Onte faltei a unha nova edición do tradicional 'Xoves de Canas', e xa van dúas semanas consecutivas. Que remedio. A quen se lle ocorre pór a xogar ao Barcelona dous xoves pola noite seguidos? Non me quedou outra opción que declinar a invitación. "Non podo, xoga o Barça", dixen. Replicóuseme que a miña escusa era de columna de opinión, e en proceso de convertela en tal columna áchome. Porque en realidade, e aínda que aseverei que a miña ausencia se debía a que xogaba o Barça, a verdade é que si non acudín foi porque o que xogaba era Pedri e, por conseguinte, todo o Barça.

Emocióname ver ao canario. Mellor dito, conmóveme velo, como lle conmovía á miña avoa ver cabalgar a Messi polo carril do 8 coa pelota cosida ao pé. Ela, por gusto ou por obrigación, non se perdía un partido do Barça, pero sempre dicía que cando faltaba o rosarino no once non vía o fútbol coa mesma ilusión. "Si non está Messi...", dicíame, pondo mala cara ante os 90 minutos que tiña por diante. A Messi mirábao sempre con preocupación, como a un neto máis, sufrindo cada patada que lle daban ao 10. "Mirao, tan pequeniño, meténdose entre as pernas de todos", relataba cada vez que 'A Pulga' se coaba entre tres, catro, cinco ou os rivais que se lle puxesen por diante, que o superaban en cantidade e altura. Non importaba, porque ao final sempre saía do labirinto de pernas, as máis das veces resolvendo a xogada cun disparo prístino á rede.

Non sei si será cousa da idade, que xa vexo a Pedri como miraría a un irmán pequeno, ou que sinto cada vez que o canario agarra o esférico o mesmo que sentía cando a tiña Lionel: calquera cousa pode pasar. O insular ve cousas nun campo de fútbol que se nos privaron ao resto dos mortais. Cos seus raios X atopa ese pase entre liñas, ese oco na defensa, esa rendija aberta dirección a portaría que pode significar o gol da vitoria. Xa non é só cando a solta, é cando a controla cunha bota de veludo, cando a esconde co sinxelo baile do seu corpo provocando que os demais rompan a cadeira, cando a oculta do rival á vista de todos, cando manobra con cabriolas imposibles virando sobre o seu eixo para despistar aos seus adversarios coma se fose un trileiro e os seus pés os cubiletes.

A Pedri por fin respéctanlle as lesións, e esa fortaleza sóuboa traducir en pulmóns e pernas para percorrer o campo de punta a punta e aprender do malogrado Gavi a ser un dóberman na recuperación. Osea, que agora ademais de construír, destrúe, converter nun centrocampista total que non alcanza o 1,75 de altura.

A min conmóveme ver xogar a Pedri, aínda que no nomeamento ao Balón de Ouro non quede nin entre os 10 mellores do mundo, demostrando unha vez máis que os galardóns individuais nun xogo colectivo teñen pouco ou ningún sentido, e máis cando falamos do motor do Barça e a Selección Española, que coa varita de Pedri Potter parece candidata a gañar o seu segundo Mundial. Pouco saberán os que din saber disto cando deixan ao de Tegueste fóra dos diplomas. Non parece importarlle, pois non dixo palabra, pois fala no campo e o seu idioma enténdeno moi poucos. Que sirva este post para pór en valor a Pedri e xustificar as miñas futuras faltas de asistencia cada vez que o seu partido coincida con outro compromiso, porque por el vale a pena perder até o funeral da avoa. Ela, que tamén viu xogar a Pedri, entenderíao.