Noemí Casquet presenta 'Éxtase': "Quen busque unha novela erótica nas miñas obras vaise a levar unha decepción"

O día convida a ir á praia, a pesar de que estamos xa en outubro e que o mar queda lonxe de Santiago. A pesar de todo, Noemí Casquet admite que dedicou parte da mañá "a tombarme ao sol como una lagartija". Cunha amabilidade infinita e cun sorriso para cada resposta, a última gran revolución da literatura nacional prepara a que será a enésima presentación de 'Éxtase', a súa última novela. É a súa primeira vez na capital galega, o que resulta moi especial porque a trama se desenvolve xusto nas súas rúas. Sen saír do seu papel de divulgadora, coas súas novelas pretende chegar aos recunchos que moita xente esquiva por pudor ou por vergoña, tratando de normalizar o sexo como unha parte indispensable da vida e, como o define, "unha das maiores ferramentas que temos para a meditación". 

Xa van dúas edicións de ‘Éxtases’ en moi poucos meses. Que che estás atopando cando se achegan os lectores nas presentacións?

Moito amor e emoción. Polo meu traballo chego a algúns lugares que removen ás persoas, tanto cara á éxtase como cara a esas pequenas cousas que ás veces metemos debaixo da alfombra. Pero as reaccións son distintas. En Valencia foi moi emocional, pero en Barcelona foi moi divertida. A ver que me atopo en Santiago e o espírito das galegas. 
 

Teño unha amiga que máis que lectora é unha fan. O ano pasado devorou a triloxía de Raposas, Malas e Libres. Pedinlle ideas para a entrevista e díxome: “Non lle fagas preguntas. Só dálle as grazas”. É habitual que a xente che pare para agradecerche e recoñecerche as obras?

Jo, que bonito! Realmente teño moitos seguidores, son máis ou menos mediática, pero aínda que me recoñecen poucas veces páiranme, e cando o fan é para darme as grazas, poucas veces para pedirme unha foto. Iso fai que poida manter a miña liberdade de pasear por Santiago ou tomarme unha cervexa nunha terraza, como lle pode pasar a un cantante. Isto demóstrame que o meu traballo vai moito máis alá do entretemento, nalgún modo é terapéutico, vital, liberador. Por iso a xente achégase desde outro lugar, e eu agradecida, porque cando iso pasa téñoo que respirar profundamente, porque son cousas moi poderosas. 
 

E non experimentaches ese boom mediático tras saír na serie ‘Raposas’ e ter máis presenza en medios? 

O boom mediático, cando falas de sexo, redúcese bastante. Moitos medios non queren penetrar nestes ámbitos. Ao final, como tampouco expoño desde o morbo a miña vida privada, tamén resta interese. Adóitame custar chegar aos medios. Por iso a miña carreira foi tan progresiva, levo xa 13 anos, e con cada proxecto a prensa ábrese un pouco máis ou me coñecen máis persoas. 

Cunha lectura superficial, vemos que ‘Éxtase’ está trufado de “meigas e carallos”. Que peso xoga Galicia nunha obra e por que é importante para Amisha, a protagonista? 

Amisha é unha moza adoptada e vive en Santiago de Compostela, onde transcorre parte da obra, especialmente nos flashbacks. Eu estou profundamente namorada da cultura galega, ten moito peso no mundo do misticismo, ese halo que rodea ese mundo de fadas e trasgos. Gústame moito esa conexión que existe con Bali, o outro destino da protagonista, entre esa ancestralidad que moitas veces é internacional, co curandeiro, o chamanismo, e que en Galicia tamén ten moito peso esa parte de meigas e lendas, cun ambiente que envolve a Galicia. Quería honrar e mostrar esa parte que me ten fascinada. 

Nese proceso cobra tamén peso un certo realismo máxico na construción da trama. Houbo traballo de investigación para impregnarche de “esencia galega” ou como chegas á conclusión de que á prota viríalle ben ser unha balinesa compostelá?

Para min era importante a conexión por eses dous mundos espirituais, que teñen moita relación, cun vínculo polo máis aló, a espiritualidade, o invisible… Aínda que se atopen a miles de quilómetros de distancia, existe ese enlace cunha ancestralidad perdida, co medicamento natural ou a fitoterapia que poderían facer as nosas avoas que non está tan afastado do curanderismo de Bali. Son mundos que tento recuperar. Basicamente sabía que non quería outra protagonista de Madrid. En moitas ocasións existe ese “madridcentrismo”, e gustábame a idea dunha moza que crece nunha contorna máis rural e que se traslada á súa gran cidade, como é Santiago, onde experimenta todo. E si, vin a Santiago e deixeime seducir polas súas artes culinarias. Ao meu pesar, foi durísimo!

