Alternativa para Alemaña non é neonazi porque Adolf Hitler era un comunista e eles non, son o oposto, conservadores e liberais. Resumindo, esta é a tese que esgrimiu a líder do partido Alice Weidel durante o seu recente entrevista con Elon Musk. O home máis rico do mundo mostrouse de acordo.

Fixérono despois de acusar os medios de manipular a imaxe de AfD para presentalos como extrema dereita. Así que non resumamos e ciñámonos á literalidad do devandito:

Weidel: Naquel entón, durante o Terceiro Reich, o nacionalsocialismo, como di a palabra, eran socialistas.

Musk: Si, e moito, nacionalizaban industrias como tolos.

Weidel: Absolutamente, el era comunista, el considerábase socialista. O estado financiou ás empresas privadas e logo esixían impostos enormes e nacionalizaron toda a industria, como dixeches antes.

Musk: Si.

Weidel: O maior éxito despois desa terrible era da nosa historia foi etiquetar a Adolf Hitler como de dereitas e conservador. El era exactamente o oposto, non era conservador, non era libertario, era un tipo comunista, un tipo socialista, punto final, non máis comentarios sobre iso. Nós somos o oposto, somos un partido conservador libertario.

Dado que o propio Musk advírtenos do risco de censurar calquera idea, deixemos que fale en primeira persoa o propio Adolf Hitler. É fácil. Baixemos ese peñazo que é A miña Loita (tomos 1 e 2) facemos control+f “socialismo”, “marxismo” ou “comunismo”. Velaquí o que escribiu no seu manifesto sobre Marx e os seus herdeiros:

Percorremos de novo o camiño para poder chegar ao noso aloxamento, e foi nese traxecto onde os representantes do verdadeiro socialismo, da "igualdade" e da "fraternidad", apelaron ao recurso das pedras. Isto debeu pór punto final á nosa paciencia. Durante dez minutos choveron pedras, a dereita e esquerda, e un cuarto de hora máis tarde non quedaba na rúa un só comunista.
A democracia do mundo occidental é hoxe a precursora do marxismo, o cal sería inconcibible sen ela. É a democracia a que en primeiro termo proporciona a esta peste mundial o campo propicio onde o mal se propaga despois.
A institución sindicalista dentro do Nacionalsocialismo non é un órgano de loita de clases, senón un portavoz de representación profesional. O Estado Nacionalsocialista non distingue "clases" e coñece, no sentido político, unicamente cidadáns con dereitos absolutamente iguais e, consiguientemente, con deberes xerais tamén iguais; e, xunto ao cidadán, o súbdito que carece de maneira total de dereitos políticos.
A nosa obra non debe realizar en conciliábulos, senón en impoñentes demostracións populares, e tampouco valer do puñal, nin do veleno nin da pistola, senón conquistando en aberta lide o dominio da rúa. Temos que ensinarlle ao marxismo que o futuro dono da rúa debe ser o Nacionalsocialismo, que un día será tamén o dono do Estado.
Se o programa social do novo movemento consistise soamente en suprimir a personalidade e pór no seu lugar a autoridade das masas, o Nacionalsocialismo, xa ao nacer, estaría inoculado polo veleno do marxismo, como é o caso dos partidos burgueses.
O que tamén me irritaba era a actitude que se adoptaba en relación ao marxismo. Para min, esa actitude era unha proba de que non se tiña a mínima idea do que era esa calamidade.
Naquela época debín tamén abrir os ollos fronte a dous perigos que antes apenas se os coñecía de nome, e que nunca puiden pensar que chegasen a ter tan horrible transcendencia para a vida do pobo alemán: o MARXISMO e o XUDAÍSMO.
A doutrina xudía do marxismo rexeita o principio aristocrático da Natureza e coloca, en lugar do privilexio eterno da forza e do vigor do individuo, á masa numérica e o seu peso morto; nega así no home o mérito individual, e impugna a importancia do Nacionalismo e da Raza, ocultándolle con isto á Humanidade a base da súa existencia e da súa cultura.
Foi un erro incualificable dos primeiros días de agosto de 1914 o tratar de identificar ao obreiro alemán con el marxismo. Naquel momento o obreiro alemán estaba xa desligado das garras desa ponzoña.

No teórico, moi comunista non parece Adolfo, que nega a existencia de clases sociais, pedra fundacional do marxismo. A verdade, tampouco axuda á súa rojerío que tache ao comunismo de ponzoña, veleno, calamidade ou peste. De ser comunista, moi escondido tíñao Adolfo.

Xa, pero e no práctico? Non nacionalizou Hitler industrias como un tolo?

Preguntámosllo a Gork , a Intelixencia Artificial do propio Musk dispoñible en X, e responde que “Adolf Hitler e o réxime nazi non levaron a cabo un programa de nacionalización amplo no sentido clásico do termo, como podería haber visto en réximes socialistas ou comunistas” pero imos, que vai saber Gork, se só se leu toda a internet.

Sóanlles Siemens, Bosch, Allianz, ou Porsche? Son empresas que axudaron aos nazis a ascender ao poder -para evitar unha revolución socialista- e que seguen operando hoxe. Empresas que estiveron sempre en mans privadas.

Poñamos un exemplo máis próximo. Chamarlle socialista ou comunista a Hitler é como chamalo a Franco. Que fixeron os franquistas no 39 con Electra Popular Coruñesa, a maior compañía eléctrica de Galicia por entón? Nacionalizárona, pero ipso facto vendéronlla a uns dos banqueiros do réxime, Pedro Barrié da Maza, que creou Fenosa. A compañía eléctrica ha chegado até hoxe en mans privadas. Iso si durante o franquismo tivo que someter aos vaivéns do réxime, a cambio de lucerativos tratos de favor como a expropiación de As Encrobas para a central térmica.

Evidentemente, o programa económico de Adolf Hitler non é de Javier Milei. O arxentino propón un mini Estado onde o mercado mande en todo e o alemán creou un marco Estado que o interveu todo, tamén a economía no seu conxunto, pero sen arrebatar as súas empresas ao gran capital. Un é libertario, como di ser a AfD, e o outro foi fascista, como nega ser a AfD. O tres coinciden en que son os socialistas o inimigo.

Por iso o primeiro chámaos “vermellos de merda” e o segundo matounos como a coellos. Ao pouco de tomar o poder, Hitler culpou ao Kommunistische Partei Deutschlands do lume do Reichstag e a persecución posterior levou ao internamento en campos e/ou execución de entre 30.000 ou 50.000 comunistas. Outros grupos de esquerdas, como anarquistas, socialistas ou sindicalistas sufriron o mesmo destino.

En definitiva, Hitler non era libertario, como clama Musk e a AfD, pero desde logo non era comunista.

Preguntémosle a Grok que é usar simplificaciones bastas para gañar apoio das masas. Demagogía, responde. Demagoxia, e non comunismo, é algo no que si cría Adolfo. De feito, era un verdadeiro crack en demagoxia. Polo visto, Elon Musk e a AfD tamén o son.