Un pediatra español conta a súa experiencia en Chad: "Aquilo é salvaxe, extremadamente duro"

Para o pediatra Jorge Muñoz o que máis lle impresionou na súa primeira viaxe ao Chad foi a falta de recursos e a sensación de que "eses nenos non se perderían se estivésemos nun hospital coma os que temos aquí". O doutor recoñece que sempre, ao volver das súas viaxes, a primeira semana non a adoita lembrar. "É unha especie de amnesia, por todo o vivido. Aquilo é salvaxe, extremadamente duro", engade.

Destas viaxes xurdiu o libro 'El infierno más bonito que conozco' (El Humor del Escritor), unha recompilación do seu diario persoal escrito nos anos 2012 e 2013 durante as súas estancias no Hospital Saint Joseph de Bebedjia (Chad), e cuxa segunda edición se presenta este domingo 23 de abril.

"O éxito do libro creo que radica en que o escribín en quente --explica o doutor nunha entrevista con Europa Press--. Se o tivese que escribir agora en absoluto quedaría igual. Nese momento, estaba tocado, canso, triste ou contento e iso reflíctese no libro".

Sobre o título "contraditorio e bonito" asegura que lle saíu da alma. "É 'inferno' porque para nada te esperas ese horror, un sitio onde a mortalidade infantil é moi alta, onde queres facer cousas e non podes, onde ves o sufrimento", explica. Pero ese inferno ten a súa parte bonita porque para Muñoz ensinoulle a ser persoa, distinto. "A abrazar máis á xente que quero, a dicir quéroche, a ser agradecido, a non queixarme", engade. Para el, ese inferno converteu a súa vida en algo moito máis bonito do que podía ser.

"O impacto foi tan brutal polas condicións nas que estaba o hospital, por perder a 2 ou 3 nenos ao día, as historias do chamán, a cultura médica... foi todo un bofetón na cara e volvemos conmocionados coa idea de regresar", explica. Desa viaxe naceu Ayuda al Chad, unha asociación cuxa misión é traballar coa infancia neste país que, ademais da publicación do libro, realizan eventos para recadar diñeiro así como charlas nos colexios e as institucións para dar a coñecer esta realidade tan dura.

Desde entón volveron tres anos seguidos consecutivos e os dous últimos non puideron viaxar por causas de seguridade no país. "Volvemos cada ano e cando chegas aí, pos a coraza, cambias o chip e traballas a tope", afirma Muñoz.