Rodrigo Corrales: "Dous Europeos seguidos é algo que nin nós mesmos podiamos imaxinar"

Ante as Olimpíadas de Tokio 2020, Galiciapress lanza unha serie de entrevistas a algúns dos deportistas galegos que previsiblemente formarán parte da equipo español para a cita olímpica e paralímpica. Un dos que máis opcións ten de conseguir medalla é Rodrigo Corrales (Cangas do Morrazo, 1991) porteiro da selección española de balonmán. 

Se unha clara mañá de verán atópase paseando por Cangas e ve que sen unha soa nube no ceo de súpeto escurécese o día, non crea estar en presenza dun xigante ou un muíño, pois o máis seguro é que sexa Rodrigo Corrales. O cangués, porteiro e unha das figuras da Selección Española de Balonmán, tápao todo cos seus 2,02m, incluso o sol se so propón. Afeito medirse man a man cos mellores fusileiros de Europa, Corrales é un home sen medo, supoñemos que porque llo quitaron a base de balonazos.

Rodrigo Corrales, porteiro da selección e o PSG | Foto: PSG.fr

Galiciapress puido charlar con el mentres prepara o asalto á Champions, a competición de clubs á que ten máis ganas. No seu último ano no París Saint Germain, Corrales espera despedirse co gran título de clubs antes de iniciar unha nova etapa en Hungría, onde cubrirá a praza deixada por Sterbik na portería do Veszprem. Sobre iso e sobre como viviu o Europeo desde dentro falamos co porteiro da selección española nesta primeira parte da entrevista.

O primeiro de todo: a cinco meses de ir a Tokio, como está Rodrigo Corrales? Como lle está indo o ano? Mellor non puido empezar parece…

Pois si, mellor non puido empezar con este Europeo. Era moi importante para nós, aínda que un título sempre é unha cousa importantísima, xa non só polo feito de gañar senón tamén pola forma, co equipo que temos, co xogo que mostramos e a maneira case perfecta de conseguilo porque só empatamos un partido e non perdemos ningún. Nunha competición así iso é moi complicado. Pero agora toca estar de novo no traballo co equipo, xa levamos varios partidos e agora pensando no club, co que temos uns obxectivos aínda moi bos que cumprir coa liga, onde imos primeiros, as copas en Francia e, obviamente, a liga de Campións. Agora a vida é de club, pero cando toque pensaremos na selección. 

Este ano pechas un ciclo moi exitoso en París para iniciar unha nova etapa en Hungría. Se cadra chegas alí cunha Champions… Que che levou a dar ese paso?

Falamos de que o PSG é un dos mellores equipos da actualidade e o Veszprem tamén, de modo que ao final falamos dun nivel deportivo moi parello con ambición de gañar todo e estar o máis arriba posible,  con proxectos moi interesantes e grandes xogadores. O que pasa é que tiña unha oferta de catro anos na que o Veszprem mostroume moita confianza no seu proxecto e sendo unha peza moi importante alí. Obviamente tiña a posibilidade de quedarme ou de irme a outros equipos pero decanteime por Hungría tamén pola confianza do adestrador, David Davis, e a partir de aí moi contento de formar parte tamén do futuro dun dos equipos máis históricos de Europa e con grandes obxectivos. 

Pero de momento sigo en París. As cousas están a ir ben e é un equipo ao que gardo moito agarimo, onde crecín moitísimo e gañei moitas cousas e espero pechar o ano cunha Champions que temos marcada pero que é moi moi complicada.

A SOMBRA DE STERBIK É ALONGADA 

Previsiblemente vas ocupar o oco de Sterbik. Un oco moi grande, non?

Si, unha das cousas que me influenciou foi unha chamada de Arpad o ano pasado onde me dixo que ía deixar o balonmán e que lle gustaría moito que fose o meu adestrador e para o meu iso tamén era moi importante. A carreira de Arpad é inmensa, case incomparable, porque falamos dun dos mellores porteiros da historia e para min é moi positivo que vaia a ser o meu adestrador e eu o que tentarei é facer o meu traballo, as mesmas cousas que estou a facer en París e axudar ao equipo. Pero falar de substituír a Sterbik é moi complicado, aínda que debo facer o meu camiño e despois xa veremos.

Arpad Sterbik resultou decisivo pra a fichaxe de Corrales

Pero isto o que fala é un pouco do teu status no mundo do balonmán: non vas substituír a calquera, non chegas de calquera equipo…Pon en consideración o que é Rodrigo Corrales neste deporte.

A verdade é que levo anos xogando na liga de Campións, a un nivel moi alto, e é algo que custa moito e da que síntome orgulloso. E é unha responsabilidade moi grande, porque do mesmo xeito que xogo en París para un equipo cunha ambición tremenda ir a Hungría a un histórico do balonmán e ser o elixido para cubrir a Arpad faime estar moi feliz,  porque aínda que é unha responsabilidade tamén é un orgullo. Falamos de grandes equipos e supón un recoñecemento ao traballo e a traxectoria que estou a facer.

