(RESUMO) Borja Fernández reconcilia á UDO e á cidade de Ourense co fútbol moderno

A Borja Fernández tocoulle coñecer todas as caras do fútbol. Lenda e ídolo na Coruña ou Valladolid viviu ascensos e campionatos en España e India, pero tamén viu como moitos lle daban as costas cando se viu salpicado no 'Caso Oikos', unha presunta trama de amaño de partidos. O ourensán defendeu a súa inocencia desde o principio e o tempo terminou por darlle a razón, unha vez comprobouse que as acusacións non tiñan fundamento e que a actuación policial sobre el resultou, canto menos, desproporcionada. Tamén saíu de mala maneira do José Zorrilla e do club da súa vida, dando no seu momento un paso atrás nos bancos para adestrar na súa cidade e terminar por ser un mito da Unión Deportiva Ourense, que regresou da súa man a Segunda #RFEF.

DAS CATACUMBAS Á GLORIA

De feito, "regresar" talvez non sexa a palabra para un equipo que nin coñece a categoría nin sabe o que é perdela. A UDO naceu hai unha década herdando parte da afección do desaparecido CD Ourense, un equipo que se derrubou estando en Segunda B e deixando a unha cidade orfa e desencantada co fútbol moderno. De accionariado popular, a Unión Deportiva Ourense é un exemplo da onda de "equipos de barrio", como Unionistas e #SD Logroñés, que seguen un modelo alternativo fronte ao sistema cada vez máis empresarial dos clubs de fútbol clásicos. 

En pouco tempo, a UDO foi progresando até plantar en Terceira #RFEF na 22/23, xusto despois de subir á antiga Terceira División e verse relegado pola reestruturación da Segunda B, forzando ao equipo a ir a Preferente unha tempada. En 10 anos os afeccionados aurienses viron ao seu equipo subir desde Terceira Federación, as catacumbas do fútbol galego, até Segunda RFEF, a cuarta categoría do fútbol nacional, onde podería medir co seu máximo rival, o Ourense CF, se estes perdesen a categoría en Primeira RFEF, algo que hoxe parece improbable -están seis puntos por encima do descenso e quedan quince por disputar-.

Un exemplo da súa boa xestión foi a súa progresión nesta tempada 2024/25, onde dominou practicamente toda a campaña con puño de ferro e permitindo moi pouco aos seus rivais: só Sarriá, Arteixo, Betanzos e Somozas puideron rascar un punto no Couto, un fortín onde o resto de encontros a Unión conta os seus partidos por vitorias. De feito, con tres xornadas aínda por xogar, a UDO só necesitou un empate ante o Silva para certificar o campionato cos once puntos de vantaxe qu ten sobre o Estradense nestes momentos. 

Isto fala un pouco do bo facer de Borja Iglesias no banco, sendo esta a súa primeira experiencia como preparador a primeiro nivel despois de saír do xuvenil do Real Valladolid. En tempada e media cambiou a cara deste club, logrando o gran obxectivo de alcanzar a Segunda RFEF sen pensar nun teito para este club co que agora parece reconciliar en gran medida co fútbol, onde tivo moitos desgustos pero sobre o que segue saboreando alegrías tan inmensas como levar a Ourense a unha nova categoría e máis cerca do profesionalismo.