Crítica de Sirat, triunfadora en Cannes: desagradable e bela

“Así como para un luns pola mañá …”, comentaba unha xornalista á saída do pase de prensa de Sirat organizado hoxe na sala Numax de Santiago. 
 

Sirva ese comentario de advertencia. Se o que buscan é unha película grata, a premiada nova cinta de Oliver Laxe non é a súa película. Se o que buscan é un filme que lles cative e despois golpéelles de forma brutal, sen dúbida éo.

Pode ter éxito unha película na que varias veces o espectador pode sentir desexos de levantar da butaca para protexer emocionalmente? A nivel de crítica, sen dúbida e con razón. De feito, Laxe acaba de alcanzar este fin de semana a máxima distinción nunca lograda por un cineasta galego ao conseguir o Premio do Xurado do Festival de Cannes. A nivel de público, está por ver, pois se estrea o próximo 6 de xuño, pero non o terá fácil.

Sirat crea unha experiencia inesquecible pero non reconfortante. O cineasta xoga con mestría coa inxenuidade do espectador, desvelando aos poucos un relato no que o se vai creando empatía cara a uns personaxes idealistas, que buscan nas deserto cousas moi diferentes. 

A nivel político -Laxe defínea como o seu filme máis político-, Sirat logra desmontar de maneira desapiadada a vacuidad de parte da intelligentsia occidental, que ás veces busca redimirse nun renacer espiritual, dunha forma de vida máis conectada á natureza mediante a asimilación de elementos culturais alleos  sen parar a reflexionar de maneira profunda a espiritualidade doutros pobos. 

Se algunha moraleja pódese sacar a nivel persoal, é a importancia de aprender a deixar marchar, cada un ten o seu propio camiño,.

Sirat é bela e á vez atafegante, tanto que en varios momentos pode producir moito rexeitamento a aquelas persoas suxestionables ou sensibles. Non é broma, non é para amantes do música transo e do new age. Sirat é para corazóns fortes e, desde logo, non para un luns pola mañá.