“Nada, absolutamente nada, xustifica o xenocidio en curso en Gaza. Aí, baixo toneladas de cascallos, están enterrada decenas de miles de mulleres e nenos inocentes, e tamén está sepultado o dereito humanitario e o mito da superioridade ética de Occidente” (Luiz Inácio Lula dá Silva presidente de Brasil, na Asemblea Xeral da ONU)

Esta semana puidemos comprobar algo que debería ser evidente: que, aínda que moitos dirixentes políticos estivéranlle dando as costas durante moito tempo e algúns -Alemaña, Italia- sígano facendo, Palestina non está soa no mundo. Porque somos moitos e moitas, diría que millóns, os cidadáns, desde Australia a Gran Bretaña, desde Chile a España, que estamos en contra do xenocidio que o goberno de Israel está a provocar en Gaza, onde xa son uns 65.500 os gazaties asasinados dos cales uns 20.000, segundo Save the Children, son nenos e nenas.

Millóns de cidadáns cuxo berro de indignación parece chegar ás Nacións Unidas onde xa son máis de 145 os Estados que se sumaron á petición de recoñecemento internacional de Palestina, entre os cales resulta significativa e relevante, por razóns históricas, a presenza de Gran Bretaña e Francia. Unhas Nacións Unidas que, recentemente, tamén puxeron en evidencia algo xa sabido, pero que cada día que pasa aparece como máis evidente: o perigo que para a paz mundial supoñen Donald Trump e a oligarquía que o apoia. Unhas elites que tentan impor a súa hexemonía a nivel mundial basear na súa forza militar. Un poder sustentado na chantaxe, a ameaza e o sometemento, como quedou claramente de manifesto no lamentable discurso de Donald Trump diante da Asemblea Xeral da ONU, onde mostrou publicamente o seu desprezo e pouco respecto por esta organización internacional de quen chegou a cuestionar a súa utilidade.

Esta multitudinaria resposta cidadá está tamén pondo en evidencia a crecente soidade de Israel, cuxos crimes de guerra, máis temperán que tarde, non quedarán impunes, e cuxos autores terán que responder diante da xustiza internacional.

Neste marco é de xustiza aplaudir a valente posición política de (Pedro) Sánchez e o goberno español de progreso (#PSOE/Sumar) denunciando o xenocidio na Asemblea das Nacións Unidas e deixando publicamente en evidencia que Palestina non esta soa fronte aos intentos genocidas de Israel: “Se o recoñecemento do Estado Palestino é urxente, o é aínda máis que exista un pobo palestino no Estado que pretendemos recoñecer. E, lamentablemente, o pobo palestino está a ser aniquilado” (Pedro Sánchez) “Hoxe damos un paso crucial ao reivindicar a solución dos dous Estados nesta conferencia. Pero, sexamos claros, non hai solución posible cando a poboación dun dos dous Estados é vítima dun xenocidio” (Pedro Sánchez).

En sentido contrario ao manifestado por (Pedro) Sánchez, a posición das dereitas españolas, unhas por ideoloxía (Vox) e outras por unha política de oposición permanente (#PP), é a de negar a recoñecer o xenocidio e opor ás sancións a Israel. Unhas posicións que se resultan moralmente lamentables son tamén politicamente equivocadas, pois parecen non entender a dimensión histórica e moral do xenocidio en Gaza e tampouco ser conscientes do amplo consenso político e cidadán sobre o mesmo. No caso concreto do PP o señor (Alberto) Nuñez Feijóo debería ter moi presente o que lle pasou ao seu colega de partido (Jose María) Aznar cando na guerra en Iraq aliñouse coas potencias invasoras (Estados Unidos e Gran Bretaña).