Támara Echegoyen, vento en popa a París 2024: "Paula Barceló e eu facemos un combo perfecto: mocidade e experiencia"

Estamos xa nas últimas semanas antes de París. Nos últimos meses vés de colgarche o bronce no europeo e de competir no mundial. Como están a ser estes meses de preparación? Como che estás atopando?

Foron uns meses un pouco especiais e difíciles. Nestes meses a progresión do equipo é moi boa e sentímonos contentas e motivadas para enfrontar os Xogos. Houbo algúns problemas que nos tiveron un tempo fose da auga, pero esa etapa permitiunos ter tempo para mellorar outras cousas, para traballar outros aspectos. Agora xa estamos en Marsella preparando a recta final que se fai en campo de regatas dos Xogos para coñecer todas as circunstancias especiais. Ao final dependemos de moitos factores, non só de nós: a meteorología, as ondas, a xeografía… Pero estamos a facer un bo traballo. A sensación final é que hai cousas que aínda temos que traballar, que temos tempo e somos moi perfeccionistas para chegar coas mellores sensacións, pero estamos animadas e traballando ben. 
 

Na vela son miles os factores a ter en conta. Un deles, case absurdo mencionalo, é o mar. Hai moita diferenza unha competición no Mediterráneo que na costa canaria, por exemplo? Como pode beneficiarche o que se dispute en Marsella?

Son condicións diferentes. No Mediterraneo existe unha onda particular, pero en cada cidade na que navegas hai particularidades xeográficas. Marsella por exemplo ten unha bahía que está bastante pecha, polo que a terra afecto en ocasións aos campos de regatas, o vento toma direccións particulares, polo que estar xa no terreo coñecendo as súas particularidades pode ser un plus, pero creo que Marsella vai ser desafiante para todos os regatistas, podemos ter todo tipo de condicións en cuestión dunha semana, por iso as regatistas estamos obrigados a ser boas en todas. Para min é un dos campos máis desafiantes co da bahía de Río de Janeiro. 

ECHEGOYEN-BARCELÓ; BARCELÓ-ECHEGOYEN

Sempre estiveches na pelexa polas medallas, aínda que nos últimos anos quedaches xusto ás portas. Que pode marcar a diferenza nesta ocasión? Algunha vez ouvinche dicir que en vela non sempre gana o mellor regatista, senón o que comete menos erros. O plano mental parece entón o máis importante para as medallas…

A realidade é que a dos Xogos é unha regata diferente ás que vimos celebrando. Non na auga, pero a presión no resultado, o seguimento mediático, todo se amplifica, en especial naqueles deportes onde non hai tanto seguimento. O factor da presión hai que telo en conta, afecto aos deportistas pero non pasa nada, só hai que manexala da mesma maneira que a tratamos noutras competicións. É verdade que na vela hai factores que non controlas e que podes usalos no teu beneficio porque son os que che poden separar das medallas. Un pequeno erro é un punto que che aparta do podium. 

"Marsella vai ser desafiante para todos os regatistas, podemos ter todo tipo de condicións en cuestión dunha semana"

Eu sempre dixen que no 49er hai unha rivalidade moi limpa, pero son moitos equipos con opción a medalla, con moito nivel, polo que na regata hai que dar o 100% e cada un achegar todo o que ten para que en función das decisións tomadas chéguese a mellor clasificación. Penso que no equipo chegamos preparadas en todos os Xogos, pero na competición hai tomas de decisións máis acertadas ou menos que son as que che poden deixar fóra das medallas. O único que teño claro é que a nosa responsabilidade é chegar o mellor preparadas e me enorgullece saber que competimos contra as mellores e que unha vez na auga todas damos a nosa mellor versión. 
 

Nalgunha ocasión ouvíuseche dicir que París 2024 non entraba nos teus plans. Que che fixo cambiar de opinión?

Paula Barceló. Sempre o dixen e son moi sincera, porque creo que se antes conseguise outra medalla Támara Echegoyen xa pechase un capítulo en campañas olímpicas. Non a puidemos obter, voémonos cunha cuarta posición e un diploma olímpico, pero ao meu lado no barco teño a unha compañeira excepcional que me deu o tempo e tivo a paciencia de esperar a tomar a decisión e axudoume a tomala, ademais doutros compañeiros que me deron a visión positiva de poder seguir a París. Claramente tiñan razón, porque gozar dunha campaña olímpica, ter opcións e adestrar e preparar para loitar por unha medalla é unha vida apaixonante que estou a gozar. 

