Manu Ochoa, o tomiñés que estreará o kaiak cros en París 2024: "Non se entra de cero e acábase sendo olímpico"

Vés de lograr o billete a París despois dun gran concurso no preolímpico e chegar até semis na Copa do Mundo. Pasaron moi poucos días, supoño que foron moitas emocións e talvez non che deu tempo a aterrar e dixerir todo o vivido.

A verdade é que si. Foron semanas de moita tensión coa preparación da Copa do Mundo en Praga. Houbo nerviosismo, tensión, incerteza… Pero a verdade é que conseguín xestionalo bastante ben. Agora non é que non acabe de asimilar o logro, só trato de pospor esa asimilación para centrarme en preparar os Xogos, que non están moi lonxe.

Xa no que á competición refírese, como che atopaches estas dúas últimas semanas? Vimos todo ou estamos lonxe do 100% de Manu Ochoa? 

Estar nunha Copa do Mundo ou o obxectivo olímpico, se non está preto do meu máximo debería de estar tremendamente contento. Pero aínda hai algunhas áreas que podo adestrar de aquí a París e fortalecer os meus puntos débiles e manter un bo nivel nos puntos fortes para achegarme un pouco máis ao meu potencial. É no que traballo. No deporte nunca hai garantías de nada. 

Agora nestas seis semanas supoño que a preparación será intensa, pero noutros sentidos, sobre todo no plano mental ante os primeiros Xogos. Como é o teu calendario até París?

Teño algunhas idas e vindas. Teño que ir a París uns días e vólvome á Seu D'Urgell para manter as condicións de adestramento. Logo volvo a París outro pouco, de novo á Seu D'Urgell a adestrar máis e despois xa me incorporarei á Vila Olímpica unhas semanas antes da gran cita. 
 

Pasa unha cousa curiosa, e é que até hai apenas dous días eras case un descoñecido para o gran público, a pesar de que vés dunha primavera chea de éxitos, como a participación no Campionato de Europa en Eslovenia ou mesmo coa Copa Pririneus en marzo. O que está claro é que no ciclo olímpico todo é unha carreira de fondo, non?

Si, iso é certo. Eu non son un atleta moi mediático, o cal é un paso atrás á hora de darche a coñecer e está mal pola miña banda, pero o meu rendemento sempre estivo aí e nos últimos meses conseguín dar un paso máis aló no factor estratéxico e mental e pór todo o meu rendemento nos grandes eventos. 

UNHA ESTREA OLÍMPICA

Ademais, contigo vanse a achegar moitos a un deporte tan emocionante como é o kaiak cros, que é un descoñecido para as propias Olimpíadas. Como caes nesta modalidade? 

Esta é unha modalidade que se ramifica do slalom tradicional co obxectivo de atraer un público diferente e maior, incorporando outros compoñentes na práctica do slalom, como o punto táctico ou o contacto. Eu caín aquí porque no momento no que empezo a practicar esta modalidade resultou que me atraía moito, que me parecía vistoso. En canto empecei a practicar, ademais da táctica, a técnica e o aspecto físico, había un compoñente máis alto de xogo. Iso si que me enganchaba máis despois de tantos anos practicando un deporte individual e solitario como o slalom, este compoñente de compartir adestramento e batallas acabáronme enganchando. 

Cal cres que é o elemento máis importante dentro do kaiak cros? Os reflexos na saída, a fortaleza física para aguantar as arremetidas…?

Hai moitos factores. No slalom destaca a técnica e o físico, pero no kaiak cros a táctica ten unha porcentaxe máis alta. O físico tamén é importante, xa que se tratan de barcos máis pesados e que deslizan menos, polo que hai que ser un atleta forte para despegar, pero tamén na técnica. Este non é un deporte novo no que a xente entrase de cero e agora son olímpicos, senón que moitos vimos do slalom, porque a maioría de habilidades son transferibles dunha disciplina a outra, e que renderon ben en kaiak cros. 

A algún afeccionado pode sorprender mesmo co esquimotaje. Ver como vos mergullades e reaparecedes pode voarlle a cabeza a un espectador…

Os que non están familiarizados co kaiak si, pero aqueles que xa tiveron contacto con este mundo, independentemente da modalidade, si coñecen esta manobra. Pero un público máis amplo pode velo impresionante, pero é unha manobra que é como andar en bicicleta: en canto apréndela xa non se che esquece. É ademais unha manobra relativamente básica, que unha persoa que leve pouco tempo remando e que lle bote ganas pode dominar moi pronto. 

