A seguridade laboral, un investimento “custoso” para algunhas empresas

O investimento en seguridade laboral, sobre todo en pequenas empresas, está lonxe de cumprir con algúns dos puntos establecidos na Lei de Seguridade Laboral. O feito é que segue habendo incumprimentos nesta materia por falta de investimento e falta de presión por parte dos e as traballadoras esixindo o cumprimento da normativa vixente. E é que tanto a presión sindical como a inspección de traballo son recursos moi recorridos para obrigar ás veces á parte empresarial a aplicar todas as ferramentas legais e físicas que impidan lesións e mesmo mortes no lugar de traballo.
 

NON ES “BOA INVESTIMENTO”

A reticencia dalgunhas empresas a investir en seguridade laboral é debido ás veces a entender este punto como un “investimento perdido”. Non se considera unha acción que traia “retornos” á empresa en forma de beneficios, ao revés. Ás veces, esta postura chega a extremos como “descontar o prezo dos EPIs da nómina do traballador” segundo Armando Igrexas de CCOO. Algo ilegal segundo o artigo 17 da Lei 31/1995 de Prevención de Riscos Laborais: “onde di claramente que o empresario ten obrigación de entregar EPIs de forma gratuíta”.
 

Por outra banda, hai sectores industriais onde o investimento si é cara como na actividade extractiva. “Un sistema de aspiración de sílice é caro pero é un investimento na empresa, nos seus traballadores” sinala Igrexas. Porque a adaptación do posto de traballo para que non supoña un risco ao traballador ou traballadora evitaría “custos moi altos en sinistralidade, por iso debemos concienciar e aplicar a lei onde é necesario” asegura José Luís Fernández Celis de UXT. 

Con todo, os tempos e os modelos de traballo cambian: “debemos adaptar as normas á nova realidade laboral coa dixitalización, o cambio climático e a entrada cada vez máis ampla da muller no campo laboral” describe Celis. 

CAMBIO DE MENTALIDADE 

“Está claro que onde hai representación sindical hai unha boa política de seguridade no traballo, doutra banda, alí onde non é posible devandita representación faise necesaria a figura dun delegado en seguridade laboral” apunta Celis. As empresas con menos de seis traballadores non hai representación sindical.

É por iso que desde a parte sindical enténdese moitas veces non unha falta de seguridade no traballo senón unha falta de concienciación en todos os niveis. “É o empresario o que debe sancionar a quen non use os EPIs axeitados” di Igrexas, pero ás veces estamos ante unha situación onde empresario e traballador realizan as mesmas tarefas compartindo o lugar de traballo, e aínda así non se respecta a lexislación en canto a prevención de riscos laborais. 
 

“É difícil que desde unha empresa recoñézase un accidente laboral como tal, ás veces recórrese a informes da Seguridade Social para finalmente acabar no xulgado” describe Igrexas. Tampouco o ten fácil ás veces quen busque o recoñecemento dunha enfermidade laboral. “A baixa por enfermidade laboral salgue economicamente máis cara que por enfermidade común”.
 

Fernández Celis insiste na necesidade de cambiar mentalidades e para iso ve imprescindible o incremento de inspectores e inspectoras de traballo. Persoal necesario para o cumprimento da legalidade. “Tamén debemos formar ás Forzas e Corpos de Seguridade do Estado en seguridade laboral para que se aplique nas empresas”. Todo iso, cambios lexislativos, concienciación, formación e adaptación suporía un “plan de choque” necesario si búscase a redución de sinistralidade laboral.