"NON RENEGO DA NOVELA ERÓTICA, PERO As MIÑAS SON DE LIBERACIÓN"

Desde fóra, podería ver como unha novela erótica clásica, pero hai moito máis e de feito dis que esta é a túa novela máis complexa, foi tamén unha viaxe introspectiva, máis aló de desmontar tabús ao redor da sexualidade e as relacións?

Sempre digo que non escribo novela erótica. Moita xente pode buscar iso nos meus libros e vaise a levar unha tremenda decepción. Non renego da novela erótica, que son marabillosas, pero as miñas son novelas de liberación, é outra categoría. Se buscas en ‘Éxtastis’ hai moito máis que unha novela erótica, está a sacralidad que se mestura coa sexualidade. 

Foi unha das novelas que máis me custou porque fai 5 anos unha masaxe tántrico cambioume a vida. Neste tempo, como xornalista, tentei renegar de todo o que estaba a experimentar: transos, estados alterados de conciencia, sensacións corporais que xamais me imaxinou… Reneguei desa parte para non manchar a miña profesión nin a miña posición de xornalista, onde ás veces evitamos certas cousas para que non nos xulguen. Entón ese xuízo que tiña cara a min mesma pospúxeno até agora, e ‘Éxtase’ quero que sexa o pistoletazo de saída do que quero facer na miña carreira, esa fusión dunha sexología moderna, necesaria e contemporánea, con estudos e a nivel científico, pero tamén botar a vista atrás e recuperar algúns elementos que modificaron a miña vida sexual. 

Pode ser máis controvertido na túa posición como xornalista cando tratas temas como a sexualidade. En ocasións ao lector resultaralle inevitable pensar que escribes desde a experiencia cando o que le é unha ficción. 

Exacto. Iso non sucede nun thriller. A xente non vai ao escritor a preguntarlle cal é a mellor maneira de matar a alguén. Non vai así. Todos os escritores partimos dunha base. No meu caso foi unha experiencia, pero non todo o que pasa no libro é unha experiencia persoal. É verdade que eu falo en primeira persoa e é moi importante a introspección, o arco psicolóxico dos protagonistas na novela. Necesito desa inmersión e ese coñecemento que me leva a desenvolver o personaxe. 

O catalizador desta historia é un “orgasmo cósmico” por unha masaxe tántrico. Pódese alcanzar un pracer maior ao do sexo ou chingar é imbatible?

(Risas) Claro que se pode! Hai un pracer máis aló do sexo, pero nos dixeron que isto ten que ser así e que non temos que mirar máis aló. Temos unha mochila moi grande en torno ao pecado, á vergoña e a culpabilidade. É necesario lembrar que si existimos é polo sexo, pola unión de dúas celulas sexuais. Hai que honrar iso cada vez que mantemos relacións. Hai unha amnesia global na humanidade que fai que a nosa orixe sexa un tabú e nos avergoncemos diso. 

Parte do meu traballo é esa ruptura. Unha vez que rompe cos elementos de manipulación existentes coa sexualidade, desde institucións políticas ou relixiosas na súa maioría, dámosnos/dámonos conta de que o sexo vai máis aló do físico, e que pode ser unha das ferramentas de meditación máis poderosas que temos os seres humanos. Ofrecemos moitos poderes ás plantas que provocan estados psicodélicos que non fan máis que activar unhas sustancias que xa están en nós. Non é necesario recorrer ás plantas, no sexo, coas ferramentas axeitadas, podes remover esas mesmas sustancias sen a necesidade dun elemento externo. Pero costa máis e necesita de máis adestramento. 

"Temos unha mochila moi grande en torno ao pecado, á vergoña e a culpabilidade. É necesario lembrar que si existimos é polo sexo"

"A miña NAI DÍXOME: 'CANDO TES UN ORGASMO, SÁBELO'"

En España espertámonos cada día con titulares que pon os pelos de punta con casos de agresións sexuais ou violacións. Somos unha sociedade mal educada no plano sexual, no plano afectivo ou en todo? No libro tamén fas mención á saúde mental e a súa importancia.

