Miradas que enchen: "Toda a miña obra bebe en base á cara das mulleres"

• Campus Stellae (Praza da Quintana, nº3) acolle a exposición de Arte Adelaida ata o 3 de agosto
• Cor e miradas son os elementos máis identificativos da artista galega, que busca a sensualidade en todo aquilo que pinta

Adela xunto a un retrato da súa nai | Imaxe: Eva Neira Carballo

Se as súas obras dixesen algo dela non sabería que sería. Quizá que é unha muller sensible. Pero non o sabe. O que si sabe é o que os seus cadros fan: “eu o que digo das miñas obras é que me enchen”.

María Adelaida Charlín, Adela, empezou pintando paisaxes a principio dos noventa, aínda que na súa obra de hoxe xa non se poida ver aquela pintora. “A medida que vas evolucionando vas cambiando o estilo de pintura”, di, algo común a calquera artista. Por aquel entón inspirábanlle os pintores galegos máis próximos á abstracción, e fascinábanlle as obras que representaban a gaiteiros. Iso non cambiou. Dentro da exposición Arte Adelaida en Campus Stellae (Praza dá Quintana, nº3) podemos atopar algunha das súas obras máis nosas: representacións de gaiteiros e do entroido mestúranse coa infinidade de rostros que representan á obra de Adela.

“Eu fago dúas liñas de pintura segundo como me vexa. Unha é máis abstracta, tipo os gaiteiros máis lineais, picassianos, e despois rostros, porque para min a cara é unha das cousas que máis me gustan dunha persoa. A mirada sobre todo”. Así, cando entras na exposición, decenas de ollos obsérvanche. A maior parte da forza dos cadros recae precisamente na mirada, e non en balde: a pintura comeza nos ollos, que lle din despois como será o resto da cara.

Os elementos son comúns: rostros, cor, e a técnica da paleta. “É coma se o cadro estivese a mirarche. Ti estás a mirar o cadro, pero á vez el estache mirando a ti, coma se fose algo que che observase. Iso é o que máis me chama a min”, recoñece Adela. “Despois as cores. Coma se estivese esculpiendo máis que pintando, porque vou dando capas sobre capas ata que realmente dime algo o cadro”.

O seu estilo, próximo en ocasións ao expresionismo, noutras ao cubismo ou a abstracción, non sabería encadralo. Recoñece as similitudes, pero a súa obsesión son as mulleres. Para Adela, a definición máis próxima da súa obra sería feminista. “Todo bebe en base ás caras sobre todo das mulleres”.

A raíz do suxeito, explora sobre todo a sensualidade. “Destaco moito a forza da muller, porque somos todoterreo, estamos sempre en todos os sitios, facemos de todo”, cóntame a artista. E a pesar de todo iso, di Adela, sempre estamos sesis. Na súa obra hai espidos nos que atopa esa sensualidade, a través da súa propia visión da realidade. “Tamén teño algúns cadros de mulleres con seis peitos”.

Exposición en Campus Stellae | Imaxe: Eva Neira Carballo

Do mesmo lugar vén tamén a súa fixación pola representación da música. “Chámame moito a sensualidade á hora de tocar un instrumento. Cando tocas un instrumento parece que o acariñas. Transmite unha sensualidade importante”. E aínda hai máis inquietudes na cabeza da artista que nos axudan a entender a súa obra.

Ao preguntarlle como cre que lle influíu a súa terra natal, Adela responde rotundamente. “En todo, en todo. A nosa terra é máxica, e todo o que a rodea, sobre todo no entroido, é máxico”. Nas expresións, nas caras das retratadas atopa a Galicia. “Eu creo que a todos os galegos a terra chámanos moitísimo. A min demasiado”, recoñece orgullosa mentres sorrí.

A exposición estará en Campus Stellae ata o 3 de agosto, e despois enviarana a Nápoles para ser exhibida. É o único proxecto á vista que ten agora mesmo, xa que non se dedica soamente á pintura. Mentres charlamos recibe varias chamadas laborais, e cóntame que se traballa nunha depuradora, con marisco. O que máis lle custou na súa carreira artística –que ela define como hobbie- é atopar tempo. “Apóiome no estudo dun pintor de Vilagarcía que se chama Pedrosa, e cando fago cadros grandes ou non teño tempo porque en casa non me deixan, marcho para o seu estudo e pinto”.

“Eu non vivo de de a pintura”. Adela recoñece que o feito de vender un cadro non é o que máis lle chama do proceso: “parece que cada vez que te soltas dun cadro lévanche algo de ti”. Para ela, o máis reconfortante é expoñer e ensinar, que a xente o aprecie. “Cando os ves expostos emociónasche. A min é coma se enchésenme. Cando termino un cadro é o máis bonito que fixen. Cando empezo outro xa é o máis bonito, porque che van enchendo, van dando moitas emocións unha vez que os tes terminados”.

A autora na exposición en Praza dá Quintana | Imaxe: Eva Neira Carballo

O que si ten claro sobre os seus próximos proxectos é que quere empezar con técnicas novas. “Sempre con rostros, non soamente caras, senón que agora vou utilizar medio corpo ou corpos enteiros, partes espidas, partes vestidas…”. Busca evolucionar e aprender. Fálame dunha exposición que visitou na Coruña. Aínda que non se acorda do nome da autora -Lita Cabellut-, sabe que é unha muller xitana que se criou en Barcelona, pero sobre todo sabe a gran forza e seguridade que transmiten as obras de Cabellut, e sabe que quere experimentar coas técnicas que viu naqueles retratos.

Xa para acabar pregúntolle que lle diría ás persoas que visiten a súa exposición. A verdade é que, lonxe de pretensións, a artista que me explica que, como cada persoa, tenta poñerlle nomes a eses rostros que esboza coa súa paleta, só desexa que quen vexa a súa obra gócea, “que é o máis importante”, e que se lles quede na memoria. “Cando ves unha obra que realmente che impacta, sempre a lembras. Iso é o bonito”.