Este verán teño nin máis nin menos que catro vodas -e, toco madeira, ningún funeral-. Seis amigos e un familiar, para ser exactos, que celebran os seus nupcias este 2024. Aos meus 29 anos podo dar por inaugurada a tempada de vodas, que se prolongará até unha data que non sei precisar, a verdade, porque unha vez que este período empeza o habitual é que veñan todas en fervenza, teño entendido.

Estamos en idade, dirán, pero o certo é que unha voda é hoxe día un acontecemento tan feliz como custoso, non ao alcance de todos, xa que se precisa unha estabilidade económica que, na miña xeración, brilla pola súa ausencia. Son moitos os pormenores que tratar nunha data tan sinalada, empezando pola confección da lista de invitados, que en ocasións resulta toda unha pataca quente, xa que estes non xogan nin moito menos un papel menor, pois deben saber comportar e acudir ao evento seguindo as esixencias que marca o protocolo e gustar á cámara, un asunto no que recibín un curso acelerado estes meses de invitacións e que puxen en práctica con motivo da voda de Almeida.

Sabían que o tratamento non é igual para unha voda en horario de tarde que para unha de mañá? A alguén como eu, que cando escoita a palabra elegancia pensa no primeiro equipamento de Francia no Mundial de Brasil -coa que asistín no seu día á voda da miña irmá, aínda que esa é outra historia-, saber que as normas de etiqueta no casorio varían segundo o punto no que o Sol se atopa no firmamento resulta todo un descubrimento.

É o meu doñita -en diante referirémonos a ela como “A Doñita”- a que actúa como sensei deste pequeno saltamontes incapaz de distinguir entre un nó Windsor e un nó Hannover, polo que a pobre, que ten a sofisticación por castigo ademais da min, debe sentir coma se estivese pastoreando un gato. No entanto, si calaron en min certas leccións, como o feito de que nunha voda de día as invitadas non poden levar un vestido longo, senón que o corte ten que estar á altura do xeonllo, xa sexa uns centímetros por encima ou por baixo da mesma. Só as noivas e madriñas poden ir de longo, como só as pamelas están indicadas para as vodas de mañá. Tampouco se pode apostar por escotes atrevidos no caso de que a voda sexa nun templo e o negro queda reservado só para as vodas de noite. E o que nunca, nunca, XAMAIS, está permitido, é ir de branco.

Estes consellos, ao parecer obvios para os iniciados, entraron por un oído e saíron polo outro dos invitados ao desposorio do ano en España, o do alcalde de Madrid, un enlace con medio milleiro de invitados e un número similar do que en Galicia chamariamos “espantallos”. Porque, nai miña, a algún de verdade que non había por onde collelo. Entre as que se confundiron e no canto de agarrar a A-5 dirección Sevilla para a Feira de Abril acabaron co seu mantilla de rebote na igrexa de San Francisco de Borja, as que no canto dun tocado puxéronse un niño de paspallás na cabeza e as que se learon e usaron o estampado que elixiran para as cortinas no vestido de festa, a postal quedou como unha festa goyesca. O fotógrafo de verdade que non facía carreira deles.

Por non mencionar o chotis do que se chotea medio país, nin o menú, que en Galicia non daría nin para os entrantes do vermut de rigor. De todos os diaños nesa igrexa nin un vestía de Prada -ou talvez si, pero con moi pouco gusto-. Porque se pode ser casposo, pódese converter un bodorrio nun acto de partido e retransmitilo pola canle autonómica -mágoa, noutro tempo quedoulles un NON-DO chulísimo-, pódese ser indecente até o punto de ter que exiliarche en Oriente Medio, pódese defraudar o máis grande e dicir que non o fixeches aínda que a verdade é que si, mesmo se pode ser responsable da morte de miles de avós durante a pandemia, pero o que non se pode é ir mal vestido a unha voda. Algunhas cousas teñen un pase, aínda que eu non entenda por que, pero isto é España, e de casa un márchase sempre arranxado. Saes guapo e volves feo. Así que mañá os seus ides todos ao rastro e comprádesvos uns trapitos. Que non se diga. Xa non é unha cuestión de etiqueta, é unha cuestión de Estado. Non pode volver a repetir, porque se repetirá. E que vivan os noivos.