"NOS DEPORTES MINORITARIOS O PÚBLICO TEN UNHA PERSPECTIVA NESGADA"

Súmasche a unha lista de padeeiros galegos olímpicos con nomes como Teresa Portela, Rodrigo Conde ou Antía Jácome. Está máis que demostrado que hai presente e futuro, aínda que a maioría vos tedes que ir fóra de Galicia para poder adestrar porque nin o clima nin as infraestruturas son as mellores. Que ocorre en Galicia para que saian tan bos deportistas cando hai tantos elementos en contra?

O clima precisamente non é malo, porque no meu caso nun deporte que se fai en ríos dependemos dun bo caudal e é xusto o que nos dá a choiva. Pero en canto a instalacións estamos moi limitados, sen canles artificiais cos que si conta A Seu D'Urgell, pero en especial outros compoñentes como que en ocasións, a nivel de institucións non se dan facilidades. Non falo da Xunta ou outras administracións públicas, que nos apoian incondicionalmente, senón doutras que teñen que conceder permisos e demais que non nos deixa competir ou buscar zonas de slalom nalgúns ríos cando o impacto é mínimo. 

E para ti, aínda que vés de gañar un ouro no preolímpico que che pode abrir moitas portas, é máis importante si cabe a notoriedade e os apoios porque en deportes minoritarios como o teu son recursos básicos para poder custear adestramentos e até desprazamentos, algo que non ocorre con deportes máis mediáticos. Con todo, en París parece que vos imos a esixir a todos unha medalla. Percibes esa desigualdade?

Creo que son cousas de natureza diferente, non se poden comparar. O que está claro é que nos deportes minoritarios o público ten unha perspectiva máis nesgada e tende a pensar que somos catro os que competimos e que a medalla está garantida. Pero neste deporte hai países onde é maioritario, mesmo por encima do fútbol. Que sexa minoritario en España non significa que o nivel non sexa moi alto. 

Tamén tiveches unhas palabras de agarimo para David Llorente. O sistema de selección é ás veces unha moeda ao aire e nesta ocasión saíu cara, pero tanto para ben como para mal ás veces é inevitable pensar en que os criterios non sempre reflicten todo o traballo que hai detrás, o esforzo, o talento…

Hai que partir, desde a miña perspectiva, que os criterios son moi complicados de valorar. Dependen da confianza dos atletas para que sexan aceptados. Era algo moi complicado. É certo que algunhas cousas se poderían facer mellor e outras moito peor. Desde a miña perspectiva podo transmitir un certo sentimento de incerteza antes do anuncio da selección, que non era o ideal, pero a selección entre un atleta ou outro non é nada fácil. Haberá xente do meu parte, outros que apoien a David Llorente, pero non creo que sexa unha decisión que atenda a criterios mediáticos. Creo que os directores técnicos reuníronse e tiveron moitos aspectos en conta para valorar que a mellor decisión era que acudise eu. 
 

E nese sentido, non sería case máis lóxico, ou case xusto por así dicilo, que o que se gañe a praza sexa o que vaia aos Xogos? É o teu caso, que conquistaches ese billete no preolímpico.

Eu non creo que sexa o xusto, senón o fácil. Estes temas podemos abordalos desde distintas perspectivas. Por exemplo, se collemos unha proba de selección previa a esta, de distinta natureza e miras os criterios, tes un equipo. Pero si no canto de cambiar a competición dos atletas cambias os criterios, o equipo tamén cambia. É algo complexo e é algo que vai co deporte e que os deportistas somos conscientes que é algo co que hai que convivir. 

Que é o que máis che ilusiona de París 2024? Todos os entrevistados mencionan a experiencia da Vila Olímpica…

O que me causa ilusión é compartir un evento destas dimensións con outros deportistas de elite doutras disciplinas. Ver como funciona esta experiencia, a Vila Olímpica, pero sobre todo ver como responderei nunha cita así. Todos falan da presión competitiva, pero nos Xogos fálase da “presión olímpica”, que chega desde os medios, os afeccionados e demais. Teño ilusión por todo, pero o que dixen ao principio: a prioridade é a concentración por encima da ilusión.