15 menores migrantes non acompañados chegarán a vivir a Lugo en breve

A sentenza do Tribunal Supremo, ditada o pasado mes de marzo, obrigou ao Executivo encabezado por Pedro Sánchez a activar recursos estatais e unha estratexia urxente ante a presión migratoria en Canarias. O Alto Tribunal estableceu que debía asumir a tutela dos menores e realizar o seu traslado a distintos puntos do territorio nacional, en tres fases diferenciadas. Así, durante esta semana, o Executivo prevé desprazar desde Canarias á península un total de 27 menores, dos que quince se situarán en Lugo. Deste xeito, Galicia continúa recibindo a parte da cota global de 317 menores fixado polo Consello de Ministros a finais de agosto.

​

Conflito sobre o destino dos  menores en Galicia

A pesar da magnitude da operación, persiste a incerteza respecto da data concreta de chegada e aos detalles loxísticos do aloxamento dos menores en Lugo, información que, segundo denuncian fontes da Xunta, o Goberno galego segue sen coñecer oficialmente. “Unha vez máis, soubemos da decisión pola porta de atrás”, lamentan desde a Consellería de Política Social, reiterando a súa queixa sobre a falta de comunicación directa e criticando o proceder do Executivo central. Leste mesmo patrón de falta de información repetiuse en anteriores fases de traslado a outras cidades galegas, xerando malestar na administración autonómica e unha crecente tensión política con Moncloa.

​

A este grupo de 15 menores súmanse os 30 xa acollidos este mes na Coruña e Santiago, nun proceso que viu demoras e polémica derivadas da declaración de “situación de continxencia migratoria extraordinaria”, figura introducida na nova regulación estatal para responder a episodios de saturación nos centros de acollida, como ocorre actualmente en Canarias. O plan estatal prevé que, ante a saturación nunha comunidade autónoma, a redistribución obrigatoria de menores realícese segundo criterios como poboación, capacidade de prazas e antecedentes previos de acollida, en decisión consensuada pola Conferencia Sectorial de Infancia e Adolescencia.

O clima político en Galicia respecto da chegada dos menores é complexo. Mentres a Xunta mantén a súa firme condena contra calquera acto violento que afecte os centros de acollida —como os ataques recentes contra a sede de Monforte de Lemos—, os seus responsables insisten en que a xestión da repartición está marcada pola desinformación e a imposición. A conselleira de Política Social, Fabiola García, denunciou que a Xunta só coñece a chegada de grupos e expedientes de menores “por vías extraoficiais”, acusando o Executivo central de trasladar menores “pola porta de atrás” e sen o financiamento axeitado para a súa atención.

​

Esta falta de acordo e comunicación deu pé ao cruzamento de acusacións entre Gobernos, mentres o Executivo de Sánchez escúdase no cumprimento estrito do mandato xudicial e a aplicación do sistema de continxencia previsto na normativa, reforzada polo Real Decreto-lei 2/2025. Desde a administración galega, con todo, esíxese información clara, recursos suficientes e unha repartición onde todas as comunidades participen equitativamente. Denuncian, ademais, que a cota pactada deixa fóra a Cataluña e País Vasco, aumentando a presión sobre rexións como Galicia e xerando dúbidas sobre a sustentabilidade e equidad do sistema.

​

Dimensión social e retos de integración

O contexto da acollida de menores migrantes en Galicia é especialmente delicado tras os episodios de tensión e rexeitamento que rodearon a apertura do centro de Monforte, previsto para acoller a boa parte dos migrantes asignados á comunidade. O centro, impulsado por un acordo entre a Xunta e a entidade Prodeme, tivo que demorar o traslado duns 80 menores ante os ataques xenófobos sufridos nas semanas recentes, o que puxo sobre a mesa os desafíos sociopolíticos e de seguridade inherentes ao proceso de inclusión de mozas migrantes.

​

Organizacións sociais como Amnistía Internacional instaron tanto á administración galega como ao Goberno central a primar o interese superior do menor e a garantir itinerarios de inclusión efectivos e individualizados. Esixen accións concretas e recursos adicionais para afrontar a atención educativa, sanitaria e de integración, expresando preocupación polas consecuencias dunha acollida masiva sen a debida preparación dos dispositivos sociais e comunitarios.