Pablo, promotor da protesta na seguridade privada: "Os sindicatos poden chamar á folga, non un vixiante galego"

Din que un só pau non fai leña, pero basta alguén con moitas táboas e con madeira para prender a fogueira. É o caso de Pablo, mellor coñecido polo seu alias en redes ‘@Percebe87’, que leva anos facendo un labor de divulgación e defensa do gremio dos vixiantes de seguridade a través das súas publicacións en redes sociais. Os seus contidos e opinións abren habitualmente enfervorecidos debates en redes sociais sobre a realidade do sector, con decenas de profesionais participando e dando a súa opinión. Atendendo e recollendo todas estas queixas e reclamacións, Pablo decidiu dar un paso valente e convocar, pola súa conta e risco, a mobilización deste 26 de novembro en Madrid, unha chamada que, proxecta, excederá as estimacións iniciais.

VIXIANTES PROCEDENTES DE TODA ESPAÑA

“Nun primeiro momento fixen unha solicitude pensando nunhas 500 persoas, pero parece que imos ser máis de mil”, celebra o organizador en conversación con este diario, atafegado pola boa acollida que tivo a súa proposta e o balbordo que espertou a mesma. “É a miña profesión e quero que teña a máxima atención posible”, insiste, mostrando a paixón de sempre no relativo ao seu oficio, onde pretende abrir un diálogo “onde poidamos falar todos e non sexan sempre os mesmos”. 

Nesa liña, o seu obxectivo é deixar ver “a diversidade que hai na profesión”, a mesma que se pronunciou estes días en diferentes foros e que mostrou o seu interese en acudir á protesta. “Virán profesionais de todos os puntos de España. Xa se mobilizaron para acudir en autobuses e con grupos onde hai máis de 700 persoas interesadas”, recalca Pablo, á vez que di sentir “agradecido” polas mensaxes que lle fixeron chegar estas semanas.

Sobre a pregunta que encabeza á súa biografía de Twitter, que reza “Como podemos mellorar a seguridade privada?”, Pablo ten moitas respostas posibles, axeitadas para un momento como o actual, onde se está negociando o futuro convenio da seguridade privada. No entanto, o feito de que a semana pasada non tivese lugar o encontro entre a patronal e os sindicatos, xa esperta suspicacias sobre o camiño que está a tomar esta tira e afrouxa que, tras máis de media ducia de encontros, aínda non logrou avances significativos. 

“Había sindicatos que non vían oportuna esta protesta. Eu dígolles, por que non reuníronse coa patronal? Non sabemos o motivo. Se cadra déronse conta de que non escoitaron á xente da rúa, aos traballadores que estamos día a día sufrindo todos os días a precariedade económica, cuestións sociais, agresións a diario como a ocorrida en Barcelona…isto non se ve”, reprende o comunicador. 

"Os SINDICATOS TIÑAN A TIXOLA POLO MANGO"

A protesta deste mércores espertou moita expectación e forzas sindicais, en conversación con este diario, dicían estar tamén cos oídos atentos a todo canto sucedese nesta protesta e abertos a tomar nota. “Os sindicatos tiñan a tixola polo mango, non lles corre présa negociar, teñen máis dun ano aínda. É lóxico sentar para escoitar posturas, pero non poden pór a negociar sen avances claros. Vexo ben que o outro día non se reunisen. Se fose un sindicato levantaríame da mesa de negociación e escoitaría aos traballadores”, convida.  

Para Pablo, a motivación dos empresarios de chamar a negociar aos sindicatos cando aínda segue vixente o convenio actual, é poder adaptalo ao futuro máis inmediato, atendendo ás normativas europeas -con debates de fondo como son o salario mínimo, a redución de xornada ou as horas extra- e aos concursos públicos que sairán deica pouco e para os que a patronal necesita unha certa estabilidade nas táboas salariais e o cálculo de custos.

Até agora, a estratexia entre as firmas foi a de engadir pluses para facer o sector máis atractivo, mentres os salarios basees seguen estancados, “rozando o SMI”. En paralelo, o seu principal interese está fixado no transporte de fondos e as Incapacidades Temporais, un capítulo onde descubriron as primeiras friccións. “A nosa é unha profesión envellecida, cuns 55 anos de media. Iso non quere dicir que alguén de 60 anos non se atope mellor que eu aos meus 38”, debulla Pablo, “pero o normal é que sufran máis enfermidades e baixas”.  

“Sobre todo o que non custa diñeiro din si”, agrega o vixiante, que no entanto ve máis problemas nas empresas cando toca rascar o peto. “Diríaslle a alguén próximo que se metese a vixiante de seguridade?”. Esa é a pregunta que deixa Pablo no aire antes de repasar unha a unha as cifras: “Xógasche a vida por 1.300 euros cando es visto como o malo en todo. Eu levo desde os 18, 20 anos no sector. Pero a día de hoxe as condicións laborais e económicas non son atractivas, e menos en seguridade privada, un sector que nunca é tranquilo e que entraña riscos”.

"ADÓITANNOS CONFUNDIR CON PORTEIROS DE DISCOTECA"

Mención á parte merece a imaxe que se dá en ocasións por parte dos medios e das redes do sector. Pablo pon de exemplo clips descontextualizados que, en ocasións, se viralizan, onde un vixiante de seguridade reduce a unha persoa. “Ves a alguén que emprega forza para reducir a outra persoa, pero tentando garantir a súa integridade. Se eu non uso máis forza que ti, non podo reducirche. Por iso, cantos máis efectivos, máis segura é a redución”, razoa. 