Estamos mal educados en todo o que ten que ver coas bases do ser humano. Fijate que nos ensinan ecuacións de segundo grao -que poden ser importantes, pero eu a día de hoxe non as apliquei de forma consciente-, pero non nos ensinan aspectos básicos do ser humano: nutrición, educación afectiva, emocional, sexual…non sabemos moi ben como funciona o noso corpo, pasamos moi por encima dalgunhas cousas, non sabemos como xestionar a rabia, a tristeza, a alegría… 

Son cuestións nas que non estamos educados, en parte porque nos estarían dando o poder do coñecemento persoal, e con ese poder seriamos máis difíciles de manipular. Á vista está que existen intereses económicos, políticos e outros que nos levan a que a maioría de persoas poidamos ser clasificables. Hai detrás unha estrutura da que é difícil saír, pero a información perténcenos como humanidade. Por iso non dou moito pé a eses titulares nas miñas redes porque non quero nutrir a unha sociedade que xa é consciente desa carencia de educación. Eu quero ser a educación e é o papel activista que teriamos que asumir, como xornalistas pero tamén en xeral. 

Con todo, en moitos ámbitos teño a sensación de que seguimos sendo moi mojigatos e que nos custa falar de certos temas, mesmo en contornas seguras. Como combatelo? Falta educación sexual dentro e fóra do fogar ou coas nosas parellas?

A nivel familiar isto é o gran tabú. Eu tiven a marabillosa sorte de ter unha nai cunha actitude moi aberta e libre comigo, contándome as cousas tal cal son. Eu tiven o meu primeiro orgasmo con 14 anos e díxenlle: “Mamá, que é un orgasmo?”. E ela como: “Cando tes un orgasmo, sabes que tiveches un orgasmo”. É como preguntar a que sabe o chocolate e que che digan que a chocolate. 

A miña nai fíxoo o mellor que puido e sempre me deu respostas transparentes. Iso fixo que teña unhas bases sostidas na liberdade e que me foi máis fácil alcanzar segundo que cousas, con éxtase máis cósmica ou global porque non tiven unha mochila ás costas. Hai vergoña a falalo no ámbito familiar, coa parella, hai vergoña á comunicación durante o acto sexual, porque non nos educan en moitas cuestións como o consentimento, na comunicación sexual. 
 

Ao final empezamos a falar de sexo usando platanos e papayas e con analogías. Temos unha sociedade moi confundida. Agora está no debate algo básico como o consentimento e hai moita xente perdida, con homes que se preguntaban si o que facían era acordado ou non. Wow! Se a estas alturas non o sabemos…temos un problema social moi grave. Porque se non é consensuado, falamos doutra cuestión que non é sexo. Fainos falta información, pero existen obstáculos, como liñas editoriais ou censura en redes sociais, onde permiten saír cun bikini diminuto pero non que se poida ver un peito. Hai algo no que traballar durante moitas décadas. 
 

En contraposición coas túas nais está a educación que aínda reciben hoxe moitas nenas, enfocada a recibir a aprobación dos homes. Nos teus libros pos moita énfase nas amigas e na súa diversidade. 

A amizade ten moita valía nas miñas novelas. Empeza na triloxía, que son novelas de amizade. En todas as novelas elas están aí e son o peso da trama. En ‘Éxtase’ sucede o mesmo, as amizades sempre están aí. As amizades sempre me salvaron a vida e son prioridade na miña existencia. Por iso creo que ao longo das novelas románticas sempre se pon a figura dunha moza que o perde todo, que está fatal e que é un home o que a rescata. Estou moi cansa de que nos eduquen para ser as elixidas, e elixidas por un home. Temos un bombardeo constante de como non envellecer, como estar máis delgada, ou de ter o cu máis grande porque agora é a moda -que xa é forte que o corpo sexa sometido a modas-, se ir depilada ou non…condicionantes físicos e de como somos: non saias con moitos mozos, non te mostres intelixente, non fales demasiado, non sexas extrovertida… Sempre seremos ou demasiado ou insuficientes, non hai punto medio. 
 

Nese sentido, é o que nos leva a estar descentradas ou en busca dunha aprobación masculina para ser as elixidas, e se esa persoa ten máis poder económico ou social nos desvivimos moito máis. Esa educación é a que se nos deu a través da literatura e da cultura. É algo sobre o que eu mesma estou tentado deconstruirme e quitarme diso, porque fun yonki da aprobación masculina. 

"Eu mesma fun unha yonki da aprobación masculina"

‘Raposas’ saltou ao audiovisual e cunha moi boa acollida. ’Éxtase’ tamén podería ser adaptable?

É unha historia que nunca se viu en serie ou no audiovisual en xeral. Creo que ten moito potencial. Resulta un reto coas visións de futuro, os flashbacks, e tamén coas sensacións da protagonista. É tamén unha novela internacional, saltando de Santiago a Bali. Oxalá poidamos ver a Amisha nunha serie!