 4€ por persoa e noite. Os seus rivais de 4 estrelas, cargan 3 euros, mentres que os hoteis de menor categoría só 2 euros.  É o mesmo prezo para hostais, residencias ou casas. Onde menos se carga é o cámping e as pensións, 1 euro.

Valencia aprobou unha taxa turística que debería entrar en vigor en 2024. Os valencianos cargan menos que os seus veciños cataláns e baleares, entre medio euro e 2 euros. A taxa non se aplicará en todo o territorio, só nos municipios que así o regulen.

No resto da Península, os nosos veciños de Portugal téñena vixente nos seus capital, Lisbboa, e O Porto, en ambos os lugares son de 2 euros por persoa / noite. 

VARIOS MODELOS yY PREZOS

O modelo luso é de prezo único, algo que é excepcional en Europa, onde en la maioría de taxa turísticas oscilan en función da categoría do establecemento.  Hai, iso si, excepcións. Por exemplo, Malta (medio euro para todos), Suíza (2,35€) ou Eslovenia (1,25€). 

No Continente, a taxa turística máis cara son os case 9 euros que se pagan en Bruxelas e os 4,4 de París nos hoteis de luxo. Alí os máis modestos pagan 2,15 e 0,22 euros respectivamente.

Ademais, hai outro modelo a considerar. Hai cidades e países que non establecen unha cantidade fixa ou variable en función da categoría do negocio. No seu lugar, fixan unha porcentaxe. Isto permítelles non ter que andar repensando diferentes cantidades cada ano e renovándoas en función da inflacción. Este sistema ten, iso si, un aspecto negativo, non é tan transparente para os turistas nas súas facturas. 

A maioría dos que aplican unha porcentaxe son europeos do norte ou do leste. Os rangos tamén varían moito. Desde o 0,5% da República Checa ao 5% de Berlín ou Asterdam.

Onde VAI O DIÑEIRO?

Outro aspecto crave a considerar -e no que Rueda fixo fincapé- é quen cobra. Por exemplo, en Cataluña repártese o ingresado ao 50% entre autonomía e a administración local. Con ese diñeiro, a Generalitat anunciou plans de fomento territorial, especialmente rural.

E é que na maioría dos casos, as taxas turísticas non acaban no peto xeral do fisco senón que, en teoría, van a certos proxectos que teñen que ver coa rehabilitación dos bens turísticos e a súa explotación sostible.  

A cuestión é que a maioría das competencias nese ámbito non son locais e, claro, o Concello de Santiago non quere unha taxa turística para financiar outras administracións, senón para soster os seus castigados servizos públicos, que a miúdo ven contra as cordas ante as avalanchas estivais de peregrinos e turistas.

A POSTURA DO PP DE SANTIAGO ES CLAVE

Cando o pleno do Concello de Santiago concrete, poderá remitir unha proposta á Xunta. Non será o Goberno quen a aprobe, antes debe pasar polo Parlamento de Galicia. 

Así as cousas, a taxa turística necesitará polo menos do apoio político do PSOE e do PP. Unha alianza entre os dous bastaríalles para gañar a votación no pleno do Concello de Santiago e así, en teoría, o PP tería case imposible negar o seu apoio no Parlamento de Galicia, onde ten maioría absoluta. Máis complicado teno Bugallo se, como até agora, só suma o apoio de Compostela Aberta e Bloque. Entón, o #PP a nivel autonómico probablemente diga non, polo menos até pasadas as eleciones de primavera.

 De aí a importancia que ten en todo este envurullo a postura do líder do PP de Santiago e deputado no Parlamento de Galicia, Boja Verea. El será tamén o principal rival de Bugallo nos proximos comicios autonómicos. Aínda non se pronunciou tras o cambio de postura de Rueda.