Do mesmo xeito, cre que a día de hoxe existe aínda moito descoñecemento sobre que é un vixiante de seguridade, porque “nos adoitan confundir con porteiros de discoteca” cando “existe unha lei propia de seguridade privada”. “Bótannos encima máis merda da que nos toca. Non se dan conta de todos os beneficios que as nosas actuacións teñen para os cidadáns”, lamenta.

Neste apartado existen diferenzas segundo o destino dos vixiantes, que podemos atopar tanto nun centro de saúde como nun centro comercial, pasando por outras áreas como a Renfe, centros de menores ou sedes da administración pública, cada un cos seus riscos e as súas ameazas máis altas ou máis baixas. “Onde non hai diferenzas é no salario, porque uns e outros gañan o mesmo, dá igual se estás na Xunta ou en Marineda. O plus de perigo son 23 euros mensuais, marcado por convenio. Os sábados e os domingos, por 8 horas, cobro 8 euros máis, un euro a maiores por cada hora. De noite, dous euros máis por hora”, censura Pablo. 

Ao seu entender, é necesario acometer unha mellora profunda na subida salarial, pero esta debe ter un impacto real sobre as retribucións. Para Pablo, a liña a seguir é a dun convenio estatal. “A miña aposta sempre é por un convenio nacional. Debe ser a base. A partir de aí poderían contemplar os convenios autonómicos, pero a base debe de ser o estatal”, razoa, pondo de exemplo as diferenzas que poderían existir entre Galicia e Asturias se cada unha tivese un convenio diferente con melloras que nunha comunicade provocarían un éxodo de profesionais, deixando máis ocos dos xa existentes. 

“Iso beneficiaría a Madrid, Cataluña, País Vasco e as illas, as zonas onde hai un maior peso da profesión e onde peor está a situación. Co meu salario, en Galicia, aínda podo ir vivindo, pero en Madrid non podería sen facer horas extra, que tarde ou cedo se esgotarán”, prognostica Pablo, seguindo o ronsel que marca o Ministerio de Traballo.

CONCILIAR, DESCANSOS...E BENEFICIOS MILLONARIOS

De feito, as maiores dificultades para os profesionais chegan no capítulo da conciliación, onde polos seus horarios e días de descanso resulta en ocasións imposible facer equilibrios coa familia e o emprego. “Isto provoca problemas psicolóxicos, divorcios, a imposibilidade de estar cos fillos…”, enumera, subliñando que “hai cousas máis aló do puramente económico”. 

“Se ves que o Goberno aposta por reducir a xornada laboral, debes adiantarche e propor as opcións, ir un paso máis aló. Negocias co pan duns 130.000 traballadores en activo. Se estás a tentar axudar ao traballador, tes que contemplar estes horarios”, considera ‘Percebe87’, nun claro aviso aos sindicatos, nomeadamente á plataforma composta por UXT, CC.OO. e USO, que puxo encima da mesa de negociación a proposta de que os vixiantes teñan dous fins de semana libres ao mes.

“Para que me dean un fin de semana libre ao mes, tal e como está asinado hoxe o convenio, é case misión imposible”, define. Persoais curtos e cuadrantes difíciles de cubrir fan que a iniciativa sexa unha quimera, a ollos dos traballadores, que piden aos sindicatos aterrar e estar “no día a día”. “Xa é imposible un fin de semana libre, dúas… Sería necesario multiplicar os persoais. Ao mes traballamos unhas 162 horas, por encima da media, pero se me dás dous días libres, cando traballo? Só queda reducir a xornada”, asume.

Reducir a xornada sería posible se uns e outros pon do seu parte, considerando, ademais, que as grandes firmas do sector celebran beneficios millonarios nas súas contas anuais, un feito que choca frontalmente cos rogos de vixiantes que reclaman máis medios ante a indefensión que din sufrir. 

“Hai empresas que non son tanto potentes, pero as grandes multinacionais teñen beneficios abismais. Se ves que os teus traballadores viven en precario, con peores soldos e máis responsabilidade que traballadores doutros sectores, por que recibimos unha porción tan pequena da torta? Se cadra o convenio non é axeitado aos tempos que vivimos. Si en 2025 quéresme subir o salario un 4%, coa inflación do IPC igual me queda nun 0,6, un 0,4 ou en negativo. Hai que valorar todo isto. Si aos funcionarios ofrécenlles un 11% e bótanse as mans á cabeza, imaxina o noso caso e cunha base moito máis baixa”, explica. 

Ante este panorama, Pablo ten claro que o que ocorra o mércores marcará a liña a seguir, pero plenamente consciente de que el, por si só, pouco máis pode facer: “Son só un galego das redes sociais. Espero que o día 26, todos os compañeiros que poidan, veñan a Madrid. Pero eu non podo convocar folgas. Gustaríame facer máis cousas, pero animo a UXT, CC.OO., USO, CIG e ELA, os sindicatos na mesa negociadora, que se unan, porque son eles os que poidan facer a chamada a un paro, non un galego de alá arriba”. 

“A xente está moi queimada, malvive en moitos puntos de España, e os sindicatos terían que tomar as rendas, escoitar e empezar a facer cousas”, gabia o promotor dunha concentración que, sen querelo, pode marcar o futuro do sector da seguridade privada nos próximos anos.