Doutra banda levo anos xogando fóra de casa, xa pasei por Polonia, agora en Francia, e pronto en Hungría. Gústanme moito os retos e probarme para ver como estou noutros equipos e cidades. Iso gústame moito e a verdade é que estou ben considerado, e é importante, pero como xogador a todo o mundo gústalle que lle recoñezan o seu traballo e este tipo de cousas anímanche a seguir traballando máis, a adestrar máis e a demostrar sempre o teu mellor nivel e mostrar boa cara para que sigan dicindo estas cousas.

DOUS EUROPEOS "INIMAXINABLES"

España vén de reter o campionato de Europa. Dous ouros consecutivos e catro podios no últimas catro citas. É o mellor momento da selección na súa historia?

A nivel de resultados é algo que non se deu, porque dous Europeos seguidos, sendo o primeiro en 2018.... Dúas veces seguidas era algo que nin nós mesmos podiamos imaxinar. É algo moi complicado porque unha cousa é a competición co club, onde hai máis tempo para adestrar, para prepararse e preparar os partidos. 

O Europeo é moi intenso, con menos tempo e creo que neste Europeo houbo moi boa xestión repartindo minutos e con xogadores chegando ben aos partidos importantes. Sempre hai factores e un puntiño físico para chegar ben é moi importante e obviamente que os nosos xogadores teñen un nivel de xogo e entendemento moi bo e chegaron aos partidos importantes en boas condicións. Ademais fixemos unha boa fase de clasificación que nos permitiu ir collendo confianza ao longo do campionato.

Sempre dixeches que aínda que poida haber seleccións con máis talento, é o colectivo o que se impón sobre o individual.

Unha calidade incrible, pero a forza é o colectivo. Grandes xogadores da nosa selección como Raúl Entrerríos, Sarmiento, Aguinagalde…están por encima dos 35 anos. É moi complicado que con esa idade xoguen neste Europeo, con nove partidos en 17 días e tres partidos de preparación, o que supón case a primeira volta dun equipo ASOBAL. Aí a xestión dos minutos foi bastante importante e moitas veces en campionatos tan intensos é fundamental o estado de ánimo: empezar ben, encadear resultados positivos e logo xa crecer como equipo.

Por iso digo que é aventurado dicir se chegamos no mellor momento, porque cando chegue o momento dos Xogos veremos como chegamos, en que dinámica estamos dentro da competición que é totalmente diferente,  porque aí xa son só catorce os xogadores que poden participar e para nós non é tan interesante porque non poderemos repartir tantos minutos. É outro campionato, porque hai seleccións que por nivel físico e que por xogadores individualmente poden estar un pouco por encima de nós e seguro que teñen moito que dicir, pero nós seguimos con o mesmo que fixemos ata o de agora, preparándonos da mellor maneira posible e, obviamente, aspirar a todo porque para iso adestramos e temos xente con ambición. 

É aventurado dicir se chegamos no mellor momento; cando chegue o momento dos Xogos veremos como chegamos 

Non queremos ir de paseo pero somos conscientes e respectuosos con todos os rivais, algo que fixemos ben neste Europeo, onde seleccións quedaron fóra do torneo moi pronto e nós tratamos co mesmo respecto a todos desde o primeiro partido contra Letonia ata a final con Croacia, collendo confianza para gañar ben os partidos.  

Ti mesmo que creciches vendo a Entrerríos, ou a Cañellas ou a Aguinagalde. Pode ser a última oportunidade de moitos deles. Ti es novo e talvez teñas outros Xogos  pero, como é compartir vestiario con verdadeiras lendas deste deporte?

Si se nota que moitos deles, sen querer decidir eu o seu futuro e polo que se le e dise, exponse deixar a selección ou mesmo a profesión, polo que se respira un ambiente de que para algúns será a última oportunidade. Xa no Europeo algúns xa pensaban que podía ser a última oportunidade de estar nunha competición así e ter o premio maior que era o billete a Tokio. Por iso a xente baleirouse, porque se cadra non hai máis oportunidades e provocou que se vivise todo de forma máis intensa. A xente quérese despedir ben e, do mesmo xeito que nós achegamos ilusión porque son cousas novas e queremos estar aí e gozar estes momentos, eles teñen a experiencia pero comparten a ilusión polo feito de que talvez sexan os últimos, e iso nótase.

España conquistou en xaneiro o Europeo e logrou o billete a Tokio

Compartir o vestiario con xente así non deixa de ser un motivo de orgullo porque son referentes no balonmán a nivel nacional e nós crecemos véndoos pola tele. Chegar ata aquí, compartir, vivir case un mes xuntos e gañar con eles é algo que hai anos nin imaxinabas e agora resulta incrible. A nivel persoal son grandísimas persoas, na selección hai un grupo fantástico de verdade e se cabe fai máis ilusión aínda  ver que lendas así sexan persoas tan normais e correntes.