Boicot marisqueiro en Vilaxoán: Opmega rompe co porto pola mina de Touro

A Organización de Produtores de Mexillón de Galicia (Opmega) decidiu deixar de descargar no porto de Vilaxoán, preto de Vilagarcía, como sinal de rexeitamento á reapertura da mina de cobre de Touro, proxecto impulsado pola empresa Cobre San Rafael. Esta compañía financiou recentemente o guindastre utilizado no porto para a descarga de mexillón, algo que a organización ve como unha forma encuberta de gañar lexitimidade dentro do sector.

A orixe desta situación está nunha avaría do guindastre xestionado pola confraría local. Tras quedar inoperante, o servizo foi derivado primeiro a unha persoa que o abandonou e, máis tarde, a outra que recorreu ao respaldo económico da empresa mineira. Para Opmega, aceptar este apoio implicaría colaborar indirectamente cun proxecto que considera prexudicial para o mar.

A organización, que representa a unha gran parte do sector meixoeiro galego, defende unha acuicultura sostible e libre de vínculos con intereses industriais. A renuncia ao porto non é un xesto simbólico: implicará reorganizar a súa operativa diaria, pero a asumen como unha medida coherente cos seus valores.

Unha mina baixo sospeita en Touro
O plan para retomar a extracción de cobre en Touro, promovido por Cobre San Rafael, xerou unha ampla oposición en Galicia. Diversas plataformas ecoloxistas, mariscadoras e colectivos veciñais advirten do impacto que podería ter sobre o río Ulla e, por extensión, sobre a ría de Arousa, onde se concentra boa parte da actividade marisqueira e acuícola da comunidade.

Os estudos encargados por colectivos contrarios ao proxecto sinalan riscos de contaminación por metais pesados que poderían afectar o ecosistema mariño e aos sectores económicos que dependen del. Neste contexto, a presenza de Cobre San Rafael nun punto estratéxico como o porto de Vilaxoán é vista con receo.

Opmega forma parte activa da Plataforma pola Defensa dá Ría de Arousa, desde onde se denuncia calquera intento de “lavado verde” por parte de proxectos como o de Touro. O financiamento de infraestruturas do sector por parte dunha mineira foi interpretada como unha estratexia de mercadotecnia ambiental que non están dispostos a apoiar.

A organización considera que non basta con traballar en augas limpas, senón que tamén é imprescindible actuar con coherencia e responsabilidade ética.