Toca falar un pouco de Paula, a outra pata da mesa. Son os seus segundos Xogos con só 28 anos, o que fala un pouco do seu talento. Hai moita canteira e unha boa substitución xeneracional na vela feminina? 

Paula é un talento incrible para a vela, pero tamén para todo aquilo no que ela decídase. É unha muller moi traballadora, cunha capacidade de análise incrible e ten unha actitude ante os retos e o traballo moi difícil de superar. É sinxelo traballar con ela porque sempre está aberta á mellora, buscando ese aspecto que puír e cunha capacidade de loita envexable. Facemos un combo perfecto, xuntáronse a mocidade e a experiencia. Hai veces que hai que tirar máis de experiencia e outras de mocidade, pero as dúas pelexamos polo mesmo obxectivo e complementámonos moi ben. 

Ela é unha regatista excelente, oxalá siga empuxando porque para min é o presente e o futuro da vela. Está a terminar a carreira de Medicamento, é a súa decisión seguir, pero a vela sempre deu moitos resultados porque detrás hai moito traballo e agora vexo un cambio xeneracional que vén pisando forte e do cal me alegro, porque seguro traerá moitas alegrías. 

UN NOVO RETO TRAS Os XOGOS?

De camiño aos cuartos xogos, es un exemplo de tesón e constancia para manter a forma e a ambición con 40 anos. Talvez a única que rivaliza contigo nese sentido é outra galega como Teresa Portela, que con 42 vai a por as súas sétimas olimpíadas. Cal é o segredo para manter viva esa chama durante tanto tempo?

Basicamente é a motivación. Se estamos neste mundo é porque a motivación que temos ante os retos que enfrontamos é máxima. Todos din que temos sorte de dedicarnos á nosa paixón e a verdade é que si. É un camiño que non é de rosas, o deporte de alto nivel é duro, sobre todo se levas moitos anos estes pesan. Pero logramos crear un moi bo ambiente e chegar ao éxito, xa non só en resultados senón durante o día a día, o que che anima a seguir empuxando e encarar unha nova campaña. No meu caso son os cuartos JJ.OO. e estou encantada de estar alí, pero o corpo xa me pide ter outros desafíos, pero compartir esa determinación con alguén como Teresa é todo un orgullo. 

E nese sentido, como mellorou Támara desde aquel debut olímpico? 

Moitísimo. Todo o mundo di que a experiencia é un grao. Tiven a posibilidade nestas campañas olímpicas de traballar con xente incrible en todos os ámbitos. A evolución é moi positiva, son non só mellor regatista, senón mellor persoa.  

"É un camiño que non é de rosas, o deporte de alto nivel é duro, sobre todo se levas moitos anos estes pesan. Pero logramos crear un moi bo ambiente e chegar ao éxito, xa non só en resultados senón durante o día a día"

Hai pouco descubrín que es supersticiosa, algo que poderiamos dicir que é moi galego. Algunha en especial á hora de competir ou algún conxuro para o barco?

(Risa) Eu chámoo superstición, pero ao final son rutinas competitivas. Trátase de buscar certas actividades para focalizarse e entrar na competición. Sempre digo que é superstición porque, até certo punto, é verdade que usar a gorra branca, o número 23, son cousas que sempre me acompañaron, déronme alegrías e que non os vou a deixar de lado. Polo que poida pasar! Pero ao final non son máis que rutinas que me axudan a entrar en competición. 

Como en todo deporte, a vela ten aínda hoxe algunhas barreiras que impiden brillar ás mulleres. Un deses muros parece que o saltarás pronto, como pode ser a participación na Copa América. Que significa para ti esta oportunidade?

O mundo profesional vemos como se está abrindo ás mulleres e é unha boa oportunidade para poder traballar niso e ter acceso á oportunidade que nos merecemos. No meu caso é unha ocasión para adquirir experiencias e coñecementos que me permitan seguir mellorando. No deporte feminino temos moitísimo talento e moito que dicir, igual que eles. Nesta primeira Copa América feminina, que encima se celebra en casa, para nós é un orgullo estar aí e ser as primeiras, pero o importante, aínda que ser a primeira é un privilexio, pero hai que telas abertas para todas as que veñan detrás.